Belkide benim en büyük sorunum babamla. Babama kızgınlarım çok fazla.
Çocukluktan kalma koca bir boşluk babam.
Elini tutup bir yerlere gidemediğim adam. Ardımda duramayan çınar.
Hep uzanıp varamadığım dağ...


Neden kendini bizden soyutladın? Neden bizi kendinden esirgedin.
Sevmedin bir kere saçımı okşamadın. Bağrına basmadın. Baba kokusu nedir bilmedik.
Baba ben herşeyi affettim sandım. Ama kalbim ama beynim affetmemiş belli ki.
Neden bu denli öfkeliyim sana.
Neden hiç bir zaman sahip çıkmadın bana.
Sığınacak kadar güvenmemem neden baba?

Yıllarca varken yokluk çeken biz şimdi yokken varlığını aramıyoruz.
Aradığımız şey geçip giden yıllar.
Kırgınız sana öyle gücenmişiz ki yüzüne zar zor gülümsüyoruz.
Baba sen her zaman "bana güvenmeyin" derdin.
Ama ayakları üzerinde durmayıda öğretmedin.
Bizi kendi hayatımızı yaşamamız daha küçük yaşta kendi kararlarımızı kendimiz almamız için attın ortaya.
Bizde boğulmak üzereyken can havliyle yüzmeyi öğrenen yavrular gibi o denizi o korkuyu kazıdık hafızamıza.
Şimdi seni düşününce onlar geliyor aklımıza.
Neden güven gelmiyor? Neden varlığın güç vermiyor baba?

Şimdi içimde küçük bir kız çocuğu ağlıyor. Hep yakınında olup hep uzaklaşan babasına.
Önce varlığını hissettirip sonra terki diyar eden adama.
Söyle yazık değil mi gözyaşlarıma.
Sen ağladın mı bir kere bile sarılmadığın yavrularına.
Üzüldün mü elini tutup götürmediğin için onları bir yerlere.
Önemli değildi baba herhangi bir yer olsaydı yeterdi. Bakkala bile götürsen yeterdi belki.
Ne park isterdi gönül ne salıncak. Kuşlar gibi uçardık bir kere sarılsak.
Ama esirgedin işte hala esirgiyorsun sevgini.
Belkide sevmedin hiç bizi...
Peki niye isyan ediyorsun arada bir aramalarımıza.
Bu mesafeyi sen çekmedin mi aramıza.

Sahi baba şımarmayalım diyeydi ya tüm uzaklığın.
Şımarmak nedir bilmedik başardın.




...