Merhabalar Sayın Aşkar,

Giriş cümlenizden dolayı kendimi bir an ‘Abdülhamit hayranı’ gibi mi algınlandım acaba diye sorgularken buldum. Aman diyeyim!.. ))

O ‘kaygan zemin’ yıllarına ait kaynaklarda epey bilgi var. Haklısınız, Halide Edip için de yazılacak çok şey var… Sırası gelince!..

Enver Paşa’yla ilgili değerlendirmeleri de tarihçilere bırakıyorum…

O yıllarımızdaki ‘zemin değiştirmeler’ için ( daha önce de bir nedenle belirtmiştim) Stendhal’in KIRMIZI VE SİYAH romanı, sosyal dokusu kökten değişen toplumlardaki yer arayışlarını çok güzel anlatır. Hep derim… İnsan her yerde insandır… Öyle olunca da farklı kültürlerde de olsa yaşananlar benzeyince tepkiler de benzeşiyor.

Alıntılarla verdiğiniz örnekler, benim yazımda belirttiğim kaynak bilgileriyle çok tutarlı. Mehmet Akif’in ‘dine bağlılığından - kuvvetli, imanlı, ateşli bir İslam şairi olmasından - Akif'ten daha büyük bir İslam ve Türk şairi olmamasından – Müslümanlığı politikaya alet etmemesinden - nasihatler yazan, inançlı, temiz, lekesiz, evliya gibi bir şair olmasından - … ‘ dem vurulması benim de en çok üzerinde durduğum ve vurgu yaptığım yönleri zaten…

Bunun da onun yetiştirilmesi ve tercihiyle ilgili olduğu da kendi açıklamalarında da var.
İstiklal Marşı’nı teknik ve edebi yönden ( edebi sanatlar ve söylemler) incelemeye kalkarsak böyle birkaç cümleyle çıkamayız. Kalemi çok güçlü bir şair olan Akif, her şiirinde olduğu gibi burada da bu konularda çok başarılı.

Kendisine ‘Milli Şair’ unvanı verilmesine rağmen neden ülkeyi terk ettiği ve ölümlük hale gelinceye kadar dönmediği konusundaki düşüncenizi ve Safahat’ın 5. kitabında yer alan ‘Berlin Hatıraları’nın yazılmasına neden olan gelişmeleri değerlendirmenizi de okumak isterdim açıkçası.

Bir fikir ayrılığımız varsa, burada netleşecek diye düşünüyorum. Çünkü şimdiye kadar olanlar sadece birbirini teyit etti.

Burada çok değinmediğim ama kendisine ‘Diyanet İşleri Riyaseti’ tarafından verilen KUR’ÂN –I KERÎM’in tercümesinin akıbeti ve kitapla ilgili neden böyle karar verdiği hakkındaki düşüncenizi de öğrenmek isterim aslında…

Aslında sizinle bu konuları uzun uzun konuşmak ve paylaşmak isterdim. Kim bilir sizden öğreneceğimiz ne çok şey vardır... :)))


Üzerine çokça makale ve kitap yazılan şairimiz hakkında ( isteyenlerin ulaşabileceği ) arşiv çok geniş gerçekten. Öyle olunca ele alınacak çok konu var…

Ben teşekkür ederim Sayın Aşkar.
Konuya olan ortak ilgimizden dolayı ( parçaları değerlendirip bütüne ulaşmak adına ) samimi katılımınız ve bilgi dolu paylaşımınız için ben çok teşekkür ederim.

Sizi okumak ve derinliğinizi yazılarınızda yakalamak da çok güzel…
Sayfamda hep olmanız dileğimle..
Saygılarımla…

Keşke yazılara da birden çok 'etkili yorum' hakkı verilseydi diye düşünmüştüm yorumunuzu okuyunca, yazmayı unutmuşum..

Aklımdan geçeni söylememek olmazdı!..
Saygılarımla...

Merhabalar değerli Öğretmen’im
Öncelikle çok teşekkür ederim
Sonra: bu konu o kadar çok tartışıldı ki size bu konu hakkında yüzlerce makale okuduğumu ve çok daha fazlasının arşivimde olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim
Müsaadeniz ve izniniz ile bir çalışma paylaşmak isterim sorduğunuz Safahat’taki ‘Berlin Hatıraları’na dair, aynı duygu ve düşüncelerle, fikirlerle değil farklı bir pencereden
Tercüme konusu hakkında daha sonra yazmak isterim zamanım kısıtlı çünkü o daha uzun bir konu
…
Karakterinin sağlamlığı konusunda hiç kimsenin kuşku duymadığı Mehmet Âkif, devrinin neredeyse bütün aydınları gibi Batı karşısında hayli kırılgan ve naiftir. Bunun en somut ve çarpıcı örneklerini Safahat’taki ‘Berlin Hatıraları’nda görmek mümkündür. ‘Berlin Hatıraları’nın en önemli tarafı, Mehmet Âkif’in 1921’de yazacağı ‘İstiklâl Marşı’nda yer alan ‘Medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar’ mısraında şekillenen Batı algısından bir hayli uzakta durduğunu göstermesidir.
Berlin’de kaldığı otelin ‘teknik imkânları’nı anlatırken sergilediği tavra bakılırsa, Batı’yla arasına pek fazla mesafe de koymuyor doğrusu. Hatta, Batı’yla şu veya bu şekilde temas eden hemen herkeste olduğu gibi hiç vakit yitirmeden kıyaslamalara başvuruyor; bu kıyaslamaların bit-pire üzerinden yapılması kimseyi yanıltmasın. Âkif’in temel derdi temizliktir ve Berlin’de kaldığı otelin temizliğiyle birlikte konforu da hayli etkilemiştir şairimizi. Muhtemelen üçüncü sınıf bir oteli, ‘saray kadar mamur’ diye tasvir etmesinin gerisinde, odaların kaloriferli olması ve çarşafların hergün değiştirilmesi dışında pek bir şey yoktur aslında.
Zaten Âkif, kendisi hakkında yazmış hemen herkesin vurgulamayı sevdiği ifadeyle, ‘Batı’nın ilim, teknik ve sanatına değil, kültürüne karşıdır.’ Öyle ki, ‘Alınız ilmini garbın, alınız sanatını / Veriniz onunla mesainize son süratini’ mısraları da bu tespite delil olarak gösterilir. Bu son derece ‘romantik’ bir tahayyüldür ve arkasında, İslâm dünyasının Batı karşısında kendini savunma refleksi yatmaktadır. ‘Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı / Asrın idrakine söyletmeliyiz İslâm’ı’ diyen Âkif, bu ‘romantik tahayyül’ün bilincindedir aslında.

Âkif ve pozitivizm
‘Berlin Hatıraları’nı okuyanlar hatırlayacaktır, Âkif bütün kıyaslamalarını modern hayatın icapları üzerinden yapmaktadır. Şimendifer son derece rahat ve süratli bir ulaşım aracıdır mesela. Üstelik o kadar süratlidir ki, gözün haritanın üzerinde gezinmesini andırır bir hızla şehirleri birbirine bağlar. Ayrıca, şimendifer giderken düdük sesi bile duyulmaz, oysa İstanbul’da, durduğu yerde düdük öttürmek diye (bugün de devam eden) tuhaf bir itiyad vardır. Diğer taraftan, modern hayat, ‘yolda lazım olur’ diye insanın yanında azık taşımasını da lüzumsuz hale getirmiştir. Karnın acıktığı zaman girersin lokantaya, yersin yemeğini. Bunun için insanın yabancı dil bilmesine de gerek yoktur, çünkü modern dünyada işaretlerle anlaşmak hiç de zor değildir.

Âkif, ‘Diyâr-ı küfrü gezdim beldeler kâşâneler gördüm / Dolaştım mülk-i İslâmı tekmil virâneler gördüm’ diyen Ziya Paşa’dan tevarüs ettiği bir ruh hali içindedir. Ne var ki, Ziya Paşa ve neslini sarıp sarmalayan ‘pozitivizm’ Âkif’te daha belirgindir sanki. Her pozitivist algıda olduğu gibi, burada da hayli ‘oryantalist’ bir perspektif bulmak mümkündür tabii ki. Kendisinden on yıl sonra doğacak olan Yahya Kemal’in Batı algısının zihninde açtığı gediklerden sıyrılarak ‘Mektepten Memleket’e’ dönmesi en azında teorik olarak mümkün olduğu halde Âkif sanki bu badirenin içinden çıkamamıştır. (Benzer bir tavrın yıllar sonra neredeyse aynı İslâmî iddialarla ‘konuşarn’ Necip Fazıl’da da gözlenmesi hayli dramatiktir.)
İletişim Yayınları tarafından yayımlanan İslâmcılık cildine kapsamlı bir Âkif portresi yazan Fatma Bostan Ünsal’ın da işaret ettiği gibi, Batıcıları kimi zaman kıyasıya eleştiren Âkif, pek çok konuda onlar gibi düşünmektedir. Berlin’de gördüğü Avrupa, uzun süre Âkif’in düşüncelerine kılavuzluk edecek, ‘Dönemin hâkim felsefesi pozitivist felsefenin etkisiyle, çevre şartlarının belirlediği insan anlayışından ziyade, çevresini, şartlarını değiştirmeye kabil, sürekli gelişme meyli olan’[1] insan anlayışına ağırlık verecektir.

İslâmcılar da Batıcı’ydı
Her ne kadar Âkif ile pozitivizm kelimeleri yan yana durduğunda alışılmadık bir görüntü teşkil ediyorsa da, XIX. asrın sonu ile XX. yüzyılın başını idrak eden İslâmcıların temel özelliklerinden biri de ‘Batıcı’ olmalarıdır. Öyle ki, bir süre sonra, Batı’yı Batı yapan değerlerin esasen İslâm’da bulunduğunu, dahası, Avrupa Ortaçağ karanlığı içerisinde boğulurken, İslâm’ın Avrupa’yı ‘aydınlattığı’nı savunacaklardır. Bir adım daha öteye gidenler Kur’an ayetlerini modern bilimin ışığında yeniden yorumlamaya tevessül edecek, modern dünyadaki hemen her şeyin Kur’an’da öngörüldüğünü iddia etmekten tuhaf bir zevk alacaktır. Kaldı ki, İbn Sina’nın eserleri, Avrupa’nın muhtelif üniversitelerinde yıllarca ders kitabı olarak okutulmuş, Spinoza ve Leibniz’e İbn Arabî, Descartes’a ise Gazalî önderlik etmiştir. Dolayısıyla, İslâm’ın bilime kapalı olduğuna ilişkin görüşler ya safsatadan ibarettir ya da önyargının egemen olduğu bir zihnin ürünüdür.
Dikkatli bir göz, bütün bunların savunma temelinde geliştirilen yöntemler olduğunu farketmekte zorlanmayacaktır elbet. Zaten gerek Âkif’in yaşadığı döneme, gerekse daha sonraki devirlere hâkim olan temel refleks savunmadır. Ve bunda şaşırtıcı bir taraf yoktur. Koca imparatorluk dağılmış, imparatorluğun en azından bir bölümünü bir arada tuttuğuna inanılan İslâm, Batı karşısındaki mağlubiyetlerin ana sebebi olarak gösterilmeye başlanmıştır ve münevverler de İslâmcılık’tan Osmanlıcılığa, Osmanlıcılık’tan milliyetçiliğe, milliyetçilikten Türkçülüğe uzanan geniş bir arazide gezinip durmaktadır. Birbirinden farklı gibi duran bütün bu dünya görüşlerini, Batılılaşma parantezi içinde toplamak zor değildir. Batılılaşma ve bir adım sonrasında da elbette milliyetçilik parantezinde. Netice itibariyle Mehmet Âkif’le Nâzım Hikmet’i, Yahya Kemal’le Abdullah Cevdet’i, Namık Kemal’le Hilmi Ziya Ülken’i dikkatle okuyan bir göz, devirlerinin diğer münevverleri gibi gelip milliyetçilik limanına demirlediklerini görecektir zaten.

İslâm’dan şüphe duymak
Türkiye’de İslâmcılık Düşüncesi adlı eserinde bu ayrılık ve farklılıkları uzun uzun analiz eden İsmail Kara; İletişim’in İslâmcılık cildinde Âkif’in ‘Ya açar Nazm-ı celilin bakarız yaprağına / Yahut üfler geçeriz bir ölünün toprağına / İnmemiştir hele Kur’an bun hakkıyla bilin / Ne mezarlıkta okunmak ne de fal bakmak için’ mısralarını aktardıktan sonra şunları söyleyecektir:
“20. asrın büyük mütefekkir ve şairi Âkif’in, 1912 yılında ‘Süleymaniye Kürsüsünde,’ Abdürreşid İbrahim’in dilinden nazmettiği temsil gücü yüksek bu fikriyatı (belki ‘hissiyatı’ demeliydim) nasıl anlamak doğru olur? Buradan kalkarak ‘İslâmcı söylem’ için bazı tutamak noktaları çıkarabilir miyiz? Mısralara gömülmüş olarak karşımızda duran bu hissiyat ve katı, tartışmaya kapalı kesin hükümler acaba katılık ve kesinlik edası taşıdıkları ölçüde doğru mudur? Doğruysa neye, kime, hangi zamana ve siyasete göre doğru? Doğru değilse eğer, niçin bize (hiç değilse İslâmcılara) o kadar sıcak ve hakikatin ta kendisi gibi geliyor/geldi? Bu hükümlerin doğru olup olmadıklarından önce niçin bu hükümlerin bu şekilde ve bu sertlikte düzenlendiği, inşad edildiği üzerinde mi durmalıydık (…) Çağdaş İslâm mütefekkirlerinin / İslâmcıların kendilerinden, aslında kimsenin dudak büküp geçemeyeceği kadar geniş ve derin ilmî-kültürel miraslarından, tevarüs ettikleri İslâm’dan şu veya bu ölçüde şüpheye düştükleri açık olsa gerektir.”[2]
Halka karşı bir İslâmcı
Aslında sadece Berlin’de değil, içinde bulunduğu her zemin ve iklimde Âkif’in zihnini meşgul eden esas mesele, ‘İslâm dünyasının neden geri kaldığı’ sorusudur. Ali Bulaç’ın da belirttiği gibi, ‘Yakından bakıldığında, İslâmcıların zihnini meşgul eden sorunun Batı tipi modernleşmeden yana olan Batıcıların zihninde de benzer şekilde yattığı tespit edilebilir. Her iki kanatta olanlar da bir konuda hemfikirdi: ‘Batı ilerledi, İslâm dünyası geri kaldı.’ Yakıcı soru şuydu: ‘Peki, İslâm dünyası niçin geri kaldı?’ Namık Kemal’den Cemaleddin Efganî’ye, Muhammed Abduh’tan Mehmet Âkif’e kadar herkes bu sorunun cevabını arıyor ve neredeyse hepsi şu nokta üzerinde buluşuyordu: İslâm dünyası uzun süreden beri durgunluk dönemine girmiş, tarihsel aktivitesini kaybetmiştir.’[3]
Bütün bunlara rağmen, Âkif’i tipik bir muhafazakâr kabul etmek son derece zordur. Tespitleri ve teklifleri ile Batı medeniyetinin olumlu olarak nitelendirdiği unsurlarına kucak açan Âkif, sanılanın aksine, asıl eleştirilerini İslâm’ı yanlış anlayıp yorumlayanlara yöneltmiştir. Fatma Bostan Ünsal’ın şöyle der:

“Âkif’i muhafazakârlıktan ayıran temel husus, Mithat Cemal’in, ‘Âkif’in dini beşik dini değil, Müslüman doğmakla kalmadı, Müslüman olmaya muvaffak oldu’ sözünde ifade edildiği gibi konformist bir yaklaşımla içine doğduğu dinin tarihsel şartlarını bir veri olarak alma yerine yaygın yanlışları tashih etmeye uğraşmasıdır. Evrenselci İslâmcı anlayış gibi Âkif de halkların İslâm’ı doğru anlayıp yaşamadığını, İslâm yerine hurafelere inanıldığını kabul eder. Mezarlardan şifa veya kısmet bekleme gibi halkta yaygın olan anlayışlara karşı muhafazakâr tutum bunları sahiplenme davranışı gösterirken Âkif bunları şiddetle eleştirir.”[4]
Fatma Bostan Ünsal, Âkif’in ‘klasik muhafazakârlar’dan farklı yönlerine dikkat çekerken, eski edebiyata duyduğu öfkeyi de hatırlatıyor. Âkif’e göre, edebiyatın ahlaktan bağımsız olması düşünülemez zaten ve bu açıdan bakıldığında, edebiyat topluma yaptığı hizmet ölçüsünde bir anlam ifade eder. Öyle ki, ünlü İranlı şair Firdevsî’nin altmış bin beyti değil, Sadi’nin insanlığa hizmet eden sekiz beyti çok daha önemlidir.

Âkif ne kadar sosyalist
İşin ilginç tarafı, Âkif, sosyal muhteva taşıyan manzumelerinden yola çıkan Hilmi Ziya Ülken tarafından ‘müslüman sosyalist’ olarak tanımlanacak ve buna da itiraz eden çıkmayacaktır. Behçet Necatigil tarafından ‘ülkücü’[5] olarak tanımlanan Âkif, Nurettin Topçu’nun nezdinde ise ‘sosyalist bir ahlâkçı’dır zaten.[6] Ne var ki, ‘sosyalist ahlâkçı’ olarak nitelendirilen Âkif, bir dönem İttihat ve Terakki içinde de yer almıştır. Gerçi Âkif’in İttihatçılığı kısa sürecek, Tevfik Fikret gibi 95’e Doğru diye bir şiir yazmasa da İttihatçılara muhalefete başlayacaktır, ama İttihat ve Terakki’nin yeraltı örgütü niteliğindeki Teşkilât-ı Mahsusa’yla ilişkilerini, kayıtlara geçtiği kadarıyla 1916, hatta 1917 yılına kadar devam ettirecektir. Hatta, ‘Berlin Hatıraları’ şiiri de, kendisine Teşkilât-ı Mahsusa tarafından verilen görev esnasında yazılmıştır. Birbirinden bu kadar farklı, birbiriyle bu kadar çelişen ideolojilerin aynı insanın şahsında nasıl bir araya gelebileceğine dair temel sorunun hizasında ise hiç kuşkusuz ‘milliyetçilik’ duygusu yatmaktadır. ‘Memleketi kurtaralım da nasıl kurtarırsak kurtaralım’ formülünün Âkif’teki tezahürünü Fatma Bostan Ünsal’dan aktarıyoruz:

“Âkif İslâmcılığını, yazı haricinde eylemle de göstermişti. Resmî tarihte bahsedilmese de, hatta bazen kötülense de, tam kuruluş tarihi belli olmayan, ilk kez Balkan Savaşları neticesinde Edirne gibi şehirlerin işgal edildiği bir dönemde bu şehirlerin kurtuluşu için çalışan, daha sonra Trablusgarp Savaşı’nda etkinliği görülen Teşkilât-ı Mahsusa ile bağlantılı olarak bazı faaliyetlerde bulunmuştur. İngilizler ön saflara çoğunlukla Müslüman sömürge halklarını yerleştirdiği için Almanlar çok sayıda Müslüman esir alıp Almanya’ya getirmişlerdi. Teşkilât-ı Mahsusa’nın tavsiyesiyle bu esirlere, Müslümanlarla, hatta ‘Halifelik’ makamıyla savaştıklarının anlatılması için Vundsdorf Kampı’nda inşa edilen camide vaaz vermek üzere Âkif Almanya’ya gitmişti. Alman gazeteleri, bu konuşmaların Müslüman askerler üzerinde derin etkisinden takdirle bahsetmiş ve Almanca’ya tercüme edip yayımlamıştı.
Yine bu çerçevede Âkif, 1916 başlarında, Teşkilât-ı Mahsusa başkanı Eşref Bey’in, Hicaz Emîri Şerif Hüseyin ile oğullarının isyana hazırlandığından kuşkulanıp isyanı önlemek için bir delege göndermek istemesi üzerine Necd’e gitmişti.”[7]

Ermeni tehciri ve Âkif
Bir yönüyle ‘sosyalist,’ diğer yönüyle ‘İslamcı’, her iki yönüyle de romantik bir ‘pozitivist’ olan Âkif’in asıl belirgin hususiyetinin milliyetçilik olduğunu kavramak için Teşkilât-ı Mahsusa’yla ilişkisine yakından bakmak yeterlidir. Bu ilişki, neresinden bakılırsa bakılsın problemli bir ilişkidir. Kuşkusuz Âkif’in, Teşkilât-ı Mahsusa’nın bilhassa Ermeni Tehciri sırasında oynadığı rolü tasvip ettiğini söylemek mümkün değildir. En azından bu konuda elimizde somut bir veri yok. Ama tehcire veya tehcir sırasında yaşanan büyük trajediye karşı çıktığını gösteren somut bir veri de yok.

Tehcirin en acılı günlerinde bu örgütün kendisine verdiği görevi herhangi bir itiraza yeltenmeden üstlenmesi, bildiğimiz Âkif portresine çok fazla uygun düşmüyor. Üstelik, tehcirin acılarının bütün canlılığını ve yakıcılığını koruduğu 1916 yılında bütün bir Anadolu coğrafyasını kat ederek Hicaz yollarına düşmüştür Âkif. Bir başka ifadeyle, yerlerinden yurtlarından edilen insanların yaşadığı acıları görmemiş, görmemişse bile duymamış olması düşünülemez herhalde. Şayet Âkif, Teşkilât-ı Mahsusa’nın tehcirde oynadığı rolü bildiği halde böyle bir görevi kabul etmişse, zihnimizdeki Âkif portresini yeniden gözden geçirmenin zamanı gelmiş demektir.
…

[1] Fatma Bostan Ünsal, “Mehmet Âkif Ersoy”, Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce, İslâmcılık, İletişim Yayınları, İstanbul 2004, s. 76-77.
[2] İsmail Kara, “İslâmcı Söylemin Kaynakları ve Gerçeklik Değeri”, Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce, İslâmcılık, İletişim Yayınları, İstanbul 2004, S. 34-42.
[3] Ali Bulaç, “İslâm’ın Üç Siyaset Tarzı veya İslâmcıların Üç Nesli”, Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce, İslâmcılık, İletişim Yayınları, İstanbul 2004, s. 53.
[4] Fatma Bostan Ünsal, a.g.e., s. 80.
[5] Behçet Necatigil, Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü, Varlık Yayınları, İstanbul 1975 (sekizinci baskı), s. 110.
[6] Nurettin Topçu, Mehmet Âkif, Hareket Yayınları, İstanbul 1970, s. 62.
[7] Fatma Bostan Ünsal, a.g.e., s. 84.
…
Dip notlarda ki isimlerden anlaşılacağı üzere bu Akif’i milliyetçi hassasiyetlerinden dolayı eleştiren bir çalışma, diğer pencereden bakınca da karşıdan, onlar da dini hassasiyetlerinden dolayı eleştiriyorlar:)
Sağdan da baksanız soldan da büyüklüğü tartışılmaz ve kalemi derinliği mücadelesi
Bu çalışma Milli Şair’i aslında eleştiren ve taraflı bir çalışma olmasına rağmen, büyük şairin hakkını teslim etmekten öteye gidemiyor.
Akif’i eleştiren bir bakışla cevap vermek istedim, sert bir eleştiri ama sonuç yine karşımızda Korkma diyen bir Milli Şair, kuva-i Milliye kahramanı güçlü entelektüel ve milli hassasiyetleri dorukta bir kahraman eleştiren de hakkını istemese de teslim ediyor cümle bitiminde
Her türlü görüşe fikre katılmasak da saygımız var (ama saygısızlık edepsizlik hainlik etmediği, art niyetle devlet millet düşmanlığı yapmadığı sürece)
Kısaca böyle:)tartışmalarda dediğim gibi o Mehmet Akif Ersoy/Milli Şair
Sosyal mecrada da olsa yüz yüze de olmasa Milli Şair’i anmak ve konuşmak güzeldi sizinle
Allah’ın rahmeti üzerine olsun Milli Şair’imizin İstiklal marşını göğsümüzü gere gere Mustafa Kemal Atatürk’ün izinde okudukça hep yaşayacak Akif bu milletle birlikte
En içten saygı ve esenlik dileklerimle

Aşkar…

Katılımınız ve değerlendirmeniz için çok teşekkür ederim Aygün Hanım.

Sevgilerimle...

Estağfurullah!..

Tabii ki öyle yaptık... Yine de yapacağız... Bu, yazı marşımızın bizde yerini ve değerini değiştirmez.

Şu anda götürdüğüm online dersleri, aynı okulda olduğumuz gibi pazartesi ilk dersten önce İstiklal Marşıyla açıp cuma son dersi yine İstiklal Marşıyla kapatıyorum...

Şairin aslında yatkın olduğu dünya görüşü nedeniyle bu marş yarışmasına neden katılmadığını, ardından ( tabir-i caizse) görevlendirmeyle yazdığını anlatmak istedim.

Üstelik kendisine verilen bu kadar büyük bir payeye neden sahiplenmeyip, cumhuriyet kurulmuş ve şiirde dendiği gibi ' bu hayasız akın durdurulmuş, gövdelerini siper eden şehitlerimiz - gazilerimiz sayesinde bu cennet vatan' kurtarılmış, verilmemişken... şeriatla yönetilen, 'ümmet' turları içinde sıkça uğradığı bir ülkede neden son 11 yılını geçirmiştir?

Kendisi şiirlerinde ve yazılarında bu yönünü açık açık yazdığı, Safahat adlı eserinin bir kısmında değindiği toplantı ve vaazlarında bunu açık açık savunduğu halde... ( bizim her zamanki en büyük zaaflarımızdan biri olan ) kraldan çok kralcılık yapanlar, onun bu şiirlerini ve söylemlerini çok da göz önüne getirmeme ve saklama gereği duymuşlardır.

Yanlış olan saklanır!..
Oysa şair bunu yanlış görmemiş ki kitaplara kadar almış. Bu da onun doğrusu...

Din - inanç - siyasi görüş... Ben oralarda değilim.
Herkes istediğine inanır, istediği gibi düşünür. Kimse kimseden izin alacak değil elbette...

Beni rahatsız eden, gerçekler belgesiyle yazısıyla, ispatıyla ortadayken insanların aklıyla alay edilir gibi davranılması, 'sen anlamazsın' tarzında kişisel yaklaşımlarla şairin 'demediğini hatta dememek için özen gösterdiğini bildiklerimizin' demiş gibi gösterilmesi!...

Bu konu daha o kadar geniş ki... bahse konu etrafında kalmaya çalıştım sadece... :)))

Çok kıymetli eşliğiniz, değerlendirmeleriniz ve beğeniniz için çok teşekkür ederim Necati Bey.
Saygılarımla...

Elbette... Ona verilen unvan bu...
Keşke o da bizim sahip çıktığımız kadar kendisine verilen payeye sahip çıksaydı.

Akif'in babası Tahir Efendi, Nakşî Şeyhi Feyzullah Efendi'nin müridi olarak hizmet veren 'Fatih Dersiâmların'dı. Yani Mehmet Akif, tarikat terbiyesinin içinde doğdu ve yetişti.

O nedenle Tacettin Dergahı ile ilgili olan kısım da çok geniştir. Konu dağılmasın diye oralara girmedim... :)

İlginiz ve katılımınız için ben teşekkür ederim Ahmet Bey.
Saygılarımla.

Hepimizin hemen hemen her konuda böyle saptamaları vardır Bedri Bey.
Önemli olan bunlarla ilgili yeni duyduklarımız - okuduklarımız - gördüklerimizle ilgili tutumumuz:
- Ya kadim değerlerimize ( doğru ya da yanlış) sarılır yeni bilgiyi reddetmek,
- Ya da şimdiye kadar bu kadar önemli bir konudaki eksikliğimizi fark ettiysek, en azından konuyu araştırmak olur..

Aklıma gelmişken belirteyim. Yazdıklarımla ilgili bilgilerin teyidini arama motorlarından yapmak çok zor. İnternet sayfalarının nasıl düzenlendiğini hepimiz biliyoruz. Bu konuyu ciddiye alıp araştırmak isteyenlere üniversitelerin ya da 'büyük' vakıfların kütüphanelerinden yararlanmalarını öneririm.

Katılımınız ve değerlendirmeleriniz için çok teşekkür ederim.
Saygılarımla...

Birkaç gün önce benzer bir yazıyı ve yorumları, okudum fakat uygun olmadığım için yorum yazamadım. Üstelik (çok kıstığım halde ) yazacaklarım da uzunca olunca başlı başına bir paylaşım yapmayı uygun gördüm...

Yakın tarihimizi ve çok adı geçenlerin bile önemli özelliklerini duyduğumuz ve bilmemizi istedikleri kadarıyla kabulleniyor hatta bazen bunları cengaverce savunuyoruz.

'Kulaktan zehirlenme' diye bir deyimimiz vardı, çok da severim. Toplumca bizler çok okuyan bir kültür olmadığımız için ( bize önerilenler dışında, araştırmaya yönelik... ) deyim tam yerine oturuyor.

Üstelik duyulan çabuk unutulur. Ama araştırdıklarımız birkaç meleke ile yapılacağından çok kalıcı olur.

Bu bağlamda, okur ve yorum sayısı ile ilgili tahminim tuttu... :))

Katılımınız için teşekkür ederim.
Sevgilerimle...