KARGA VAKTİ

• 14 Ekim 2020 Çarşamba 00:02:59

Bir karga çığlık atıyor sabah vakti..Canhıraş bir çığlık.Daha çok kahkahaya benzeyen, içimi ürpertip vücuduma bolca huzursuzluğu aşılayan bir çığlık..Ne istiyor,ne anlatıyor bilinmez.Ama korkutmak için yapmıyor,bunu biliyorum.Ne yapsın ki,gagasını açıp boğazını biraz zorlayınca sadece o sesi çıkarabiliyor işte.Nereden bilsin o ses çıktığında gökyüzünün altında yaşayan insanoğlunun ürküp ona lanet okuyacağını? Hem bilse ne olur? Sırf fazla ödlek diye insanoğlu, ömrü boyunca suskun mu kalacak? Konuşamayacak mı annesiyle, babasıyla? Ya arkadaşlarıyla?

Hayır,elbette konuşacak.Çünkü umursamayacak.Nasıl ki bu cahil insanlar çıkardığı sesten korkup ondan nefret ediyorsa,karga da onlardan nefret edecek.Bu yüzden daha çok artıracak o tüyleri ürperten çığlıklarını..İnsanın gözünün içine baka baka haykıracak.Üzerindeki gökyüzünde özgürce ve hırsla süzülecek.Bazen kahkaha atacak ve insanın korkusundan beslenerek büyütecek kinini,o kahkaha boğazına yerleşecek.Hayatına yerleşecek.Onu serbest bırakmaktan korkmayacak.Yaşayacak.İnsana inat,sesini hiç kesmeyecek.Güçlenecek.

İşte o karga şimdi beni izliyor.Görmüyor belki ama,ben gördüğünü ve korkumun farkına vardığını hissediyorum.İnsanlığın gereksiz korkusundan bıkıp usanmış, sonunda umursamazlığı ilke edinmiş.Artık güçlü, eskisinden çok daha güçlü.Ve kahkaha atıyor.Evet, gerçek bir kahkaha bu.Beni ürpertmekten zevk aldığını belli eden, içinde bolca nefret barındıran bir kahkaha.

Ve elbette,her zaman olduğu gibi bu sefer de korkuyorum.Gözlerim irileşiyor,o çirkin ses beynimde uzun uzun yankılanıyor.Karganın kahkaha atarken büründüğü ifadeyi düşünüyorum.Gagası sonuna kadar açılmış,gözleri kısık, başını hafifçe geriye atmış.Ayakları yere çakılı,sırtı dimdik.Bana baktığını hayal ediyorum.Parlak siyah gözleriyle korkunun esiri olmuş yüzümü izliyor.Oldukça ürkütücü bir görüntü.

Sonra düşünüyorum ve fark ediyorum.Ben onun iç dünyasını düşünürsem, artık her çığlığını zevkle dinlersem ve bana baktığında gülümsersem nefretini söndürebilirim.Ona merhametle yaklaşırsam kalbini yumuşatırım ve böylece bir daha bana kahkaha atmaz.Belki muzip bir çığlık.Hafif,kısık ve selam verir gibi.

İşte bir sabah balkon kapısının önünde dinlerken o çığlıkları, sadece aslında amacının hiç de insanları korkutmak olmadığı o masum kargayı düşünüyorum.