Eşini Kaybetmiş, Deli Divane Dolaşır

• 26 Kasım 2020 Perşembe 15:44:16

Ardından yeni bir yaşama ayak uydurmak ne kadar zor gelse de mecburen hayat kendine yol buluyor. İstediğin kadar çabala, hayat kendi yolunda ilerliyor. Dünyadan göçüp gittikten sonra ardından üzülmenin sadece kendi vicdanımı rahatlattığını düşünüyorum. Acı dindi mi, vicdanım mı azdı hiç bilmiyorum. Her fotoğrafın ayrı bir özlemle, acıyla hatırlatıyor seni. Oğlumun yaptığı gibi bakmasam mı acaba fotoğraflarına? Senin can damarın Akdeniz “Ben annemin resmine bakınca özlüyorum” demişti. Acaba bende özlem gidermek için mi resimlerine bakıyorum? Yanlışı ben mi yapıyorum. Görmesem belki bu kadar acı çekmem. Herkes zaman geçtikçe acı diner diyor. Diner herhalde. Özlem de biter mi? biter herhalde. Yaşanmış tecrübeler var.

Of Allah’ım ne zor şey sevdiğini toprağa vermek. Her andığımda canın yanar, ruhun acır. Bir o kadar da sevinirsin. Özlem gideriyorsun da ondan mı seviniyorum bilemiyorum. Yüz kırk yedi gün oldu. Şimdi içime bir kurt düştü. Yalnız kaldığıma mı üzülüyorum? Artık o absürt esprileri kime yapacağım, kim arkamı toparlayacak, kimi ısıtacağım kış gecelerinde? Uykusuz gecelerde aklımın derin yerlerinde ki anlaşılması zor düşünceleri kime anlatacağım. Kim dinler ki yada başkaları anlar mı? İşte bu yalnızlığıma mı üzülüyorum ben.

Müstehcen lafları kimin üzerine kullanıp, dünyanın çekilmez halleriyle dalga geçeceğim. Hayatım da hiç meyve soyamamış bu cahile, Kış gecelerinde kim elma soyup verecek, mandalinayı yedirecek. Ya ben evliliğimizin yarısında öğrendiğim nar ayıklamayı kime yapacağım. Hele ayıklanmış nardan akan nar suyunu, Kızımdan ve oğlumdan saklayıp kime içireceğim. Yazık değil mi bana. O yüzden mi aklıma gelir gelmez, böğrüme hançer saplanmış gibi batan acıyla beraber dua yerine küfür ediyorum.

Hangi türkü çalsa, hepsini beraber söylemişiz, nasıl acıtmasın ki, nasıl hatırlatmasın ki seni. Aklımıza gelir miydi beraber söylediğimiz türkülerdeki acıları yaşayacağımızı? Belki Türküde “Yazı beraber geçirdik Kışın ayırdı felek” Bizde zaman değiştirdi.” Kışı beraber geçirdik, yazın ayırdı felek” oldu. Kışı da öyle sevgiyle filan geçirmedik ki, “hastaneyi yol eyledik.” “Aman ölüm zalim ölüm üç gün ara ver” bana dedirtmedi mi” ? “ Yeni cami avlusunda ezan sesi var” türküsünün notalarını “şu karşıki dağda kar var duman yok” türküsüyle karıştırmadık mı? Hele kızımıza bile öğrettiğimiz “Kuzu sesi değil de Fadimem, ömürler biter” türküsü meğerse bizi anlatıyormuş. İnsan büyüdükçe anlıyor dünyanın nasıl bir yer olduğunu. Yaş büyüdükçe sevenlerinin kaybolduğunu.

Son zamanlarında “Kızılırmak can incitme “ Uzun havasını niye dinliyorum sandın. Yeter dediğini de hatırlar gibiyim. Benim için dua gibiydi o bozlak. İki bin yirminin Temmuz ayını atlatırsan, seni bir daha ki Temmuza yaşatacağım dan emindim. Nasıl yaşatacaktım ki. İnsan aklı nasıl bir oyun oynuyorsa kendine, bana da oyun oynadı. Kendi verdiğim tarihe bile inanmadım. Son dakikaya kadar, ölebileceğin hiç aklıma gelmiyordu. Üç temmuz sabahı göz kapaklarını sonuna kadar açtın da bana bakmaz oldun, Zaten ayırdılar beni senin yanından. Odanın penceresinin olduğu yere gidip artık yaşamı bırakmanı söyledim. Ellerimi yere doğru sallayarak. Duyuyor muydun bilmiyorum. Acı çekmenden yorulmuştum sanırım. Ben senin çektiklerinde dolayı, sen de benim çektiklerimden ve çekeceklerin den dolayı olsa gerek hayata gözlerini yummadın ama, canını teslim ettin.