Ölçü

• 2 Kasım 2020 Pazartesi 02:38:27

Az ışık geçiren şeffaf yerleri 11 cm, 3 mm’ydi, ışık geçirmeyen yerleri ise ihtimal 2 cm 3 mm daha genişdi store adı verilen perdeleri. Ölçmeden sallamıştım, sal’lamak çok güzeldi, sadece sallıyordun. Sanat dediklerinin de formülü çözmüştüm, sanmak ve atmak fiillerinin birleşiminden meydana gelen beş sembollü bir kelimeydi. Şimdi biz sembollere, nişanlara ve izlere harf diyorduk. İnsaların, sanıp attıklarına artık iyice içselleştirmiştim. San’at dedikleri de sal’la at ile eşdeğer oluyordu, sonraki birleşim de salat olabilirdi. Nişanlar, alametler hep aktarlıyordu, bu aktarıma ise; mir ve as kelimelerinden birleşerek oluşan miras kelimesi karşılıyordu.

Çağımızda iletişim çok gelişmişti, deprem oluyor insanlar beton ve demir yığınları arasında kalsa bile, ellerindeki makinelerle dışarıya yerlerini bildirebiliyordu ve kurtarma çalışmaları başlıyordu, ancak burada tek önemli olan ise bilginin ve konumun doğruluğu idi. İnsanlar önündeki ekrana bakarak çok uzakları yaşayabiliyordu. Çok uzakların sevinçlerini paylaşıyor ve acılarını bölüşebiliyorlardı. Oysa eşeklik de en büyük miraslardan imişdi.

Bir şehirde deprem oluyor ve ekranlara bir haber düşüyordu, bilgide; depreme yakalandığı, binanın yıkıldığı yazıyor, sesler duyduğunu söylüyor, iniltilerden bahsediyordu ve kaldığı apartmanın adresini, konumu veriyordu, insanlar ellerindeki veya masalarındaki makinelere bakarak müsait iseler yardım için çırpınırken, sonradan aynı kişi bir bilgi daha geçiyordu, şaka yaptım diyerek.

Aşağı yukarı beş bin yıllık bir tarihin son üç bin yılından malumatı olan insanlık ise beklenen sıçramayı yapamıyor ve acziyetlerine engel olamıyorlardı. ortalama insan ömrünün yaklaşık olarak 70 yıl olduğu düşünüldüğünde de 40 lı yaşlarında olan bir insanın kalan ömrü; 8 yıl uyku, 2 yıl tuvalet-lavabo, 4 yıl yeme içme olabilirdi. 30 yıllık ömründen kalan yıl sayısı yaklaşık olarak 14 yıl oluyordu. Bir dünyevi yılı 365 gün ise, toplam da 14*365: 5110 günü kalmış oluyordu ölmek için. Bu hesaplar dakikaya ve saniyeye de çevrilebilirdi.

İnsanların iyilik yapmak için her saniye bir şansları varken bunu başka şeyler için kullanıyorlardı ve şey’in de tam olarak ne olduğunu kimse bilmiyordu. İnsanlar geçirmiş oldukları tarihsel ve bilgisel zamana göre çok fazla cahil kalmışlardı. Ve cahillerin de iyi olma ihtimali kötü olma ihtimalleri ile aynıydı.

O ise iyiliğin ne olduğu hiç öğrenememişti, bir tebessümdü belki de, belki yalnız hissettirmemekti nefes alan bir şeyi. Tanrı ise yalnızdı. O’nun hakkında yapılan tüm çıkarımlar ise sadece bir söylentiydi, asırlarca söylene söylene doğru kabul edilmişti sadece.

Ve soruyordu, Defter Ailesi olarak İzmir depremi için sitemiz bazında neden hiç bir şey yapamıyoruz?? Neden sitemiz kendi içinde kurumsallaşamıyordu hayatlara güzel ve iyi bir şekilde dokunabilmek için..

Belki de hepimizin yaptığı san’at-tı.

Ülkemizde depremin ne olduğunu bilmeyen çok kişi mi vardı? Deprem ne demekti, hangi nişanelerin,sembollerin ve izlerin birleşimiydi. Dep- rem olmuyordu, başlı başına bir deprem’di, acıydı, soğuktu, gözyaşı, çaresizlik, karanlıktı, ızdıraptı...

Saygılarımla..