YETİMHANE GÜNLÜĞÜ

• 24 Eylül 2020 Perşembe 17:00:14

Yetimlik,kimsesizlik öyle dipsiz kuyudur ki çıkmaya çalıştıkça kaybolursun.Çırpındıkça boğulursun.
Küçük yaşta Annen ölmüş,Baban terkedip gitmiş.Akraba dediklerin yönünü dönmüş.Yetimhanenin soğuk duvarları ile tanışmışsın.Her bir köşesine kimsesizliğin , Anasızlığın,babasızlığın, garipliğin terkedilmişliğin ilmek ilmek işlendiği o soğuk duvarlar.Her birinin ayrı ayrı yürek burkan hikâyesi var.kiminin Anne_ babası ölmüş,kimi cami avlusuna terkedilmiş.kimi beze sarılmış çöp kutusuna atılmış. Bu düzeni bozuk dünya öyle zalimki...yetimhanede İlk gece çok zordur o karanlık ve soğuk odalarda.Nefesin içinde boğulur sanki .Gözlerin çağlayan gibi akar "Anne nerdesin?"diye haykırmak gelir içinden.Henüz farkında değilsindir tefkedildiğinin.Biri gelecek dersin. Amcam ,teyzem,halam,babam ,ninem beni burda koymazlar sanırsın.çocuk aklı işte çok geç anlarsın.Neydi benim suçum ?bu terkedilmişliği hakmetmek için hangi kabahati işlemisim?Babam yeni bir hayat kurmuş, çocukları olmuş mutluymuş.ya ben !onun evladı degilmiyim?Yeni karısı beni istememiş .herkese yeten evleri bana yetmemiş öylemi?hep bunları düşünür durursun İçinde büyür Kırgınlığın , öfken,Affedemeyişin...
Bir o kadar da umutlanırsın. Babam gelse "haydi kızım seni almaya geldim"dese kollarına sarsa unutur bütün kırgınlığımı, öfkemi koşarım...Ama gelmez ki.benimde gölgesine sığınıp avunduğum tesellim işte...
Zordur yetim öksüz olmak.
Etrafında Acıyan gözlerle bakanlarımı dersin,"Ana baba terbiyesi görmemiş"diyerek kendi evlatlarına yakıştıramadıklarını size yakıştıranlarımı dersin.Hor görüp küçümseyenlerimi dersiniz? İşte bu dünya böyle kötü.
Taşlaşmış vicdanlar.Kararmış kalpler...