...

dinlemesini bilseydiniz
susarak konuşmayı öğrenmezdik
öğretmezdi şiirler
şairlere sessiz çığlıklar atmayı
gözlerimiz yağmazdı bulutlar gibi
ağlamazdık sağanak sağanak

harf


harf


harf


yazılmazdı bunca şiir
ağlamazdı kalemler

şiir

şiir

şiir

ağlar şairler şiir şiir
dökülür damlalar

bir

bir

bir

Ben şair değilim. Ama yazmak iyi geliyor. Artık konuşmak istemiyorum. Bana hiç sormamıştı. Kim mi? Annem!..

-Git bu evden Selim!..Git ve bir daha gelme sakın!..

Bana sormamıştı "baban gitsin mi? diye. Sorsaydı eğer; "gitmesin" derdim.

-Gidersem bir daha geri dönmem bilesin. Burada şu an her şey biter. Bir daha yüzümü göremezsin!..

Babam gidecekti. Bana sormamıştı. Annem gibi o da sormamıştı...Sorsa;

-Ne olur gitme baba!.. Derdim ve elini tutar ve hiç bırakmazdım. Ama sormamıştı...

Bir gün bir masal kitabı okudum. Altı yaşında küçük bir kızdım. Babam gideli çok zaman geçmişti. Annem git demişti. Babam da gitmişti. Giderken bana veda bile etmemişti. Annem o gün çok ağlamıştı. Ben de ağlamıştım. Ama gizli gizli ağlamıştım. Annem beni görmemişti.

O masalda sihirli bir asa vardı. O asa masal kahramanı tavşanı görünmez yapıyordu. Masalı okuyunca babamın gittiği gün gözlerimin önünde adeta canlandı. Bir şimşek çaktı beynimde. O gün ben görünmez olmuştum. Ne annem görmüştü beni ne de babam...

O masalı okuyana kadar babamdan nefret etmiştim. Babam bana veda etmeden gitti diye. Ama masal kitabındaki tavşan bana babamı geri vermişti. Babam beni son kez öpmeden asla gitmezdi. Görünmez olduğum için beni görmemişti ki bana veda etsin...

Altı yaşında bir çocuktum. Akranlarımdan çok farklıydım. Kendi kendime okumayı sökmüş ve su içer gibi kitap okumaya başlamıştım.

Hiç ağlamazdım. Hiç oyun oynamazdım. İçine kapanık bir çocuktum. Anneme de babama da küsmüştüm. Ama tavşanın dağa küsmesine benziyordu benim küsmem.

Benim sevmeye ihtiyacım vardı. Küsmeye değil. Çocuk aklımla o masalın arkasına sığınarak ihtiyacım olan sevgiye kavuşmuştum.

Annem de babam da beni seviyordu. Annem bana sormadan babamı hayatımdan kovmuştu. Babam da beni öpmeden hayatımdan çıkıp gitmişti.

Bunun nedeni ise beni sevmemeleri değildi. Görünmez olduğum için beni görmemişlerdi. Beni çok seviyorlardı.

Altı yaşında küçük bir kızdım ve artık mutsuz değildim. İçimde kopan fırtınalar dinmişti. Diğer çocuklar gibi gülüp oynamaya başlamıştım. Rüyalarımda görünmez tavşan oluyordum. Babamın aldığı beyaz tavşanımla uyuyordum.

O günden sonra ve daha sonraki yıllarda da babam beni görmeye gelmedi. Yedi yaşıma girdiğimde de on yaşıma girdiğim de gelmedi.

Ve ben büyüdüğüm de anladım ki görünmez olan sadece ben değildim. Yıllardır görmediğim babam da görünmezdi.

Öyle çok zaman geçmişti ki ve ben öyle çok büyümüştüm ki; artık beyaz tavşanımla uyumayı bırakmıştım. Ve artık masallara da inanmıyordum...

Görünmez olmak istiyorum. Kimse görmesin ağladığımı!


...