Kendime Mektup

• 15 Ekim 2020 Perşembe 21:54:50

Göbek bağıma asarım kendimi kırkımda… Gün ağarır her şeye rağmen! Ölmesini bile beceremem! Kırık kalplerden sevgi sızardı oysa … Acırdı, acıydı yara. Yaban ellere aldırmadan, bırakmadan bir dost eli yaptığın ellerinle tuz basardın zamana. Sadece senin olurdu acı. Tüm yoksun, yoksul acılar dinerdi, esrik bir şarkı söylerdi an/ı. Kendi kendine mektuplar yazanlardan bilirdin soluk benizli kışları. İadesiz taahhütsüz gönderilirdi hatıralar. Postacı çalmazdı senin de kapını. Oysa sen güvercinler kondururdun bahçene, onların gözlerinde/n okurdun yalnızlıkları… Itır kokardı yaz bahçesi evin. Kıştan gelen sözcükler ısınırdı odanda . Sızlatırdı yüreğini pulsuz zarflar, sonra öfken küheylan! Yelelerini rüzgâra bindirir, kendi haline bırakırdın şehri. Yaban! Yağmurlar yağdırırdın gözlerinden, şimşekler çaktırırdın Köz olamamış çam yapraklarına saklanırdı çocukluk sevdan , çoktan unuttuğun siyah beyaz fotoğraflarda gülümsetirdin çocukluğunu. Ağlamayı yasaklardın kendine. Çocukluğunla birlikte büyütürdün çocuklukları, çocukları… Ama kim bilir kaç kez görmüştüm ben, senin de ağladığını! Mıh gibi çakılı dururdu z/aman kalbin/d/e ağır ritimli bir şarkı. Şiirler mırıldanırdı sevdalılar, sokaklar boşalırdı. Işıkları sönerdi evlerin rüya/riya uykuya dalardı… Dokunurdun şehre öfkeni geride bırakıp, şehir omzuna dokunan ellerinde/n ürperir, bir yabancıya düşürürdü k/ayıbını . Islanırdı yanakları.Öksüz bir şehir bıraktın geride… Şimdi ağlatır özlemin her satır başında kalemi. Her sokak başında yalnız bırakılmış bir çocuk ağlar…// 22 Haziran 2011