Selamün aleyküm Zafira Hanım.

İltica edelim; mülteci olalım.
Renklerin düşsel kimyasından, notaların ızdırabından, heykelin parıltılı çizgilerinden, şiirden iltica edelim.

Renklerden kırmızıyı sürerim demli ve etli dudaklarına, beyaz sürerim aramıza, birbirimizi karalamak niyâzına bir şeyler yazarız.

Bir eflatun sürerim tırnaklarına, sırtımda eflatundan tırmıklar olur. Sırtım kesik kesik sen dolar, mor gelincik taç sararım başına.

Zümrüt yeşili bir far olur gözlerinin kapaklarında, siyaha banarım kirpiklerini. Sarıdan nazarlık hüzün olur aramızda, kem gözler kurur, şiş olur kötü gözler. Sıkılırsın saçlarının renginden, istediğin renge boyarım. İster demli bir siyah, istersen şehvetli bir kızıl, dilersen başka renk.

Bana sorarsan: Lacivert olsun, sim düşmüş saçıma sakalıma güzel gider. Somut düşlerden imtina et benim hatırıma. Benim gibi ol. Rüzgâr ve su gibi ol.

Susalım.
Biz susunca notalar yitirir mefhumunu, olağanüstü bir sessizlik başlar. Sessizliğin müziğinde buluşur bakışlarımız. Biz susunca konuşacak gözlerimiz. Gözlerimiz lafazan olacak, keyifli bir gevezelik dolacağız.

Put gibi olma bana. Sonra put bilirim seni, bu bilgiçlik putperest eder beni. Diri bedenine sarılmak varken, taştan sana putperest olmak kalbi bir ahmaklık. Ahmaklık dininden değilim Zafira Hanım.

Olmadı şiirden düz yazıya geç lütfen... Bir dize içinde mahsur kalma, bir mısraya beni peşkeş çekme, beni bir şair’e değişme. Şiirin kendisi ol bana: Şair olmasam kalbim kurusun. Hayde, Zafira Hanım hayde.