Tadında Muhabbet

• 16 Kasım 2020 Pazartesi 00:25:16

Tadında Muhabbet

Sonbaharın bulutlu günlerinden birinde dinlenme molası için bir arkadaşımla ofisten dışarı çıktık. Karşı kaldırıma geçip elimizdeki karton kutularda sıcak çayımızı yudumlamaya başladık. Ayak üstü sohbetler tatlı olur hani. Özelikle misafirlerimizin tam kapıdan çıkarken unuttukları bir sürü konu geliverir akıllarına ve misafirlik süresi kadar olmasa da, hatırı sayılır bir süre koyu bir sohbet sürer giderayak bazen. İşte biz de değişik konularda hararetle konuşurken uzaktan bir kişi dikkatimi çekti. Gözünü dikmiş ve bize doğru yaklaşıyordu. Farklı bir yere bakıp tekrar o kişiye döndüm. Gerçekten de bizi hedeflemiş ve hedefine doğru emin adımlarla geliyordu.
Arkadaşıma “bir misafirimiz var” dediğim anda Garip bizim karşımızda durdu. Doğrudan söylemek istediğini kelimelerle bize duyurdu : “Bana yüz bin lira versene!”. Böyle bir şey beklemiyorduk doğrusu. İlk andaki şaşkınlığı üzerimizden attıktan sonra arkadaşım maskesi de olmayan Garip’e “Masken nerede? Niye takmıyorsun?” diye sordu. Garip’in cevabı bizi hem güldürdü hem şaşırttı : “O namaz kılanlar taksın maskeyi. Onlara bulaşır mikrop. Bana bulaşmaz.” deyip cebinden şarap şişesini çıkarttı ve devam etti : “Ben alkol alıyorum. Mikropları öldürüyorum. Namaz kılanlar düşünsün mikropları.” dedi. Bu cevaplar bizi gülümsetti tabii ki.
Bu sefer soru sırasını ben aldım : “Sen namaz kılanlar düşünsün diyorsun ama biz de namaz kılıyoruz. Ne olacak şimdi?” Garip bu sözüme hiç aldırış etmez gibi aynı minvalde sözlerine devam etmekte : “Ben alkol alıyorum. Mikropları öldürüyorum.” Sonuç alamayacağımızı anlamıştık artık bu sorularla. Konuyu değiştirmeye karar verdim. “Yüz Lira ile ne yapacaksın?” diye sordum. Garip, hamama gideceğini, üzerine kıyafet alacağını söyledi. O anda montunun fermuarını açtığında içinde hiçbir şey olmadığını anladık. Kıyafetleri yetersiz ve oldukça kirliydi. Kendisine nasıl inanacağımı sordum. Ya aldığı parayla yine şarap alırsa, diye endişemi kendisine ilettim. Artık sohbetimiz oldukça tatlı bir hal almaya başlamıştı. İş stresi altında geçen saatlerin üstüne sanki ilaç gibi gelmişti Garip bize. Kendisine “Allah’a inanıyor musun?” diye sordum. Aldığım cevap beni yine şaşırttı. Parmağını gökyüzüne uzattı ve “Allah’a kurban olurum ben” dedi. “O zaman Allah iin söz verir misin? Bu parayı kıyafet için kullanacaksın.” dedim. Hiç tereddüt etmeden sözünü verdi.
Artık ayrılık vakti gelmişti. Garip yüz TL ihtiyacını almış, yola koyulmuştu. Giderken arkasından baktım. İki elini gökyüzüne kaldırmış, dua ya da şükür eder gibi bir hal ile uzaklaştı. O anda bizimle konuşurken gözlerinin hali geldi gözümün önüne. Daha önce pek çok bu tarz isteklerde bulunan insanlarla karşılaştım. Bu Garip’de bir farklılık vardı. Gözlerinde yalan söylemeyen bir doğruluk ve dürüstlük vardı. Hoşumuza gidenin de bu olduğunu anladım bir anda. Evet, bize doğru söylemişti, bizi kandırmamıştı. Peki, kıyafet değil de şarap alacağını söyleseydi, yine para verir miydim? Bu dürüstlüğe verirdim.
Bir anda insan ne garip hallerle karşılaşıyor, bütün gerginliği silinip gidebiliyor. İnsanlar birbirine farkında olmadan merhem oluyor. Bu olayda biz miydik hayır yapan, yoksa iş stresimizi atmamıza yardımcı olan Garip miydi? Garip bize nasıl bir fayda sağladığının farkında dahi değildi. Allah görünmeyen ordularıyla işte böyle yardıma koşuyor ve içinde bulunduğunuz durumdan sıyrılmanıza yardımcı oluyordu. Bir tuhaf durum da şuydu aslında : Garip namaz kılanlarla alakalı olumsuz denebilecek bir görüşe sahip olmasına rağmen ihtiyacı olanı yine namaz kılan birilerinden almıştı. Allah nasıl ikilileri bir araya getiriyor diye düşünmeden edemedim.
Garip’in hikayesini dinlemediğimi de düşündüm. Neden dinlememiştik? O kadar hızlı gelişmişti ki olay, hikayesini sormayı akıl edemedik. Dinlesek neler anlatırdı acaba? Neydi Garip’in hikayesi? Kimler vardı, kimler yoktu? Kimler iyiydi, kimler kötü? Kim bilir…