KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 734 Okunma
- 6 Yorum
- 4 Beğeni
Bilinmeyen Ufuklar
Şehirler arası terminalinin sol yanında yer alan 1080 nolu peronda sigarasını efkarlı efkarlı tüttürürken Semih’in telefonu yine acı acı çaldı.
Zırr... zırrr... zırrr...
Telefonu açmak istemiyordu ama ısrarla arıyordu telefonun diğer ucundaki kişi.
Telefon numarası yabancı olduğu halde arayanın kim olduğunu biliyordu Semih.
Kim olacak?
Alacaklılar...
Israrla da arıyor. Beşinci defa arıyor. Şimdi telefonu açmasa sabaha kadar arayacak.
Zırr.... Zırrr.... Zırrrrrr.
- Alo!
- Alo Semih Bey’le mi görüşüyorum.
- Evet ben Semih, buyurun!
- Merhaba Semih Bey! Ben .... Bankasının Hukuk Bürosundan arıyorum. Bankaya olan borcunuzu ödeyememişsiniz. İhtarname bizzat elinize ulaşmış ancak yine de banka ile her hangi bir bağlantı kurmamışsınız. Bunun üzerine dosyanız bize intikal etti. Hakkınızda ..... İcra Müdürlüğünde takip başlatılmış olup, hakkınızda başlatılan icra takibi kesinleşmiştir. Haciz işlemleri öncesi sizinle bağlantı kurup ödeme konusunda konuşmak istedik. Her hangi yapabileceğiniz bir şey var mı diye aradım. Ne yapmayı planlıyorsunuz Semih Bey! ... Bankasından krediyi siz çektiniz değil mi?
Bu kaçıncı aramaydı. İlk arandığı günü hatırladı. " Hay Allah! Bu durumlarda hangi cevap verilir bilmiyorum." demişti kendi kendine. Bu işlerde artık ustalaşmıştı. Nasıl konuşacağını biliyordu.
- Evet diye kestirip attı. Semih.
- O halde ... İcra Müdürlüğünden adresinize gelen ödeme emrinden de bilgi sahibisiniz. Gerçi tebligat size bizzat yapılmamış. Adresinizde olmamanız üzerine tebligat muhtara bırakılmış, haber kağıdı da kapınıza yapıştırılmış.
- Resmi kayıtlarda görünen adreste uzun zamandır yokum. İcra takibinden, aramanız nedeniyle bilgi sahibi oldum. Anlatacaklarım sizi ilgilendirir mi bilmiyorum.
Karşı taraf cevap vermemesi üzerine içinden anlatmak geldi Semih’in. Telefonun diğer tarafındaki şahsı ilgilendirmediğini bildiği halde başladı konuşmaya.
- Beyefendi, evet bankadan krediyi ben çektim. Ben ticaret yapıyordum. Biliyorsunuz kriz vardı. Kriz nedeniyle ticaret hayatım her geçen gün kötüye gitti. Şahıslara olan borcumu ödemek için çektiğim krediyi ödeyemez duruma geldim. 65 yıllık hayatımın en kötü günlerini yaşıyorum. Düzenli bir hayatım, bana ve çevreme yetecek kadar param vardı. Bugüne kadar değil borç harç, varlıklı bir adamdım. Nasıl oldu bilmiyorum. Yüzlerce çalışanım varken borçlarımı ödeyemez duruma geldim. İşleri toparlamak için kredi üzerine kredi çektim. Şimdi zamanında çektiğim kredileri ödeyemiyorum. Eşim, çocuklarımı yüzüme bakmıyor. 65 yıl sonra hayat bana yalnızlığı öğretti. Gerçekten borcumu ödemek istiyorum ama ellerim bomboş. Yapabileceğim hiçbir şey yok.
- Anlıyorum Semih Bey! Ancak bizim yapabileceğimiz bir şey yok. Banka alacaklı ve alacağını tahsil edilmesini istiyor. Dosyanızı incelediğimde adres olarak görünen evi İpotek verdiğiniz görülüyor. Dosya borcunu ödeme konusunda her hangi bir yaklaşımınız olmaz ise banka evinizi icra müdürlüğünden satışa çıkaracaktır. Bir hafta on güne kalmaz evinizde haciz işlemleri yapacaktır. Şimdi size tekrar soruyorum. Ödeme konusunda ofise gelip yapılandırma yapacak mısınız? Hem banka taksitlendirme de yapıyor. Borcu 12 taksitte ödeyebilirsiniz.
- Ben istemiyor muyum borcumu ödemeyi. Keşke sadece sizin bankaya borcum olsaydı. Siz evimi satarsınız alacağınızı bir şekilde tahsil edersiniz. Ben her şeyimi kaybettim. Evimi, ailemi, dostlarımı.... İnanın hayata dair hiç bir beklentim kalmadı. Ölümü bekliyorum.
- Yani borcu ödemeyeceksiniz. O halde biz cebri icra işlemlerine devam ediyoruz.
- Yapabileceğim bir şey yok. Başka bir şey yoksa size iyi günler.
Diyerek telefonu kapattı Semih. Bir sigara daha yaktı. Tüm derdini tasasını adeta sigaraya yüklemişti. Sigaranın birini söndürüyor diğerini yakıyor. Öyle düşünceli öyle düşünceliydi ki hiç kimseyi duymuyordu. .... Turizmin sayın yolcuları otobüsümüz hareket etmek üzere anonsunu bile duymadı.
- Amca diyen bir el omzuna dokundu.
Manasız bir şekilde adama baktı.
- Otobüse binmeyecek misin? Hareket ediyoruz.
Gözüyle muavini onayladı. Son sigarasını da ayaklarının tabanıyla çiğnedikten sonra otobüse bindi. Ağır adımlarla 37- 38 nolu koltuğun olduğu bölüme gelerek cam kenarına oturdu. İstemsiz olarak dışarı baktı. Dışarıda ne çok insan var. Sevdiklerini uğurluyorlar. Veda busesini ellerinin uçlarına dokundururken bazılarının gözleri dolu dolu. " Yine geleceksiniz yine görüşeceğiz " der gibiydiler.
Otobüs yavaş yavaş hareket ederken insanlar bir bir dağılıyordu. Semih, 65 yılını verdiği şehri arkasında bırakırken bir insan bile biriktirememenin derin acısını yaşıyordu. Hayatı kocaman bir yalan. Acı acı gülümsedi kendine. Oysa bu şehirde kalmak için ne çok mücadele etmişti . Son beş yıldır varını yoğunu vermişti ama nafile çabadan öteye gidemedi. Para, mal kaybettikçe o kadar çok " ama" kelimesi duymuştu ki nefret etmişti koşullu beraberliklerden.
Her şey sevgiden geçiyormuş. Sevginin olmadığı yerde hayat yokmuş. Bir kuru soğanı paylaşmanın verdiği haz hiçbir şeyde yokmuş.
Semih yaşadığı yerde varlıklı bir tüccardı. İşleri o kadar iyiydi ki emrinde yüzlerce çalışanı vardı.
İşlerini idare ederken biraz dağınıktı. İşlerinin muhasebesini başkaları tutuyordu. Geleni gideni hesap etmiyordu. Ufak tefek hesap hataları onun ticaret hayatına mâl olacağını düşünmüyordu. Ailesinde kendinden başka işlerle ilgilenen yoktu. Onlar hayatın şatafatlı tarafıyla ilgililerdi. Zenginlik doğal olarak lüks hayatı onlara sunmuştu. Birgün olsun iş hayatları olmamıştı. Semih de onları iş hayatına sokmamıştı. Çocuklarına en büyük zararı da bu olmuştu.
Kriz senesiydi. Küçük hesap hataları o kadar büyümüştü ki; yüzlerce çalışan yavaş yavaş işten ayrılıyordu. İşten ayrılanlara değil tazminat ödemeyi maaş ödemesi bile yapamıyordu. İşçiler maaşlarını alamadıkça haklı olarak avukatları aracılığıyla şirkete ihtarname çekiyorlardı. Bir yanda İşçi alacakları diğer tarafta genel şirket alacaklıları... İş iyice çığırından çıkmıştı.
Davalar, İcra takipler derken önce banka hesapları bloke edildi. Sonra evler, arsalar ve nihayetinde şirket’i kaybetti. Semih, kaybettikçe çevresi bir bir onu terk ediyordu. En acısı da ailesinin onu bir başına yalnız bırakmasıydı.
Yaşarken farkına varamadığı gerçekler ile yüzleşmek zorunda kaldı. Yokluk, parasızlık en önemlisi yalnızlık.... Hemde ne yalnızlık...
Otobüs gecenin ayazında yol alırken Semih derin derin düşünüyordu. Yolculuğa çıkmaya karar vermek çok büyük karardı. Ne kadar çok düşünmüştü bu kararı almak için. Bilinmeyene yol almak , yarının ne getirdiğini bilmemek , belirsizlik.,, En büyük öğretici hayatmış. Öğrenmenin yaşı yokmuş. İnsan her şeyi öğreniyor. Yolu , yolculuğu, bilinmeyen ufukları...
YORUMLAR
Yaşarken farkına varamadığı gerçekler ile yüzleşmek zorunda kaldı. Yokluk, parasızlık en önemlisi yalnızlık.... Hemde ne yalnızlık..
Çok güzel noktaları yakalamışsıniz Serkan bey.İnsanın parası varsa çevresinde bir sürü insan var.para yoksa kimse yok.
Ne kadar da acı.
O yüzden insan ne yaparsa sadece Rabbi için yapmalı.Böyle bir yolda yürüyebilmek dileğiyle
Serkan BOL
Değerli yorumunuz için teşekkür ederim Cemile Hanım.
Saygılarımla...
Yaşarken farkına varamadığı gerçekler ile yüzleşmek zorunda kaldı. Yokluk, parasızlık en önemlisi yalnızlık.... Hemde ne yalnızlık..
Çok güzel noktaları yakalamışsıniz Serkan bey.İnsanın parası varsa çevresinde bir sürü insan var.para yoksa kimse yok.
Ne kadar da acı.
O yüzden insan ne yaparsa sadece Rabbi için yapmalı.Böyle bir yolda yürüyebilmek dileğiyle p
Değerli Dostum Serkan bey sanırım bir süredir defterde yoktunuz sizi de yazılarınızı da özlemiştik.
İbretlik yazınızı ilgiyle okudum. Gerçekten de şu para iş çok sıkıntılı bir iştir. Bir laf var ya para babayı evlada düşman eder. Anayı kızından ayırır diye maalesef aynen öyledir.
Geçmişte çok sevdiğim bir arkadaşımın işleri zora girmiş yanında çalışan arkadaşlarının maaşlarını veremiyordu. İşyerime gelip benden kendisi için kredi kullanmamı rica etti. Aslında parasal konularda oldukça korkak bir insanım ama nasıl olduysa gaflete düşüp arkadaşımı kıramadım ve o günün şartlarında hatırı sayılır miktardaki krediyi kullandım. Paranın bir kısmı hesabına geçerken bir kısmını da bankada kendi ellerimle bu arkadaşıma teslim ettim. ilk taksitin gelmesine yakın arkadaşımın iş yerine uğrayıp hem bir kahvesini içip hem de kredini taksitini hatırlatmak istedim. işyerine vardığımda çalışanların boş boş oturduklarını gördüm arkadaşımı sorduğumda on günden beri işyerine uğramadığını telefonla da ulaşmadıklarını söylediklerinde tek kuruşunu cebime koymadığım paranın kredisini faizi ile birlikte son kuruşuna kadar ödeyeceğimi anlamıştım. İşyerindeki demir başları alsam da kullanılan paranın çok az bir kısmına tekabül ettiği gibi çalışanlarda demir başları satıp içerde biriken maaşlarının en azından bir kısmını karşılayabilirlerdi diye ondan da vazgeçtim.
Sonrasın da bir şekilde o arkadaşıma ulaştım hali oldukça perişandı. kısacası insan her zaman gaflete düşebilir ama temkinli ve kontrollü olursa karşılaşacağı sorundan en az oranda etkilenir. Sanırım ben o sayede bu sorunu derin sıkıntılar yaşamadan atlattım.
Sorun arkadaşım adına kullandığım krediyi ödemek durumunda olmam değildi.
Asıl üzücü olanı arkadaşımın borçların ödeyemeyecek kadar hesap kitap kontrolünü kaybetmesi ve hayatının alt üst olmasıydı.
Bu anlamlı ve düşündürücü yazınız böyle bir anımı hatırlattı.
Kaleminize emeğinize sağlık
Saygı ve sevgilerimle
Serkan BOL
Bizzat yaşayan daha iyi bilir. Sizin yaşadığınız sorunu eminim çok insan yaşamıştır. Dostluğa güvenip dost adına kredi çeken onlarca insanı biliyorum. Hem de Sizin gibi kuruşuna dokunmadan dostun yarasına merhem olsun diye. Sonrası çok acı oluyor tabi. Dost için evini arabasını hatta ve hatta ailesini kaybedenler var. En iyisi cebinde varsa vereceksin. Diğer türlüsü çok acı bir tecrübe oluyor.
Değerli katkınız ile onur verdiniz. Var olun.
Saygılarımla...
Gittikçe artan sayıda yaşanan örneklerden biri... :((
Hesap - kitap, hayatın her alanında.... ve sıradan bir vatandaştan, en tepedeki yetkiliye kadar herkesin öğrenmesi gereken bir konu... Ülkenin gelir - gider dengesi bozulursa, yansıması böyle vatandaşların yaşadıklarında anlaşılır.
Sonrasında 'başlıkta' yazanlara sıra gelir ki... her ufuk aydınlığa çıkar mı?... Bilinmez!...
Çok ders çıkarılacak bir paylaşım. Teşekkür ederim Serkan Bey.
Saygılarımla...
Serkan BOL
Hocam değerli yorumunuz ile onur verdiniz. Teşekkür ederim.
Saygılarımla...
Son 15 yılın neredeyse herkese biçtiği rol bu ne yazık ki. Bu gün tüm krediler durdurulsa
yaklaşık 30 yılı heba edilmiş olur çocukların.Ve maalesef bu çark yönetimleri ayakta tutan eşsiz bir hızar. Muhatapları ise tomruk kesip doğrayıp yeni şeyler yaparak eğleniyorlar tepedekiler. Avam olarak bizimde yaptığımız şey yadımsanamaz. Daha dün bankadan para çektiği için düğününde yemek yemediğimiz kursağımıza haram gitmesin korkusu çekerek bir bakıma terbiye ettiğimiz komşularımızı . Bu gün kimin yok ki kardeşim diyerek teşvik ediyoruz. Evladımıza bile hibe edecek 50 liramız yok değil komşular. Başı sıkışana basma kalıp cevabımız var.
Kardeşim kimseye boyun bükme aslanlar gibi çek kredini keyfine bak.....Külüne ihtiyaç duyduğumuz komşulardan eser yok.
Hep beraber güya ısınmak için yaktığımız ateşe tek tek düşüyor ve sadece yananı seyrederken bu ateş beni asla yakmaz diyoruz.
Tam bir hamakat ki ahmaklık zaten böyle bir şey gururla yaptığınız her şeyin sizden öç aldığını gördüğünüzde bu benim suçum demek.
Allah cümle ümmeti bu huzarın şerrinden koruyup bizleride İnsan olduğumuz ve İnsan kıymeti bildiğimiz yıllara meccanen iletsin.
Ve yazı iki yerde harf kazasına uğramış oldukça güzel okurken insan olduğumuzu hatırlatan manidar bir yazı.
Ellerinize sağlık.
Ve Hayırlı akşamlar.
Serkan BOL
Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim.
Saygılarımla...
Başka bir hayata başlamanın bilinmezliği ve tedirginliği, son aylarda en iyi anladığım duygular. İleri yaşlarda bunu yapmak, “bilinmeyen ufuklara yol almak” çok daha zordur eminim. Tıpkı Semih gibi!..
Öykülerinizi, tertemiz Türkçenizi özlemişiz.
Sevgilerimle...
Serkan BOL
Güzel yorumunuz için çok teşekkür ediyorum. Yeni yazılar için cesaret veriyorsunuz. Var olun.
Saygılarımla...
