Bir çocuk bakışındaymış oysa umut, her şeyden bir haber olmakmış. Umut etmek unutmaktı belki de tüm umutsuzlukları bir çocuk gibi. Gülümsemek habersizce tüm tehlikelerden, hayatı bir oyun var saymamış umut. Yaşamaktan, var olmaktan, üzülmekten, üşümekten, aç kalmaktan, ölümden dahi korkmamak ve o oyuna tutunmakmış umut.
Bugünlerde en çok unuttuğumuz şeydi belki gülümsemek. Oysa küçük bir kız çocuğu ne de güzel gülümsemiş enkazların altından. "Allah’tan umut kesmeyin" demekti bu gülümseme. Karanlık geçen onca geceler ardında ışığı görmeyi umun, inanın. İnanmaktı çünkü var olmak. İnanmaktı çünkü yaşamak, nefes almaktı umut etmek. O küçücük elleriyle tutunduğu oyuncağıydı inancı. Belki sıcak bir nefesti ilacı.
Ne yaşadın ki orda sen gül bahçem, nasıl tutundun hayata, melekler mi refakat etti sana bu zor günlerinde, uyuttular mı seni? doyurdular mı? Annenin suretine büründüler belki de.. Öyle ya hiç korku yüzü görmemiş o gözlerin o gülümsemenin başka izahı olamaz. Sen her daim gülümse, dilerim ömrün boyunca o umudun o inancın kaybolmaz.

Günlerdir bizi üzen bizi perişan eden bu yıkım haberlerinden aldığımız en güzel haber oldu Elif ve Ayla bebeklerin kurtuluşu. Bize o küçük canlar bir çok şeyi anlattı, hatırlattı aslında. Tüm bunların bilimsel açıklaması bir yana dursun aslında manevi izahı daha derindi. Çocuklar... Büyüklerden daha şanslı çocuklardı. Hem o taze bedenleri, hemde o toy ruhlarıydı onları kurtaran. Bilmemekti belki onları bu hayata bağlayan. Biz büyüklerin olmadıkları kadar sabırlı olmalarıydı. Bizler hep sonuçlara odaklı yaşıyoruz hayatı, çok bilmekten çok fazla korkutuyoruz kalbimizi. Tamamen tevekkül edemiyoruz Allah’a teslim olamıyoruz kadere. Evet bu çok zor öyle bir durumda kendini telkin etmek seriz kanlı olmak zor. Ama yine de bu küçük canlar anlattılar bize yolunu gösterdiler umudun. Kıymetini bilmediğimiz bir çok şeyin sebebini eğer inandığında evreninde seninle birlikte olduğunun mucizesini.
Zor zamanların dibine vurduğumuz şu günlerde her şey daha kötü olacakmış gibi düşünsekte, her gecenin sabahı her sonun yeni bir başlangıcı olduğunu unutmayalım. Umut etmekten korkmayalım. Şimdi diliyorum ki enkaz altında kalan canlar da sağ salim çıksın. Hiç bir çocuk annesiz, hiç bir anne yavrusuz kalmasın. Ölenlere rahmet, kalanlara çokca sabır versin Rabbim.


GEÇMİŞ OLSUN İZMİR...