Yaşam ancak onun uğruna dövüşenindir...

Mutluluk ancak ona cesaret edenin...

Yaşamın değerini bilen, onun için dövüşen, herkesin yaşamı için de dövüşür.

Başkalarının acılarıyla kendi acıları arasındaki bağlantıyı göremiyor bazıları.

Onlar sanıyor ki ölüm sadece başkalarının çocuklarını esir alır, acı sadece başkalarının yaşamına dokunur, haksızlıklar, zulümler yalnızca başkalarının yaşamlarını yok eder...

Bütün bunların bizim tek kişilik hayatlarımızı boğduğunu, mutluluklarımızı kuruttuğunu fark etmiyor onlar.

Bir an olsun düşündünüz mü ne kalacak bizden geriye?

Zulmün bu kadar bayağılaştığı, güçlünün bu kadar zalimleştiği, hayatın bu kadar çekilmez olduğu bu günden geriye ne kalacak?

Istırapların kanıksandığı, düşüncelerin cesetleştiği, bu dönemi pek az kişi hatırlayacak herhalde.

Toplum bugünleri uğursuz zekasız bir bencile dönüşen uzak bir

akrabayı unutur gibi unutacak...

Ve o unutulmuşluğun içinde elbette bizde olacağız.

Tarih hepimizi unutacak...

Neden mi?

Çünkü hiçbir zaman bu kötülüklere karşı çıkan olmadık da ondan.

Başkasının kavgasına aradan karışıp bir yumruk atıp kaçmaya çalışan sünepelerden olduk.

Kötülüğün maskaraları olduk

Kötülük diye sadece başkalarının mutsuzluğunu isteyen aptallar ordusu olduk.

Kötülük bile korkutucu ihtişamını kaybetti bizim ellerimizde.

Ama bir de tüm bunlara karşı çıkanlar var.

Yaşam için dövüşmekten korkmayanlar.

Herkesin hayatı için dövüşenler...

Kötülüğün iğrençliğine rağmen iyiliğin ateşini harlı tutanlar...

Tarih bu günleri unutacak belki ama...

Yaşam için dövüşenleri her zaman hatırlayacak...