Tufandan kaçan bir yıldızın sahneler dolusu sahte cevapları
Yok olmadan sessizce buza döner gibi, oluyor birer kaldırım taşı...
Sormuyor kimse, neden buradadır bunca kimsenin acıları,
Yol olmuş seyrediyorlar kiminin elinde sazı, kiminin de aşı..

Yaklaştıkça uzaklaşan saniyeler, duydukça suskunlaşan kelimeler, anıldıkça kaybolan bedenler, durun ,bekleyin, lütfen dinleyin, cevaplarınıza sorular bulundu, biliyorum sorular yalnızca kuru bir odundu… Siz yine de gitmeyin, kahverengi odunların bilmediği rengi ,yeşili, inançla onlara giydirin…Körler diyarının sağırlar mahallesi miydi sizi anlayabilenler, yoksa evvel zamanın içindeki görünmeyen zırhlı süvariler miydi? Kaybeden zavallıların(!) kaybolmayan umudu muydu diri bedenlerinizin kaynağı?Öncesini ve sonrasını misk kokulu çeyizlerin en dibine yerleştiren inancın pınarı nerdendi peki? Sizi böyle aynalardaki tılsım mıydı güzel gösteren, yoksa gönüllerinizdeki sevda dantelinde şekvasız fikriyatlarınız mı?

Şeffaf çemberlerin dar odaları, kıpırtısız sayfaların kanayan yaraları, susamayı unutan çöllerin kurak toprakları…Anlamın anlatamadıkça çoğalan yanı, saklanmanın korkulu tarafı, bedeniniz de bir iz…Belki de yarına solmayacak bir gül bırakmaktı hedefiniz…Peki neden hala üzerinizde kaynamakta, bunca koca deniz?

Vedalara sığmayacaktı sevdalar...Umudu koklayacaktı karda kalanlar... Gelecekti bohçalara sarılı yarınlar..Koşarak karşılayacak hasretin eşiğinde bekleyen mahcuplar...

Son vagonun yükselen dumanları, elveda diyemeyenlerin yerine yavaşça el salladı…Pencerelerin önündeki renkli saksılar vedasız gidenlere ağladı, … Mürver çiçeğinin kırılan son dalı, her zaman söyledi ,amansız gelen ayrılığın, zamansız dönüşü olacaktı…Karavanın özgür oluşundaki gibi, ahenkle süzülen kuşların yarına umutla bakışı gibi, biriken damlaların gözlerde yok oluşu gibi…Vuslat…Kimliklerde yazılı isimler gibi ,yakanızda asılı bir broş gibi, size layık, size ait…Vuslat…

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN.