BEN GÜÇLÜ BİR KADINIM

• 25 Eylül 2020 Cuma 15:01:31

Bir gün içimde anne şefkati ile uyandım.
Oysa ben hiç anne olmadım ki.
Demek ki bir yürek, bir baş vardı sevgime muhtaç.
Ama ben sevmeyi bilmiyordum.
Şimdi tadını hiç bilmediğim bir yemeği yapmaya çalışıyorum.

Mutluluk denen kaşığa koyup a de bakım deyip. Ona yedirmeye.
Oysa nokta koymuştum Daghanım’dan sonra içimdeki anne olma isteği duyan yanlarıma.
Noktadan sonra hep büyük harfle başlanır diyen beynime inat ilk kez anneliği tatmak korkutsa da beni hayatın kalleş bağrında ben de bir anne oluyordum.

Anne olmak her an onu düşünmek, kollamak, hastalandığında baş ucunda beklemek, bazen nefes alışverişlerini bile dinlemekti.
Yorgundu bedenim o melek le tanıştığım gün bilemezdim ona nasıl annelik yapacağımı ama öyle güzel eğitti ki beni bazen yemeklerini yemedi saatlerce ilgilendim onunla, bazen uyumadı okşaya okşaya uyuttum, bazen korkulu rüya gördü kollarımda tenimin kokusunu âlâ âlâ sakinleştirdim, bazen de ben ağladığımda göz yaşlarımdan öptü hissediyordum yorgun bedenime inat anne olmuştum.

Her ilacı biliyordum, her bakışını, benden ne istediğini bile anlıyordum annelik böyle bir şey olmalıydı.
Ve ben daha bir güçlü durmalıydım ayakta, kuralları ben koymalıydım. Disiplin şarttı, her yanlışında onu ödüllendirmek yerine cezalandırdığım gibi iyi yaptıklarında da ödüllendirmeliydim.

Ben bir anneydim o da yoğurulmayı bekleyen bir hamur -Annem çocuk hamur gibidir ona şeklini sen verirsin derdi ve ben şekillendirdim o yaramaz afacan yavruyu.
Anne olmanın huzuru ile unutuyordum acılarımı. Artık her an düşünmek zorunda olduğum, bana ihtiyacı olan minicik bir şey vardı.

Sevgiyi bilmezdim her gün işten gelme saatlerimde balkonda bekleye bekleye, ağladığımda canı yanmış gibi ses çıkara çıkara, en çok da elimin üzerine patisini koyup ben buradayım diye diye öğretti.
Hem anneliği, hem de sevgiyi ondan öğreniyordum.
Acı çektiği geceler aynı acıya ortak oluyordum. Bu nasıl bir duyguydu? Onu ben doğurmamıştım ama en ufak acısı bile içimi kanatıyordu.

Sonra anladım ben annelik şansımı sadece onda tüketmiştim.
Geçen hafta veteriner o duymak istemediğim şeyleri söyleyince, anneliğim kanıyordu.
Şimdi her gece avuç içlerime dualar sürüyorum gözü görmeyen, kulağı duymayan, Alzheimer hastası, ikide felç geçirmiş bir oğlum vardı ve ben dimdik ayakta durmak zorundaydım.
Sıvadım kollarımı ve atıldım bu ulvi göreve. Biraz daha zor biraz daha meşakkatliydi bu yol işim ise çok zordu, ben ise zoru seven bir kadındım tıpkı tüm acılara inat yenilmediğim, yıkılmadığım gibi ben güçlü bir kadındım.
Güçlü bir kadın.

Ve anlıyordum Anne olmak sadece doğurmak değildi.
İyi ki anneyim iyi ki Vermiş Rabbi’m onu bana şükürler olsun.