insanlar çok yalancı.kadın ya da erkek fark etmiyor.
geçenlerde oğlumun arkadaşının babası öldü kanserden.iki üç aya yakın garibim hastanede yattı.tedavi gördü.ama nafile.iş işten çoktan geçmiş.
eşi hep yanındaydı.kadın epeyce hırpalanmıştı.yatan değil bakan çeker hastalığı.
arada evine çamaşırları yıkamaya,etrafı toparlamaya gelirdi kadın.o zaman da bize de uğrardı.çünkü oğlumun arkadaşı olan oğlu bizde kalıyordu.evde yalnız kalmasın,korkar sonra derdi.evleri kenar mahalleydi. tenhaydı yaşadıkları yer.
delikanlıya her baktıkça üzülürdüm.
babam yaşayacak derdi.iyileşecek o.
gerçeği saklıyorlardı ondan.korkmasın,üzülmesin diye.ben ne zaman oğlana söyleyin gerçeği desem karşı çıkıyorlardı.
kurban bayramından bir kaç gün önceydi.hastayı eve getirdiler. çocuk sevinçle babasına koştu eve geldi diye.
annesi de çarşıya ilaç almaya gitmiş.ilaç da değilde oksijen tüpü almaya.vermemişler hastaneden.
kadın çarşıya çıkmış beş dakika filan olmamış küçük oğlu telefon etmiş annesine.
gerek kalmadı anne.babam öldü.çabuk eve gel.
gerçeği hep sakladıkları yalan söyledikleri oğlunun kollarında ölüyor adamcağız.evde kimse yok.baba ve oğlu tek başına...
haberi alınca gittim evlerine.ev kalabalık ve feryatlar yükseliyor.karısı yerden yere atıyor kendisini.ağlamanın haddi hesabı yok.herkes gibi bende kocasını çok seviyordu herhalde diye düşünüyorum.öylece bakıyorum kadına.
o gün hep ağladı kadın.ağlamak ne kelime.resmen uludu.üstünü başını paraladı.
aradan günler geldi geçti.ara ara aradım,telefon ettim.geçenlerde de kadını biraz ortam değiştirsin diye dışarıya çıkardım.bir avm ye gittik.gezdik,dolaştık.yemek yedik.sonra da çay içmek için bir cafeye oturduk avm.de.
merakla baktım kadının yüzüne.aklıma cenaze günü yaptıkları geldi.bağırmaları,çağırmaları.
ben insanlara pek inanmam.sözleri gelir aklıma.
-sana bir şey soracağım dedim.neydi o cenaze günü yaptıkların?feryat figan ağlamaların?
kadın yüzüme baktı,güldü.
-öyle yapmasam olmazdı dedi.ağlamazsam,bağırmazsam kocasını hiç sevmiyormuş,ölmesine sevinmiş derlerdi.
-numara yaptın yani?
-elbette.aslında biliyor musun hiç sevmezdim kocamı.yıllarca kan kusturdu bana.yapmadığı eziyet,hakaret kalmadı.hep çocuklarım için sabrettim.gidecek yerim yoktu.hem çocuklarımı kime emanet edecektim ki?
-ama öyle de kendini paralarcasına ağlaman inandırıcı gelmedi bana.birisi başın sağolsun dediğinde başlıyordun ağlamaya...diğer zamanlarda sessizdin,sakindin.
-öyle yapmam gerekiyordu dedi.yoksa kınarlardı bana.
sustum.ikimizde sustuk.başkalarına bakmaya başladık.düşünmeye başladım.insanların yaptıkları bana garip gelmiyor artık.herkes ikiyüzlü olmuş.dışarıya başka,içeriye başka davranıyorlar.kendilerini kandırıyorlar bence.sizce de öyle değil mi?...



candan
20.11.2020
izmir