Hayat herşeye rağmen kendi yatağında akip gidiyordu. Ama, unutmaya çalıştığın o büyük boşluğun, gün geçtikçe kendini daha çok hatirlatiyordu...

Dinledigin şarkılarda, izlediğin filmlerde ve sokağa çıktığında, karşılaştığın pek çok şeyde, düşlerini ariyordun.Boşluğun içindeki bu kipirdanisi, bu uyanışi hissetmiyor musun? Hadi basla hayallerine sarilmaya. Uzak iklimleri ozleyen renkli renkli düşler kurmaya.

Zamanin, sende actigi yaralarin oksanmasina izin ver. Izin ver dokunulmasina. Elbet bir el kapatir yaralarini. Izin ver dinsin acilarin. Hatirla, daha önce nasil bir kadin olduğunu. Hatirla, ruhunu ürperten özlemlerini. Içindeki, hadi hala ne bekliyorsun diyen sese kulak ver. Hatirla ve dindir susamışligini...

Belki de yüzleşmekten korkuyorsun. Istersen okuma bu satirlari. Okumadim say yada. Gerçekler acitir insani bilirim. Belki de gözyaşı döküyorsun okurken. Hadi ağlama sil gözyaşlarını... Bu yüzleşmeyi yapmazsan; hayatin boyunca vicdaninda mahkum edeceksin kendini ve bu yavaş yavaş öldürecek seni...

Uzak mi düşlerin? Hayir? Hiçte değil. Belki de sandigindan çok daha yakin.

Sen yüreğindeki o kutsal isiga sığın. O ışık, ergeç yol gösterecektir sana...

Doğan ORMANKIRAN