Sabah okul bahçesine girerken ayağımın dibine yaralı bir yusufçuk kuşu düştü, sonra arkama baktığımda siyah kocaman bir kedi duruyordu, ’’Avını bekleyen pusudaki avcı gibi.’’
Bir arkamda duran kediye baktım, bir ayağımın dibinde yaralı duran kuşa baktım.
‘’ Kuş kedinin rızkı mı, yoksa onu kurtarmaya vesile olmam için mi ayağımın dibine düşmüştü?’’
Aklıma düşen bu anlamsız gibi görünen soruya cevap bulmak için tekrar ikisine baktım hızlı bir kararla;
‘’ İnsanlığım ve inancım gereği mazlumdan yana tavır alamam gerekli’’ deyip kuşu aldım.
Kuş kedi karşısında mazlumdu, kuşu alıp giderken kedi bana küfür edercesine bakıyordu…
Avucuma aldığım kuş sırtında yaralı ve korkudan titriyordu, önce sırtını temizledim, çekmecemde duran aspirini eritip sırtına sürdüm sonra bulduğum ve etrafına hava alması için delikler açtığım karton kutuya yerleştirdim.
Bir pet şişenin altını kesip su doldurup önüne koydum, yan taraftan bir parça ekmek alıp ufaltıp su altlığının yanına bıraktım.
Yarım saat sonra kuşu kontrol etmeye gittiğimde suyunu içiyor, yutabileceği ekmek kırıntılarını yiyordu. Ancak; ödü patlamış gibi korkudan hala tir titriyordu, korkusu geçsin diye avcuma aldım parmaklarımla başını okşadım kendine gelir gibi oldu. Tekrar kutuya bıraktığımda en sevdiği oyuncağa kavuşan çocuk gibi sağa sola zıplıyordu.
Mesai bitimine doğru onu kontrol etmeye gittiğimde cansız bir şekilde su kabının yanında yatıyordu.
Suyunu içmiş, ekmek kırıntılarından biraz yemişti. Kutunun içinde sevinçten biraz oynamıştı öyle ölmüştü. Bu şekilde ölmesine üzülmüştüm, yapacak bir şey yoktu. Bir kağıda sardım dışarı çıktım kedinin dolandığı yerlerde bir ağacın altına bıraktım.
Kediyi görmedim, eğer onu görseydim: ‘’Zalim kedi gel kısmetini al’’ diyecektim.

Bir Pazartesi sabahında yaşadığım bir olay, eğer kuşu almasaydım aklımda kalacak vicdanen rahatsızlık duyacaktım. Ben üzerime düşeni yaptım ama; yaratıcının kurmuş olduğu dengenin önüne geçmek haddimiz değildi.

(Mehmet Zeki Aksoy – Bir Pazartesi notu )