OYSA AŞK

• 1 Aralık 2020 Salı 15:49:31

İ.Ö. 4.yüzyılda, dönemin imparatoru olan Claudius, aşka karşı savaştan yana bir imparatordur. Ona göre, sevdiklerine kavuşan erkeklerin akılları geride kalıyor ve savaşamıyorlardı. Claudius, bu yüzden evliliği yasakladı. Bir de dönemin din adamı ve doktoru olarak o kentte yaşayan, Aziz Valentin vardır. İmparatorun koyduğu yasağa şiddetle karşı çıkar. Birbirini seven gençleri, bir mağarada gizlice evlendirir. Bunu öğrenen İmparator Claudius Aziz Valentin’i öldürtür. O günden beri de Aziz Valentin’in öldürüldüğü 14 Şubat, sevgiyi ve sevgilileri hatırlatıyor.
Yani Sevgililer Gününün temelinde, sevgiyi yok etmeye çalışanlar ve sevgi için can veren, bedel ödeyen bir insan var.

Bu da demek oluyor ki, aşk bir bedel ödeme peki ya bizler o kadar bizi seven, değer veren, özleyen bekleyen insanlar varken neden kıymet bilmezleri seçtik ve buna aşk dedik?

Oysa aşk Aşk; bize Allah’ın bir lütfu değil miydi?
Aşk, tarihler boyunca süre gelmiş ve yüreğe düşmüş ateş ti. Aşk uğruna ne şarkılar ne şiirler, ne besteler bestelendi.
Aşk bakmakla görmek arasındaki kıldan ince kılıçtan keskin köprüde yalın ayak yürümekti, tıpkı Anka kuşu gibi küllerinden yeniden doğmaktı.
Aşk küçücük kelebeğin kanadın da, bir kardelen çiçeğinin yaprağındaydı. Bizler aşkı tende aradık, daha sevmeyi bile bilmeden sevgiyi dilimize dolayıp kırdık, incittik, yok ettik.
Aşk bize Rabbi’min hediyesi değil miydi, sev dememiş miydi Rabbi’m? Biz onu da unuttuk!
Aşk çoğalmaktı, azalırken tekrar çoğalmak, biterken başlamak, ölürken dirilmek. Aşk sadece cesurların kazanacağı bir savaştı.

Çocukken bir söz vardı aklımın bam tellerine takılan (aşk bir havuzdur sadece aptallar düşer, ben mi ittiler) peki ya bu aşk havuzuna bizi kim itti, hormonlarımız mı yoksa doymak bilmeyen sevgi açlığımız mı? Belki de gönüllüydük biz boğulmaya.
Şimdi düşünüyorum da,
Kim istemez sevgiyle yanan bir yüreği, ya da heyecanla çarpan bir kalbi ama olmayınca olmuyor. Kader oluyor, kısmet oluyor adı ama aşk olmuyor.
Bilmediği bir yemeği tarif eden aşçı gibiyim hayatın mutfağında, bütün malzemeler önümde ve ben neyi ne kadar bile koyacağımı bilmiyorum. (Biz olmak aşk) diyordu şair. Peki ya biz olmayı hangimiz başardık ki?

Hayatın sarp ve dikenli yollarında yine de aşk iyi ki var.
Sadece gülümse hiçbir şey senden ve sevginden değerli olamaz.
Yeter ki o sevgiye layık olanı sev iki günde el olanları ya da zora gelince kaçanları değil!

Unutma sen altınsın ve hayatın en büyük güzelliklerine layıksın.