KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 514 Okunma
- 3 Yorum
- 0 Beğeni
Muhaceret
-Bir İstanbul düşün.
Herkesin ballandıra ballandıra anlattığından değil ama!
Sokakları, kurulan pazar sonrası çöp dağları ile yığılı hali ile getir aklına.
-Haydi, neden çekiniyorsun ki?
-Elbette ki
Sabahattin Ali anlatınca İstanbul’u
Ve buna Cahit Sıtkı Tarancı eklenince, eşsiz bir şehir geliyor akıllara
Gezmeye doyulmayacak bir Nazım Hikmet şiiri edasında...
-Ama hiç okudun mu
Veyahut dinledin mi Fransız romancı Pierre Loti den
Tepeden aşağıya inerken haliç kıyısına değin uzanan, buz gibi mermerler ile bezeli ölüm kokusunu!
Duymadın değil mi? Okumadın da elbet.
Tabii öncesinde bazı kesimlerce, İstanbul’u pazarlamak, satmak vardı! Şairlerimizin naif anlatımlarını çarpıtarak! Yani, yoksa kim çekecekti onca göçü bu şehrin kucağına? Ve kim bozacaktı aşkın mabedini kusursuzca...
-Peki kimdir
Kimlerdir onca insan yükünü, ağırlığını mesuliyetini, İstanbul’un merkezine koyan.
Haydi bakınalım mı bir etrafımıza?
A Aysel! Yok canım Turgut yapmaz bunu, saçmalama Rıza ya, Pelinin aklına bile gelmez. Abart abart Teyfik, hah bir sen eksiktin Cansu gibi örnekler dolaşır, aklımızın nokta atışlarında...
-Artık para etmiyor hiç
İtiş kakış, yüksek katlı çarpık yapısıyla İstanbul boğazı! Neymiş efendim, nüfus artışı çok o yüzden dikiliyormuş zarafetten yoksun, havalı ismi ile "gökdelen" cenderesi.
-Oysa sende, bende çok iyi biliyoruz ki
Rant bunların tek kaygısı. Yalan ise çıksın söylesin biri?
Haydi, yok mu şöyle özü sözü bir babayiğit?
İstanbul elbette öncesinde daha güzel, ve şiirlerde anlatıldığı gibi emsalsiz bir kentti. Turistler günü birlik gelir, hayranlıkla fotoğraflar çekilir, alışverişler yapılır, anlatabileceği hikayeleri bavullarına toplar, dönerlerdi tekrardan ülkelerine. Kalmazlardı yani bizler gibi "taşı toprağı altın" safsatasına inanarak, altını üstüne getirecek şekilde temelli!
-Şimdi şu an
Bildiğin gördüğün gezdiğin, hani şairlere ressamlara ilham olan bu şehir, yani İstanbul eskisi kadar gerçekten güzel mi?
Mesela Beykoz Anadolu kavağı Yaros kalesi ve çevresi. Veya enfes manzarası ile Sarıyer Rumeli kavağı sırtları. Ya iç tarafta kalan, ve Topkapı sarayından kaçıp kaçıp kendine yer edinen Cihangirli Beyoğlu?
Huzurla özdeşleşen Büyükçekmece, medeniyetlerin kurulup dağıldığı, ve bizlerin talan ettiği Fatih. Zamanında çiftçilikle övünen Çatalca, enteresan atıkların sahiline vurduğu Bakırköy. Ah ah ya o bir birinden güzel olan pırlanta misali adalar?
-Öyle çok muhaceret bozulmalara sahip ki bazı yerler say say bitmez...
-Bunun dışında
Hiç fark ettin mi sende bilmiyorum ama. Artık eskisi kadar, gün batımı kızıla boyamıyor gökyüzünü. Onu da geç, hiç berrak değil, yüzdüğümüz vapurla gezdiğimiz deniz. Bunu da geç! Oltaya balık yerine, ayakkabı çorap, iç çamaşırı takılıyor bildiğiniz...
-Bir şehir affedebilir mi bizi?
Bir sabah mesela kapılarımıza bildiri asarak, pılınızı pırtınızı toplayıp, defolup gidin kalbimden diye bilir mi? Göçe zorlar mı hiç, her şeyini geride bırakıp, iş aş geçim belasıyla gelenini?
Yapar mı bunu, ya da yapmalı mı yoksa en kısa zamanda?
Düşünsene bir, koca bir şehir taşıyamıyor artık kendini. Hele ki milyonlar var üzerinde, ve onların umarsızca yapı üzerine yapı diktiği kirlettiği, yer altı güzelliklerini, tarihini mahvettiği, yeşilini mavisini katlettiği, suyunu havasını zehirlediği, sorumsuz insanlar öbeği ürerken sürekli!
Gitmeliler bence, gelmeden önce büyük İstanbul depremi!
Aslında bu deprem, kimi misafir olarak gelen, sonrasında yerleşen, ve hatta artık kendi malıymış gibi sahiplenen, ortalığı yıkıp döken kendi kafasına göre şehri düzenleyenlere karşı sesini yükseltip, gidin artık ne olur dediği çığlığı bir nevi! Yoksa sen halen kulağını tıkayacak olanlardan mısın?
-Şehrin tarihinden ders almaz mısın?
Onca medeniyet kuruldu ve yıkıldı, dağıldı yahu
Kimi depremle, kimi savaşla, kimisi de önlenemez bir aç gözlülük hırsıyla! Yok olup gittiler...
Ama buraya da artı bir parantez açmak istiyorum! Bilmem hiç fark ettiniz mi, onlar her daim kalıcı burada! Kim peki bunlar? Yazdıkları ile yeni ve eskiyi harmanlayıp, öncü bir akımın fitilini ateşleyenler. Tuvallerinde dünü bugünü yarını harikulade bir şekilde renkler ile işleyenler. Ve daha nicesi. Bizim gibi tüketen değil bakın, daima veren onu yücelten İstanbul’a aşık, azınlıkta ki bir zümre...
-Şimdi yeniden tekrar ediyorum, bu şehir affedebilir mi bizi sizce?
Bu gerçekten mümkün müdür sence ha? Sana diyorum ya Şule! Bakmasana öyle şaşkın şaşkın Selim. Elimin tersindesin ha Galata! işte çıktı çıkacak ağzımdan bir küfür, ya yapma böyle soğuk şakalar demedim mi sana Yerebatan sarnıcı? A yeter be ağlama kız kulesi. Al şunları başımdan ne olursun Ayasofya abla. Vallahi yaka silkiyorum artık senden altın boynuz! Nedir bu arkadaş, vır vır vır dedikodu kazanı gibisin, yuh gerçekten öyle mi olmuş ya Alman çeşmesi? Yani pes diyorum artık sana bozdoğan kemeri pes, Vefa bu ya yapmaz yapmaz. Tamam ya tamam senin dediğin olsun, al şu üç beş kuruşu şu dilenci kıza ver Süleymaniye. Amân yine mi ya yine mi yağmur yağıyor, demedim mi ben sana arkeoloji müzesi, al şu garip şemsiyeni diye yanına? Of of... Diye biter hikaye burada, çünkü devamı gelmiyor.
26.9.2020
Adnan Bilgiç
YORUMLAR
İstanbul bu, dışı dışardan seyredeni, içi içinde yaşayanı yakan memleket...
Tadına varılamayacak kadar leziz ama görünmeyen yanıyla kaçmak istenecek kadar keşmekeş.... Dünyanın genel halinin bir şehire sıkışmış halı de diyebiliriz...
1995 yılından bu yana buradayım... Keyfini çıkarttığım zaman toplamda bir kaç aya denk gelir... Yorucu, karmaşık, ama her şeye rağmen güzel şehir....
Daha önce sana dedim mi bilmiyorum ama emekli olunca gideceğim buradan...
Çünkü senin yazında yazdıklarının hepsini görüyorum...
Ve son olarak diyorum ki:Bu İstanbul'un suçu degil, insanlığın açgözlülüğünün eseri...
İyi ve kötüyü bir arada çok başarılı bir şekilde ele almış, bizlere; silkelen, kendine gel diyen bir yazı... Kutlarım...
Sevgi ve muhabbetle, güzelliklere layık gönlün gibi hayat dilerim dostuma...
Esen kal...
Adnan Bilgiç
Bütün sorun, içinde ikamet eden biz insanlarda.
Değer vermiyor, kıymet bilmiyoruz Erkan dostum :(
Oysa ne güzel bir şehirdir İstanbul.
Bende ilk annemin işi dolayısı ile 1985 de geldim.
Daha sonra 1987 yine annemin işi gereği, en son da benim isteğim doğrultusunda 1990 yılında kalıcı olarak yerleştik, hayran kaldığım şehre ;)
Değerli yorumun için çok teşekkür ediyorum sana dostum.
Hoş geldin tekrardan.
sarhoşsuz İstanbul nasıl anlatılır bilemesem de,
galiba pek sevmedim giriş , gelişme derken sonucu...
ama...
yarattığımız yok ve tükettiğimiz bunca çokken,
Ayasofya ne kadar çıkarır bizi düze anlamadım, anlamadım ayıp değil ya sevgili Şule.
eyvallah.
Adnan Bilgiç
Kimisi avaz avaz bağırır, ne içtiğinin farkında olmadan
Bir diğeri de usul usul, rahatsız etmeden dolaşır çakırkeyif, başka şehrin sokaklarını.
Her insan farklı bir hikaye en nihayetinde öyle değil mi? Ve hepsi de bizim insanımız...
Evet, her şeyi umarsızca tüketiyoruz bizler!
Ancak bitmeye yakın bir zaman aralığında fark ediyoruz
O güzelliklerin, armağanların bir daha da bize gelmeyeceğini.
Keşke öncesinde bunun farkına vara bilsek, ve tren kaçmadan bine bilsek.
Ama işte hep keşke diyoruz ya, yitip gittikten sonra...
Ayasofya, Alman çeşmesi, Yerebatan sarnıcı, Süleymaniye ve daha nicesi İstanbul'un dilsiz değişmez simgeleri aslında.
Onların insani kaygıları olmadı hiç "ne kadar çıkarır bizi düze anlamadım" gibi verdiğiniz bir örneğiniz ile.
Ama olur ya onlar da bir kaygı oluştursalardı, emin olun daha naif bir yaklaşım sergilerlerdi
Onlara yapılan tüm haksızlıklara rağmen! En basitinden, değer görmüyorlar mesela...
Himmet şiir dostum;
Bu değerli yorumun için
Sana teşekkür ediyorum.
Daima sağlıkla kal lütfen.
Saygılarımla
Yazdıklarınızdan koca bir roman çıkar!
İstanbul, dışarıdan bakan gözler için bir masal şehri... Ara sokaklarındaki karanlıkları bilmeyenlerin, içinde yaşayanlara gıptayla baktığı... Ben de o insanlardan biriyim:) ne zaman gitsem; hiç beklemediğim anda karşıma denizin çıkıvermesi, çocukça sevindirir. En çok bunu seviyorum galiba İstanbul’da.
O şehirde yaşayıp da, şair olmayan insanlara şaşırırım mesela bir de:) oysa; Ankara’da olan hayat telaşı, kat be kat yaşanıyordur o koca kentte. Herkes, her an bir yerlere yetişmek derdinde...
Ve evet, bir gün içindeki tüm kötüleri, tüm kirleri kusup atacak belki. Bir yıkımla... Ama tarih tekerrür edecek ve aldığını geri koyacak doğa. Döngü sürüp gidecek...
İstanbul güzelliklerini sizin gözünüzden seyrettim yeniden. Her şeye rağmen şanslısınız. Yarın, denizin mavisini, biz Anadolu’da olanlar için de sevin:)
Teşekkürler güzel yolculuk için...
Adnan Bilgiç
Ankara Gaziosmanpaşa da, annemle beraber iki yıl yaşadık.
Çok güzel bir şehir gerçekten Ankara.
İstanbul da elbet, dışardan bakana dediğiniz gibi, bir masal şehri
Lakin tükeniyor artık "yardım edin bana" diye çığlık atıyor resmen, duymak isteyene!
İnsaflarımıza kalmış bir nevi...
Lakin elbette ki;
O masal şehrin büyüsünden bizlerde paylarımızı alıyoruz.
Ama bazen bende Orhan Veli Kanık gibi (Yani kendisinin edebi birikimi manasında değil elbet, insani bakış açısından dolayı) "İstanbul'u dinliyorum" gözlerim kapalı.
Ne güzel bir eserdir o, ne güzel bir anlatım, ve hissiyat.
Kala kalıyorsunuz öylece o eseri okuyunca, ve tekrardan tekrardan aşık oluyorsunuz İstanbul'a...
Ben o zamanların İstanbul'unu özlüyorum!
Akar sularına ve denizine daha karışmamış olan sanayi atıkları öncesini yani.
Mis gibi kokan gökyüzünü, hayranlık uyandıran manzarasını. Kanatları petrol atığına bulaşmamış martılarını, az ama şehrine değer katan insanını...
Düşününce;
Ne çok şeyi özlüyormuşum meğer?
Ama yarın, sırf sizin için
Hani beklemediğiniz bir anda karşınıza çıkıp sizi çocuklar gibi mutlu eden
O denizin kenarına gideceğim ;) Ve sizin selamınızı, ona duyduğunuz sevgiyi özlemi ileteceğim.
Tekrardan teşekkür ediyorum;
Bu değerli güzel yorumunuz için size Eflatun şiir dostum.
Daima huzur gölgen ve yol arkadaşın olsun
Ayrıca çocuklar gibi sevindiren sürprizlerle geçsin hayatınız.
Saygılarımla
