“Belki de işe en erken gelen memur ben idim, geç saatlere kadar da çalışırdım. Benden önce aynı görevi yapan kişilerin benim gibi olmadıklarını, mesai saatlerinin dışında alışmadıklarını çoğu kişiden duymuştum. Buna rağmen bu çalışma düzeninden hiç vazgeçemedim.

Öğretmen olan eşim, bir gün bana şakayla karışık;
-Neredeyse yatmadan yatmaya eve geliyorsun, yatağını da iş yerine götürsene.
Demişti.

İlkokula giden kızım ise;
-Baba sen lojmandaki diğer müdür amcalardan önce gidiyorsun, sonra geliyorsun, onlardan daha fazlamı para alıyorsun?
Diye sordu.
Ben de;
-Hayır kızım, fazla para almıyorum. Dedim.
Kızım tekrar sordu;
-Peki, baba senin kafan mı çalışmıyor?
Bu soruya nasıl cevap vereceğimi bilemedim, sadece;
-Kızım benim işlerim fazla. Diyebildim.”



Taşrada bir devlet dairesinde şube müdürü olarak çalışan bir tanıdığımın dilinden aktarım bu hatırayı.

İşlerimiz ne kadar çok olursa olsun; eşimize, çocuklarımıza, annenize, babamıza, akrabalarımıza, arkadaşlarımıza ve komşularımıza da zaman ayırmamız gerekmez mi?
Hayat sadece işten ibaret değildir. Her şeye gerektiği kadar değer verilmeli, sosyal ilişkilere de yeterince zaman ayrılmalı diye düşünüyorum.