Güneşe büründü ruhum. O yüzdendir ki aya dönüşmüş kalbim mühür vurdu, şerh düştü geceye. Kuşlar rızkını arıyor dönerken çevremde, bense kelimelerimi hecelere bölüyorum, böylece kolay geçer yavrularının kursaklarından diye. Kuşlar söyleyin sevdiğime ’’Baban saçlarında ki rüzgardır, annen ise gökyüzünde ki bulutlar’’ diye.
Ben mi? ben hata zibillerinin içinde yetişen küçük bir begonvilim. O su verirse yeşerir, vermezse ölüp giderim.

Dinle beni, kaldır başını çocuk. Ne besler insanı, ne ile doyar karnı bilir misin?
İnsanız biz, acıyla beslenip, ağzımızı mutluluğa sileriz. Yatağımızı öfkeye serer, sabah olunca merhametimiz ile temizleniriz. İnsanız biz, tatlımız umut, kahvemiz ise hayallerimiz. Düşürme başını, inadına kocaman gülümse hayata bir uçurtma gördüğünde. Salıncakları boş bırakma, unutma bulutlara bakıp hayaller kurmayı da.

Bak şimdi gözlerime. Ben bir kadın tanıdım, sen de tanıyacaksın. Issız ve sonsuz çöllerin ortasında dolaşan Kum fırtınaları ile yarışıp, suya hasret yaşayan. Git söyle ona, ’’aslında sen denizin kendisisin, içine milyonlarca canlı yaşatan.
Sen bir denizsin, etrafında ki çöle aldanıp susuzluktan kıvranıp suya hasret yaşayan. Sen koca bir çınar ağacısın, dalların göğe devrilen, kökleri bilinmeyen su damarlarını keşfeden. ’’ diye.

Tut elimden çocuk, silmeye çalışma gözyaşlarını ağlamayı da gülmeyi de öğren. Aç kalırsak bu hayatta, yıldızları tutar toprağa ekeriz. Bulutlar yetiştirir, rüzgarlar biçer, yağmurların altında begonvilleri izleriz.

Boş ver benim adımı çocuk, zamanı gelince yine karşılaşacağız seninle. O vakit maviye mavi katacağız dünya güzelleşsin diye. Unutma söylemeyi,’’Baban saçlarında ki rüzgardır, annen ise gökyüzünde ki bulutlar’’ demeyi.

Mustafa Onur ORHAN