BABACIĞIM ANNEM BENİ HİÇ SEVMİYOR!

• 6 Kasım 2020 Cuma 00:18:21

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

...

Yağmur altında yavru bir kedi gibi büzülmüş, duvarın dibinde tir tir titriyordu. Saçları kıvırcıktı, kızıl renkliydi ve yağmur damlaları saçlarından sızarak gözlerinden akan yaşa karışıyordu.

Hemen yanı başında oturmuş orta yaşlı adam da ağlıyordu. Adam ayağa kalktı ve çocuğun elini tuttu. Çocuk kalkmak istemediğini belli edercesine elini çekti. Adam diz çöktü ve çocuğun iki elini avuçları arasına alıp öptü. Minicik ve ıslak ellerini kokladı. Ani bir hareketle çocuğu kucağına alıp hızlı adımlarla karanlığın içinde kayboldu. Çocuğun ağlayan sesi yağmurun sesinde eridi yok oldu.

Sabah oldu. Adam çocuğunun hıçkırık sesiyle açtı gözlerini. Oysa ki henüz dalmıştı. Çocuğunun hiç uyumadığını gördüğünde tekrar doldu gözleri. Ağlamaktan kızarmış gözlerini saklamaya gerek görmedi. Ve sarıldı kızına hıçkıra hıçkıra ağladı. Ağladılar...

Küçük kız elindeki resmi önce öptü sonra hırsla buruşturup attı. Babasının yanına gidip dizine koydu başını. Kıvrılıp yattı anne karnında yatar gibi.

"Yarın sana oyuncak alalım mı? Ne istersin söyle bakalım?
"Oyuncak istemiyorum. Annemi istiyorum.

İyice büzüldü başını elleriyle kapatıp burnunu çekti usulca...

Adam çaresizce baktı kızına; dudakları küçük bir çocuk gibi kıvrıldı. Gözlerinden akıverdi tomurcuk tomurcuk yaşlar. Bir damla küçük kızın eline düştü, bir damla daha...

Naz doğrulup oturdu. Sulu gözlerle baktı babasına.

"Sende mi anneni özledin babacığım?
"Hayır ben sen üzülüyorsun diye ağlıyorum.

Küçük elleriyle sildi babasının gözlerini. Kalktı masanın üzerinden peçete alıp önce kendi burnunu sonra babasının burnunu sildi.

İkisi birlikte gülmeye başladılar. Kikir kikir gülerek sarıldı babasına. Adam sımsıkı sarıldı, öptü kızının saçlarını. İçine çekti hüznün kokusunu. Sol yanında ince bir sızı hissetti. Hiç dayanamıyordu kızının üzülmesine.

"Babacığım annem artık gelmeyecek mi?
" Bilmiyorum kızım!..Belki de gelir.
"Babacığım annem gelirse kavga etmeyin tamam mı?
"Tamam kızım!..
"Babacığım ben annemi çok özledim!
"Biliyorum kızım...

Tam yirmi dört saat on beş dakika olmuştu olmuştu, karısı evi terk edip gideli. Aralarında incir kabuğunu doldurmayacak türden bir nedenden tartışma çıkmış, öfkesini kontrol edememiş, bir tane tokat atmıştı karısına. İlk defa vurmuştu. Binlerce kez de pişman olmuştu.

"Boşanmak istiyorum senden!
"Özür dilerim. Çok özür dilerim.
"Bana vurdun. Seni asla affetmeyeceğim!

Öylece bırakıp gitmişti. Küçük kız koşmuştu ardından. Ama yetişememişti. Yağan yağmurun altında saatlerce annesini beklemişti. İki gün sonra altı yaşına girecekti Naz...

"Baba?
"Söyle kızım!..
"Annemle boşanacak mısınız?
"Bilmiyorum!
"Baba? Annem boşanınca beni de götürecek mi?
"Gitmek istersen götürür.
"Ama ben seni özlerim!
"Ben seni görmeye gelirim.
"Babacığım annem benim yüzümden gitti değil mi? Biliyorum bana kızdı da gitti.

Küçük kız uzun uzun baktı babasının yüzüne. Annesinin sözleri geldi aklına. ’ Çok yaramaz bir çocuksun. Hiç beni dinlemiyorsun.’ Bir gün bırakıp gideceğim!’ Ne zaman sinirlense hep böyle tehditler savururdu annesi.

"Baba?
"Söyle babasının prensesi!
" Annem beni sevmiyor biliyor musun?
"Olur mu öyle şey. Seni çok seviyor. İkimiz de seni çok seviyoruz.
"Ama annem bana ’ Sen kötü bir çocuksun! Seni hiç sevmiyorum demişti... Biliyorum; annem beni hiç sevmiyor. Sen yokken beni dövüyor!..

Sanki evin içinde büyük bir kasırga kopmuştu. Tüm eşyalar üzerine gelecekmiş gibi hissetti adam. Buz gibi oldu içi. Bir taraftan da sanki yine içinde bir yerlerde, yangın çıkmış gibi alev alev yandı yüzü. Elleri uyuşmaya başladı. Başı dönüyordu. Kızının sesi kulaklarında yankılanıyordu.

"Annem beni dövüyor!..

"Annem beni dövüyor!..

Neler söylüyordu böyle. Olamazdı böyle bir şey. Kızının saçlarını okşadı elleri titreyerek. Ellerini sanki hissetmiyordu.

"Ben seni çok seviyorum. Sen benim karda açan inci çiçeğimsin.

Evlatlık aldıklarında henüz iki aylık bir bebekti Naz. Onun gelmesiyle karanlık dünyaları aydınlanmıştı. Güneş gibi doğmuştu, ısınıvermişti buz gibi yuvaları.

Evleneli on yıl olmasına rağmen çocukları olmamıştı.

Monoton olan hayatları Naz bebeğin gelmesiyle gökkuşağı gibi renklenivermişti. Anne baba olmak insanı hayata bağlayan çok güçlü bir bağdı. Kan bağı olmasa da evlatlarına öyle bir bağlanmışlardı ki artık nefes almak için haklı bir sebepleri vardı adeta...

Son zamanlarda bir gariplik vardı karısında. Sık sık boşanmaktan bahsediyordu. Ama kızlarına karşı çok iyiydi. Onu çok seviyordu. Ya da seviyor gibi mi yapmıştı? Kafası allak bullak olmuştu.

Naz ’ın anlattıklarına inanamıyordu. Çok iyi anlaşan bir çift değillerdi belki; ama karısı Naz’ a çok iyi annelik yapmıştı bu yaşına kadar.

Telefonun mesaj sesi böldü daldığı düşüncelerini. ’Annem mi?" diye sordu hemen iki gözü iki çeşme küçük kız. Mesajı okumak için eğildi ve okudu babasından önce annesinden gelen mesajı...

"Boşanmak istiyorum!

Adamcağız panikle telefonu çekip aldı kızından. Naz suçlu suçlu baktı önce. Sonra mesajda yazan ’ boşanmak istiyorum’ kelimesi minicik yüreğine geldi oturdu. Babasının gözlerine imdat der gibi baktı. Sanki ’yardım et!’ diyordu bakışlarıyla...

"Ben artık bu evliliği yürütemiyorum. Kararlıyım. Boşanmak için dilekçemi verdim. Naz sende kalsın. Ona iyi bir anne bul ve evlen. Sonuçta onun gerçek annesi değilim. Sevgi evleri varmış çocuklara çok iyi bakılıyormuş. Sen de istemiyorsan oraya...

Mesaj böyle devam ediyordu. Hemen kapattı telefonu. Devamını okumaya gücü yoktu. Elleri zangır zangır titriyordu.

" Baba!
"Söyle kızım...
"Annemle boşanacak mısınız?
"Bilmiyorum kızım...

Naz iyice sokuldu babasının göğsüne.

"Baba?
"Söyle inci çiçeğim...
"Ben boşanmak istemiyorum!..

Adam ağlasın mı gülsün mü bilemedi. Tutamadı kendini gülmeye başladı. Naz da gülüyordu şimdi.

Güldüler baba kız. Hem de katıla katıla güldüler. İkisinin de gözlerinden yaşlar gelene kadar güldüler.

Ağlıyorlar mı? Gülüyorlar mı? Belli değildi. Naz babasının ellerini tuttu. Öptü. Babası da eğilip onun elini öptü. Kokladı...

" Babacığım?
"Efendim kızım.
"Ben seni çok seviyorum!..
"Ben de seni çok seviyorum bir tanem!
"Beni hiç bırakma tamam mı?

İki aylık minik bir bebekken anne ve babası tarafından terk edilen bu çocuk, ikinci kez terk ediliyordu.

Evlat; sıkıldığında vazgeçilen bir eşya değildi. Anne ve baba olmak böyle basit bir şey asla olamazdı...

Naz babasının gözlerine, maviş gözlerini dikmiş öylece bekliyordu. Ağlamaktan kızarmış gözlerinin içinde yağmur bulutları akmak için babasının vereceği cevabı bekliyor gibiydi. Aktı akacak, yağdı yağacak!..

"Bırakmam babasının inci tanesi. Söz veriyorum seni hiç bir zaman bırakmayacağım...

...