(ROMAN ÇALIŞMAMDAN ÖN OKUMA...)




Şiir, her şairin umutsuzca karanlık dünyanın ortasında doğurduğu çocuğudur… Önce, amansız bir sancı ile kalbi, gözleri ve ellerini şiddetli bir nidayla kağıda çağırır ve kağıdı mürekkebin müebbetine karar verir… Her şiir garip bir bakışla kalpleri süzerken, büyümeye başladığında derin tortulara sebep olan duygulara dönüşüverir… Belki de bundandır her sancı sonrasında garip bir pişmanlık ile buruk bir sevinç arasında kalıyorum… Sanırım bu kısır döngü hayatım boyu sürecek… Tıpkı hayatımın trajik olayları gibi…
Öncelikle sevgili okur senden özür diliyorum… Çünkü birazdan okuyacağın birkaç güzide sayfa serin derin hüzünlere ve bilmeceler arasında dolaşmana sebep olacak… Bil ki kızmamalısın… Çünkü her şiirden oluşan ruh gibi bende hayatımı bir sancıyla doğurdum ve bu zift karası sokakların derinine attım… Ve her şeye rağmen inandığım bir konu varsa o da hayatı her daim yaşamak gerekliliğini kendi benliğinde var etmektir… Viva La Vida…


Issız sokaklarda yürüyordum… Şehrin koygun akşam saatlerindeydik… Gördüğüme inandıramam ama hissiyatımdandır Bursa hep ağzında sigara dumanını sakinlerine üfleyen koca bir şehirden ibaret değildir… Oldum olası sevmemiştim, belki de başıma gelenlerdendir… Belki de kader denen açık denizlere benim altı delik sandalla kıyıya ulaşma çabamdandır…
21.yy’lın en çok kalpsizlerin türediği yıllarında taşınmıştım bu şehre… Hiçbir zaman ayrılmak istememiştim geldiğim o kokulu topraklardan… İnsanın değer göstermediği tüm varlıkları ansızın ellerinden kayıp gitmesi, başına gelebilecek en kötü hadisedir… Alışmak ise Kötülüklere göğüs gererek, sırtında kamburla yaşamaktan başka bir şey değildir…




......





E F T E L Y A...
(Akdeniz’i cebinde taşıyan kız...)




(NOT: BAŞLIK ROMANIN BAŞLIĞI DEĞİLDİR, BAŞ KARAKTERİN ADIYLA PAYLAŞMAK İSTEDİM...)