Seni anlamakta çok zorlandığımı hissediyorum.

Arada ekranın soğuk yüzü var her şeyden önce. Sonra da internetin azizlikleri!... :((

Öyle olunca beden dilinden medet umuyorum, sesle görüntüde senkronize sorunu olduğunda da dudaklarını okumaya çalışıyorum.

Anlattıklarımı dinlerken ne düşündüğünü ifaden de vermeyince o çaba da işe yaramıyor bu sefer. Yüz ifaden bir maske gibi!.. Anlattıklarımı beğeniyor musun, eleştiriyor musun, aradan seçtiklerin var da onları mı düşünüyorsun, ‘anlat da bitsin’ diyen iç sesini mi kontrol ediyorsun?.. Hiçbir şey belli değil!..

Bu tepkisizliğini (yaş farkımızdan dolayı) gençliğine vermeye çalışıyorum. Bir tek benimle görüşmediğini bildiğim için yorgunluğuna vermeye çalışıyorum. O anda aklından geçenlere takıldığına ve ilginin dağıldığına saymak istiyorum. Bilinen nedenlerle açıklayamadığın halde aynı anda başka yerde ve başkalarıyla olmak istediğine sayıyorum…

Bazen, ben anlatırken ( nasıl olsa anlaşılmaz diyerek) telefonunu kurcaladığını, mesajlaştığını, başka bir pencereden farklı şeyler izlediğini yüzüne yansıyan ışık oynamalarından çıkarıyorum. Kulaklık da takılı olduğu için o anda hangimizi dinlemeyi tercih ettiğini çıkaramıyorum.

Ben cansiperane anlatırken senin bu vurdumduymazlığını bütün çabama rağmen anlayamıyorum. Hayatımda ilk kez bu kadar tıkandığımı hissediyorum.

Kabul edelim ki bunu sen de daha önce deneyimlemedin ben de!.. O nedenle hiçbirimizin deneyimi diğerinden ‘bir tık’ fazla değil!.. sadece ekrandan iletişim kurmak ne kadar ‘uzak’ bir yakınlık!... Onu da hesaba katılıyorum. ‘El yordamıyla’ doğruyu bulmaya, en az hasarla bu dönemi atlatmaya ben tek başıma çabalıyorum sanki. Çünkü sen ‘nasıl olsa’ halleder rahatlığı içindesin. Belki de haklısın!..

Ama inan ki ben de ilk kez hiç yüz yüze gelmeden, doğal ses tınısını duymadan, mimik ve jestlerinin doğal halini gözlemeden biri hakkında en derin değerlendirmeleri yapmak zorunda kalıyorum. Yine de biliyorum ki sen kendini beni anlamak zorunda hissetmemelisin, o görev benim!...

Daha öncekilerle bu kadar sıkıntı hiç yaşamamıştım!.. Çünkü öyle ya da böyle geçmişimdeki izler ve yaşanmışlıklar onları anlamamı kolaylaştırıyordu. Kısa sürede sağlanan çok sıcak bir duygudaşlık, çok uzun yıllar ahde vefa gibi sürüyordu ki yurt dışına çıktığı halde hâlâ görüştüklerim de var!...

Bu sefer, diğerleri kadar olmayacak gibi!..

Çünkü ben de öğrencilerimi online derslerle ilk kez tanımaya, onlarla iletişim kurmaya çalışıyorum, aynı çıkmaz onlarda da var, biliyorum!... :((



08.10.2020 Serap IRKÖRÜCÜ