GÖRECEK GÖRECEKSİNİZ

• 22 Ekim 2020 Perşembe 16:48:11

Şimdi öylece orada durup gözümden ve gönlümden hızla düşüşünü izleyeceğim acımayacak hiç içim kanamayacak cümlelerim ben acıyan yanlarıma tuz basmayı daha çocukken öğrendim. O yüzden tüm hünerlerini sergile hayat.
Patlat en afili tokadını, yerlerde sürü bedenimi, kin ve nefret bürüsün gözlerini, öyle bir bürüsün ki her gün her saniye beni düşün, içinde kor olsun attığım her kahkaha, güldüğümde oluşan çukura eşsinler mezarını.
Hayır sitem etmiyorum haşa ne haddime hem ben kimim ki? Ayrıldığımız gün göstermiştin yerimi. Şimdi bana layık bulduğun o yerden, o minicik camdan seni izliyorum. Bir bir kırılıyor içimdeki camdan duvarlar, kan kokusu genzimi yakıyor.
Tenimde yanık kokusu öyle bir ben bıraktın ki ardında git desem vicdanıma, kal desem gururuma kurşun sıktı dudaklarımdan dökülen cümleler. Ben ise her zamanki gibi sustum. Sıktım dudaklarımı attığın her bir tokatta yeniden ısırdım ve daha da fazla ısırdım akan kanları kazağımın koluyla silerek.
Her düştüğümde daha bir güçlü, daha bir kararlı kalktım ayağa bazen haykırdım, bazen de yastıklara yâr diye sarılıp yattım.
İçimde kanayan aşka inat nefretimi büyüttüm avuç içlerimde, bir bir kustum içimde yer etmiş tüm acıları.
Ve ansızın parmak uçlarımdan çekildi canım, ölüme beş kala farkındalıkla tanıştım. Önce aynalardaki örtüleri kaldırdım, sonra yavaşça dokundum yüzümün her bir kıvrımına, her bir kıvrımım hesap sorar gibiydi bana, sanki yüzüme gelip ansızın yerleşen çizgiler benim suçumdu. Ben mi istemiştim ağlamayı, ben mi istemiştim aldatılmayı, ben mi istemiştim yar’e hasret çekmeyi ve ikinci kez dokunuyordu parmak uçlarım o kırmızı rujuma. Sevişiyordu sanki parmaklarım rujun o kavisli dış kapağı ile sonra saçlarıma gidiyordu ellerim istemsiz. Taradıkça içimden akıyordu geçmişin kirli, pis suları ve düşürüyordum acının, umutsuzluğun bebeklerini. Kırmızı ipekten şalım cezbediyordu beni ve yavaşça doluyordum o dimdik ve süt renginde omuz başlarıma. Sen çok severdin ya omuz başlarımı. Sahi omuz başlarıma kaç şiir yazmıştın?
Ve o en sevdiğin elbisem kenarı tüllü, değajesi kendinden açık giyiyordum bir kapıyı kapatıp başka bir kapıyı açarcasına. Evet yine eski ben olmuştum artık hazırdım ve gözlerimi yavaşça kapatıp hızlıca açtım. Bir başka bakıyordum nefret okunuyordu gözlerimden, farkettim ki ben güçlü bir kadındım ne istersem o benim olacaktı.
İşte o gün yeniden doğuyordum.
Sahi siz hiç kabuğundan çıkan kelebek gördünüz mü? Ben aynaya her baktığımda görüyorum şimdi sıra siz de.
Beni üzen, kıran, ağlatan ve aldatan kim varsa görecek, göreceksiniz...