HOŞÇA KAL

• 16 Kasım 2020 Pazartesi 14:40:39

Karanlık sisli bir geceydi, genç kız,
ıslanan gözlerini saklar gibi oturuyordu, kayanın üzerinde. Bakışları sanki arşı arşınlıyordu, dudakları ıslak, gözleri morarmış ve bakışları donuktu. O sarı saçlarından adeta umutsuzluk akıyordu.
Yavaşça içimden geçirdim, (daha önce hiç bu kadar güzel bir kız görmedim).
Evet, hiç bu kadar temiz yüzlü bir kız görmemiştim ama içindeki hüzün neyin nesiydi? Onunla konuşmaya karar verdim bir, iki, üç derken yanına kadar sokuldum, içimde bütün kelimeleri ayarladım.
Ya bana kimsin, neden benimle konuşmak istiyorsun derse ne diyecektim? Bir ara ayaklarım geri geri gitti, o kadar yalnız ve mutsuzdu ki onunla konuşmadan yapamazdım.

Tüm cesaretimi toplayıp yaklaştım yanına, iki kere öksürür gibi ses çıkarttım duymadı bile beni. Bu defa daha da hızlı öksürdüm, kafasını kaldırdı ve baktı gözlerime işte o an Selvi boylum al yazmalım filminin bir karesi takıldı göz bebeklerime (al götür beni seninim) demek geldi içimden. O kadar sevgi doluydu ki gözleri, sonra başını önüne eğdi tekrar -Pardon diye yanaştım, oturabilir miyim? Başını salladı oturdum yanına. Çocukken bir espri yapar mutsuz arkadaşlarımızı güldürürdük, aklıma geldi ve ona Akdeniz, Karadeniz, Marmara dedim. Döndü ve -Ege denizini unuttun dedi. Şaşırmıştım ilk kez sesini duyuyordum, kulaklarım sesi ile adeta vaftiz oluyordu, kadife gibi sıcacık bir ses. Bir an -Bana neler oluyor Allahım bile dedim ve sözlerime devam ettim -Anlat bakalım, gecenin bu saatinde bir genç kızı böyle üzen kim, kim o öküz? Gözlerini kocaman kocaman açtı ve hayatımda ilk kez gördüğüm keskinlikte bir bakışla -Onun öküz olduğu nereden biliyorsun dedi.

Ben heyecandan adeta ölecektim, ne diyeceğimi şaşırsam da topladım içimdeki tüm kelimeleri ve dedim ki -Senin gibi güzel bir kızı üzen, ağlatan, öküzden başka ne olabilir ki? Yavaşça aralandı dudakları ve gülümsedi. Bir gülüş, bir kadına bu kadar mı yakışırdı, âşık mı oluyordum? O gece hiçbir şey konuşmadık, başını omzuma yaslayıp oracıkta sabahladık. Sabah olduğunda o okula, ben de işe gittim.
Akşam aynı yerde buluşma sözü vermiştik birbirimize, erkenden gelmiş beni bekliyordu ve elinde bir kâğıt vardı. Ne tesadüftür ki benim elimde de bir kâğıt vardı, ikimiz de aynı anda kağıtları birbirimize verdik ve bu benim hayatımda aldığım en güzel hediyeydi. Meğer kız şairmiş ve dün yaşadığımız o güzel anıya şiir yazmış, o da hediyemi aldığında gözleri dolmuştu. Ben de onun dudaklarını çizmiştim gülerken.

Ertesi günler sürekli buluştuk, artık onsuz yaşayamıyordum. Ona evlenme teklif edecektim, heyecanla aynı yere gittim, bekledim gelmedi. Aradan aylar geçti yine gelmedi, tam altı ay sonra oturduğu o taşın üzerinde ona yaptığım resim duruyordu ve üzerinde bir not ağlayarak açtım notu, göz yaşlarım mürekkebini akıtıyordu dolma kalemin. Titrek ellerimle tutup okudum, okumuyor adeta beynime kazıyordum.
-Sana bana yaşattığın her şey için çok teşekkür ederim, sayende hayatım yeniden düzene girdi ve yeniden gülmeye başladım. Bu resme artık ihtiyacım yok, sen bu resmi gülmeye ihtiyacı olan birine ver hoşça kal.

Hani derler ya, (her şairin yüreğinde yarım bir şiiri vardır) o ise yüreğimde yarım bir aşktı ve hayat bana işte o gün öğretti yarımlarla yaşamayı.
Gülüşü güzel kız sen hep gül, gül ki görsün herkes bir gülüş bir dudağa ne kadar yakışıyor.
Hoşça kal güzel kız hoşça kal...