- 607 Okunma
- 3 Yorum
- 2 Beğeni
Ç'almayın Çocukluğumu
Sonra ben hiç çocuk olamamıştım dedi ve devam etti anlatmaya. Çok kardeştik annem babamın gölgesinde onu idare eden kendini geliştirmek yerine konu komşu derdinde onları memnun etmenin peşinde!
Küçüçük parmaklarımla somya divanların altının tozlarını alırken bir yandan kaybolan çocukluğumun oyun yanıyla saklanırdım, sonra sobelerdim kendimi yitirdiğim hayallerimin karmaşık sokaklarında.
Hiç sokakta oynamaz mı bir çocuk, oynar oynamasınada, kendine küçük anne diyen bir kardeşi olmasa!
Utanır tabiki kardeşine duyduğu sevgi kadar büyük utanır hemde ; aynı sokaktan beraber okula gittiği arkadaşlarıyla kaçamak bir el yakantop oynayamadı doyasıya çünkü anneliği öğreniyordu henüz kendine anne olamamış annesinden!...
Evlilik üzerine muhabbetler, yalancı kadınlardan dillenen fallar dinlemekten yorulurdu çokça,
Oysa bir hikayenin kahramanı yapardı kendi okuyabilseydi evlerinin tam karşısında tarihi konaktan ilçe kütüphanesine çevrilmiş, bahçesinde adını bilmediği kokusu yok ama rengi o al kırmızı ve pembenin her tonundan açan tırnaklarına yapıştırıp kendini türlü oyunlarla süslediği çiçeklerin olduğu kütüphane görevlisinin ona verdiği emanet kitaplarını.
Kitap okumak suçtu boyunu aşan işleri yapması gerekirken, suçtu roman okumak, çeyiz hazırlamalıydı çünkü beşikte başlardı kızların çeyiz işi annesinin o engin İlmine göre?
Babasına kızamazdı okumuş yazmış büyük adamdı, kravat takardı babası çokta yakışırdı da aslında yeşil gözleri esmer teninde ışık ışıktı ama ufku karanlıktı, sığ ve bağnaz bir çevrede geleceği göremiyor, aydınlık yarınlar için kızlarını okutmamın gerekliliğin farkında bile değildi.
Oyun yok, okul yok bu çocukluk mu hamallıktan başka neydiki bedene bu baş?
Oysaki bir bebeğe annelik edebilecek kadar şafkatli, onu küçük lokmalarla beslemeyi düşünecek kadar akıllı, ağladığında güldürebilecek kadar şirin mi şirin bir kız çocuktu evet o bir çocuktu, hayalleri, oyunları elinden gasp edilen bir çocuk!
Nuray AYHAN...
16.Nisan Perşembe
İzmir/Bergama
YORUMLAR
Hayallerini yaşayamayan çocukların çok hüzünlüdür ileri ki yıllarda hayatları. Hele de köy ve kasabalarda hemen kocaya verilmek istenir, oysa ki okumalı aydınlanmalıdır kadınlarımız. Okusunlar ki onların yetiştireceği çocuklarda topluma faydalı bireyler olsunlar. Çok önemli bir konu bu savsaklanmayacak... Kutlarım içtenlikle Nuray Hanım...
Nuray Ayhan
benzer hayatlardan kopup gelmiş
çocuk olmanın keyfini süremeden büyümüş, hep bir tarafları çocukça ağlayan yetişkinler olduk çıktık
niye mi ?
cehalet ve imkansızlıklar
belki de en çok nedenlerden sadece iki tanesi bunlar
o zamanlar öyle bir yaşam içerisindeydik
böyle basit bir nedenin arkasına da sığınabiliriz
anne ve babalar o zamanlar öyle düşünüyorlardı
çünkü onların ebeveynleri de onları öyle yetiştirmişlerdi
hatta daha kötü şartlar altında...
öyleydi böyleydi şöyleydi...
yazınız acı gerçekleri kısaca özetlemiş
ama o kadar çok yazılacak şey var ki
sayfalar yetmez
ben daha fazla uzatmadan gideyim en iyisi
tebrikler ve hoşça kalın...
⚘