BEN ŞOK!..

• 27 Ağustos 2020 Perşembe 18:02:15

Zavallı mısın sen? Neden acıyorsun kendine? Aciz hissetmek gibi bir lüksün yok senin. Dağlar beklemiyor seni. Sana mahsus bir sığınağın’ bir ağaç kovuğu, bir ıssız köy, bir çeviz kabuğu veya boş bir mezar. Seni bekleyen sana kucak açmış başını okşayacak denizın de yok. Güneş ruhunu sarmayacak o cömert sıcaklığıyla...

Ölmek böyle bir şey mi anne? Topraklar altında kalmak mı? Karanlıklara uyanmak mı?

Elimi sık anne, iyi misin bileyim; iyiysen iki kez sık. Senden kuvvet alayım. Bu acıya dayanmam için sana ihtiyacım var. Hadi sık elimi!..

Nefesini duyuyorum, biliyorum yaşıyorsun. Sakın ölme birlikte çıkacağız
bu cehennemden...

Bu kaçıncı gün, kaçıncı saat? Yukarıdan gelen sesler sussun artık; uykum var!

Sadece senin sesini duymak istiyorum. Bana ninni söylesene anne!

Elimi hiç bırakma anne, sıcacık ellerin içimi ısıtıyor...Sakın uyuma anne!

Öldük mü anne? Neden topraklar altındayız.

Hani bir gün beni karşına alıp, ’ ben öldüğümde sakın üzülme, ölüm benim vuslatım. Hepimiz burada misafiriz. Ölmek güzel bir şey. Sakın korkma. Dünyadan ahirete bir köprü gibi düşün ölümü. Ben kendimi dünyada emanet gibi hissediyorum. Allah dünyayı bu kadar güzel yarattıysa,cenneti hayal bile edemiyorum. Ben inanıyorum ölüm beni ebedi saadet yurduna götürecek. Ben öldüğümde benim adıma mutlu ol. Çünkü ben inanıyorum, Allah’ın sonsuz rahmetine kavuşacağım; ölümden sonra.’ Demiştin.

Tamam söz veriyorum. Öldüğünde üzülmeyeceğim. Ama şimdi ölme. Ne olur bugün ölme!..

Sana ihtiyacım var. Sen olmadan bu kabustan uyanamam. Sahi bu yaşadıklarımız rüya olabilir mi? Rüya mı görüyoruz anne?

Ellerin gitgide soğuyor, üşüyorum anne! Sen de üşüyor musun? Yüzünü göremiyorum. Söylesene anne duvarın arkasında mısın? Bu el senin elin mi? Uyuyor musun? Neden cevap vermiyorsun anne!..

Ezan sesi duyuyorum, çok uzaktan geliyor. Hadi kalk uyan anne! Namazın geçiyor. Sen hiç böyle yapmazdın. Hadi kalk anne?

Bir ses ver!..Ne olur cevap ver anne!..

Oradasın biliyorum. Konuş benimle. Konuş hadi, susma!..

Rüya mı bu? Kabus mu görüyorum. Canım acıyor. Artık uyanmak istiyorum. Her yer çok karanlık. Nefesim daralıyor. Boğuluyorum...

Elimi sık avuçlarında. Tut beni anne, düşüyorum. Sanki kanım çekiliyor. Ölmek böyle bir şey mi?

Anne orada mısın? Nereye gittin. Nefes alıyor musun? uyamıyorum... Ölme anne, bırakma beni anne!.. Korkuyorum.

Duydun mu anne? Yukarıdan sesler geliyor. Dinle bak!..

-Kimse var mı? Sesimi duyan var mı?

Bizi kurtaracaklar, biliyorum. Az daha dayan anne. Benim hiç gücüm kalmadı. Acıktım. Çok susuzum. Dilim damağım kurudu.

Şimdi senin yumurtalı makarnandan olsa, ne güzel olurdu. Buradan kurtulunca bana makarna yapacaksın değil mi?

Elin ağırlaştı anne. Taş gibi...Taş kesildi tutamıyorum...Buz gibi oldu?

Beni bırakma, ne olur ölme anne!.. Biraz daha dayan, bizi bulacaklar biliyorum. Çok az kaldı inanıyorum. Çok az kaldı. Çıkacağız bu dipsiz kuyudan...

Ne olur ölme anne!. Şimdi ölme!..


arafta kaldım can

bir elim yerde bir elim semada
bir ses var kulaklarımda

cürmüm ile geldim sana

sanki buhar olup yok olmak
ruh/a ilaç
kuş olup uçasım var göklere
bir ses mırıldanıyor uzaklarda
yakma yarabbi
çınlıyor kulaklarda

uzaklara kaçasım
kuş olup uçasım var
çok yorgunum can

mahşeri bir kalabalık var etrafımda
ve
karmakarışık sesler
kulaklarımı kapatıyorum
gözlerimi yumuyorum
bekliyorum
kayboldum arafat’ ta can
bul beni

kayboluyorum yapayalnızım şimdi
bir ses
sadece bir ses yankılanıyor artık

af et Ya Rab
af et Ya Rab

pelesenk olmuş dilim de dua

Ya Rahman kalbime huzur ver
Ya Rahim ruhuma sekinet ihsan et

duy beni Ya Şafi
duy beni Ya Şafi

çok şükür bin şükür
Elhamdülillah

Ya Hay

ne zaman ki ayrılır beyaz bir gemi limandan
göz gözü görmez bacasından çıkan dumandan

ey! ömür sürgünüm
ey! kırk yama seccadem
Ayirma beni imandan



Sosyal medyada izlediğim bir videodan bahsetmek istiyorum.

Ortalama yetmişli yaşlarda bir beyefendi yolda yürüyor. Maskesi var.

Çok şükür kurallara uyan saygıdeğer vatandaşlarımızdan birisi.

Yavaş adımlarla yoluna devam ederken eğilip yerden bir şey alıyor. Acaba ne alıyor?

Para bulmuş olabilir mi?

Sokaklara atılmış kullanılmış maskeler gördüğümde çok sinirleniyor ve şaşırıyordum. Bu insanlar ne yiyorlar ne içiyorlar acaba?

Kafaları nasıl işliyor?

Bu insanlar neden bu kadar duyarsızlar? Soruyordum kendime; ama bu sorunun cevabını bulamadım.

Sizce neden yerlere atıyorlar?

Videoda gördüğüm adam eğilip yere atılan maskeyi alıyor.

Sanırım alıp çöpe atacak. Ama elinde eldiven yok. Belki de cavit’in ziyaret ettiği bir kişinin kullandığı maskedir diye düşünerek tedirgin oluyorum. Dur yapma..!

Tüh..!

Bey Amca keşke peçete ile tutsaydın.

Duyarlı olmak iyidir ama tedbiri de elden bırakmamalıyız değil mi?

Videoyu izlerken ışık hızıyla düşünüyorum. Aklıma bir sürü soru üşüşüyor. Yerlerde gördüğümüz maskeleri almadan önce üzerlerine kolonya döküp öyle mi almalıyız?

Veya sosyal mesafeyi koruyarak maskenin yanından kaçarak uzaklaşmalı mıyız?

Video devam ederken ben de düşünmeye devam ediyorum. Ve gözlerime inanamıyorum.

Amca ne yaptın sen?

Bey Amca yerden aldığı maskeyi sizce ne yapmış olabilir?

Tahminlerinizi duyar gibi oluyorum.

En yakın çöp kutusuna atmıştır.

Cebine tıkıp evine götürecek ve evde ki çöp kovasına atacaktır.

Evine götürüp yıkayıp kullanacaktır.

Hiç biriniz bilemedi. Hazır olun söylüyorum. Bu duyarlı amcacığım maskeyi yerden alıyor ve yüzünde ki maskenin üzerine takıyor...

Çift maske...

İki kat maske...

Çift tedbir...

İki kat önlem...

İnanmadınız değil mi? Ben de inanamadım...

Ben şok..!

Sevdiklerimize ne kadar yakın olmalıyız? Her an her saniye bizi yanlarında hissetmeleri için neler yapmalıyız? Mesela saat başı telefonlaşmalı mıyız? Bizi aramadıklarında küsüp nazlanmalı ve hatta fırça mı atmalıyız?

Hayatlarını yönetmek için ve de yönlendirmek için daima enselerinde mi olmalıyız? "Bugün ne yaptın? Kim geldi? Nereye gittin? Ne yemek yaptın? Pazara gittin mi? Kalktın mı? Uyudun mu?

-Riv, riv, riv!..

Onlara hiç hissettirmeden kendimize bağlamalı ve bize bağımlı hale getirmeliyiz ki biz olmadığımızda yanlarında, bizi çok özlesinler. Sesimizi duymadıklarında üzülsünler. Paniklesinler. Biraz uzak kaldıklarında bizlerden, kendilerini kötü hissetsinler. Bunu mu istiyoruz?

Kendimize bağımlı evlatlarımız olmasını ister miyiz mesela? Evlat olur, kardeş olur arkadaş, eş, anne ve baba olur; kısacası yakınlarımız bizi çok sevmeli hatta bağımlı olmalı bize.
Biz olmayınca yanlarında, sudan çıkmış balık gibi hissetmeliler. Bizi çok özlemeliler. Bizsiz yaşantıları tuzsuz bir yemek gibi tatsız olmalı. Bizi çok özlemeliler. Özlemezlerse üzülür müyüz peki? Yani biz olmadan yaşantılarında büyük boşluklar olunca, bizi daha çok sevmiş mi olacaklar?

Ölmüşüz gibi hayal edelim mi?

Ölmüşüz ve sevdiklerimizi ziyarete gelmişiz. Onları izliyoruz ruh halimizle. Bizim yokluğumuz onları perişan etmiş. Hayattan ellerini ayaklarını çekmişler, sürekli ağlıyorlar ve bizim yokluğumuzu bir türlü kabullenemiyorlarmış gibi düşünelim. Nasıl hissettiniz? Mutlu oldunuz mu?

Tekrar hayal edelim; ölmüşüz ve yine sevdiklerimizi ziyarete gelmişiz. Onları izliyoruz. Faraza diyorum. Kapatın hadi gözlerinizi; bizi çoktan unutmuşlar! Neşeleri yerinde. Hiç mi hiç üzgün değiller. Meğer umurlarında bile değilmişiz. Daha kırkımız çıkmadan, kalplerinden çıkarılmışız. Normal yaşantılarına devam ediyorlar. Gözlerine bakıyorsunuz, bir damla yaş akmıyor. Bizi çoktan unutmuşlar. Ne yas tutan var ne de karalar bağlayan!..

Üzüldünüz değil mi? Bizi bu kadar çabuk unutmaları neden bizi bu kadar üzüyor? Sevdiğimiz insanların acı çekmelerini mi istiyoruz? Onların yas tuttuklarını görmek bizi neden mutlu etsin ki...

Sevdiklerimizi gerçekten seviyor muyuz? Sevmek; sevdiklerimizi sevgimizle boğmak mıdır? Sevdiklerimiz bizlere bağlı mı olsunlar, yoksa bizlere bağımlı mı olsunlar? Kalplerimiz zindan onlar da mahkumlar mı olsunlar ayaklarında pranga... Sevdiklerimizi bir kuş gibi serbest bırakalım. Özgür olsunlar.

Kalplerimiz; onlar için masmavi gökyüzü olsun. Kanatlanıp uçsunlar. Özgürlüğün keyfini çıkarsınlar. Ķorkmayın yine de bizim kalbimizde yaşamaya devam edecekler.

Bir gün öbür dünyaya gidecek olursak bizimle birlikte yok olmasınlar. Ayaklarının üzerinde dimdik dursunlar. Vuslat gününü beklerken gülmesini de bilsinler ağlamasını da. Unutmayın bizler yaşadık ve öldük. Ama onlar için hayat devam ediyor. Bizlerle birlikte onlar da mi girsinler mezara?

Sevmek bu değildir ki...Yani diyorum ki; sevdiklerinizi sevginizle boğmayın, bırakın nefes alsınlar...

’artık hiç bir şeye şaşırmayacağım’

diyen herkes bir gün mutlaka

’o cümleyi nasıl kurmuşum’