Acizdi

• 4 Ağustos 2020 Salı 00:22:59

saçlarının altında bulunan derinin altındaki kemiklerin ortasına yayılmış yer ile düşünüyordu. oraya beyin diyorlardı, beynin içinde zihin olduğu varsayılıyordu.

insanlar çok küçük ve gelişmemiş canlılardı. çok çabuk hasta oluyordu, çok çabuk birbirlerine saldırarak birbirlerini öldürüyordu, yaşayan öleni gördüğü halde yaşamaya devam ediyordu. kendilerinden hakir gördükleri hayvanların bir başka türü olduklarını kabul etmiyorlardı.

uzayın kenarında bir dünyada yaşıyorlar, ne uçabiliyorlar ne suda yüzebiliyordu, bunları yapmak için ekstra bir şeylere ihtiyaç duyuyorlardı. kimisi eksik doğuyor, kör, topal, sağır, kambur, fiziki yetersiz olabiliyorlardı, kendileri güçlendirmek için on binlerce yıldır birbirleriyle oyun oynuyorlardı. ve bu oyun kan üzerindeydi daha mutlu huzurlu, birbirlerine saygı ve sevgi dolu olarak bir ömür geçirseler bile yine de çok kısa yaşıyorlardı.

kendilerini tanrı ve kendi uydurdukları kutsallar ile aldatıyorlardı. oysa o yetinmiyordu bu çaresizliği kabul etmek zorunda değildi, o da çaresizdi. çaresiz olduğunu hissetmek onu tüketiyordu. tükenip tükenmemek de mesele değildi. asıl mesele bu küçük ve vahşi dünyadan kaçamamasıydı.

kaçtığını sanmak için hayal kurması onun hapiste olması gerçeğini değiştirmezdi. hayal yetmiyordu, beyin ise hep enerji yiyordu, yediği enerjinin de ne olduğunu bilemiyordu. dünyadaki yaşamda bir lanet vardı. dünyada ilk insan kimse ve nerede nefes alıp yaşamaya başladıysa lanetin kökü orada olmalıydı. ilk insanın bebeklik ve çocukluk devri olmadığı düşünülüyordu acaba yanılıyor muydu sonradan insan olanlar veya insan doğanlar.

hiç bir kitap gerçeği yazamıyordu, hiç bir kutsal gerçekte kutsal değildi. insanlar kendilerini kutsal sayıyordu oysa bunu da kendilerini kandırmak için uydurduklarını içten içe biliyorlardı. bu yanlış bilgilerini de çocuklarına doğru diye anlatıyorlardı.

on binlerce yıldır ne başardıysa insanlar, insanlık adına daha bir şey başarmış sayılamazlardı. o yüzden onlara bir dokunuş gerekliydi. kim dokunacaktı, neredeydi.

onu bulmaya gitmeliydi, gitmek için ölmesi mi gerekiyordu, bilmiyordu, kimse de bilememişti.

incaz acizdi, eksikti, yoksundu, en latif halinde bile vahşiliği görülebiliyordu.

milyarlarca yaşayan ve bir o kadar da ölmüş insan vardı, hiç bir şey bilemeden yaşıyor ve ölüyorlardı. buna son vermek için ne yapılması gerektiğini hepsi bir araya gelse bile bilemeyecek bulamayacak gibiydiler. ki geçmişlerinde bir araya da geldikleri görülmemişti.

insanlar dünyanın çeşitli yerlerinde aynı anda yürümeye başlamış olabilirdi, ilk insan söylentisi koca bir yalan da olabilirdi, ancak bunu kabul etmeleri de zordu, çünkü alıştırılmış bir çaresizlik öğretisi içinde tutuklanmıştı zihinleri.

belki her şey bir kafatasının içinde saklıydı, saklı olanı şimdiye kadar bulamamışlardı. insanlığın ortak mirası olan öğrenme macerası içinde bulundukları evrende belki de en dip çukur yerdi.

insanlar ölürken içlerinde kaybolan bir şey vardı, ona ruh diyorlardı ve onu daha tutmayı başaramamışlardı. o tutulacaktı ve zihinleriyle oluşturdukları tüm bilinmez yollar herkese açıklanacaktı.

peki, ne zaman?