insanları inceledim. Telaşlarını, heyecanlarını, hırslarını, sevinçlerini kısaca herşeyi... En çok ta, kalplerini uzun uzun gözlemledim; İyiliklerini, güzel sözlerini, masumluklarını iyi olmak ne güzel idi. Fakat sonra öteki yüzlerini gördüm.Çıkarlarına ters gelen herşeyde nasıl vahşi olduklarını, merhametsiz, zalim , acımasız olduklarını... Keşke bedenlerine hizmet ettikleri kadar, ruhlarını da doyursalar. Bir ütopya; ülkem olsa, herkesi iyi yapardım, yeme içme olmazdı, besinleri bilgi, merhamet,sevgi olurdu. Adını erdemler ülkesi koyardım. Özellikle çocuklar , mutlu ve bilgili büyürdü. Kimse kimsenin hayatını çalmazdı her çocuğun ailesi kendisine ait olurdu ebeveynleri sevgi ve sadakat dolu olurdu. Her ailenin kütüphanesi olurdu. Saf bilgi öğretilirdi temiz duygu ile kitaplarda... Kötülük olmazdı ülkemde... Kaybolmuş yitip gitmiş terk edilmiş çocuklar olmazdı. Dayanamam üzgün çocuklara...Dayanamam haksızlığa uğramış insanlara ...Dayanamam masum hayvanlara... Ve cinsiyet kavramı olmazdı, insan olurdu sadece insan... Yok, olmayacak bir ülke. Herkes içindeki iyilik kadar güzelleştiriyor kendisini çevresini.İyi olmak kötü olmak kadar değer görmüyor.Çoğu kez midem bulanıyor.Sahtelik dolu bu diyardan ve diyorum ki cahil ölmemek için okuyorum.Sevgi ve umut dolu ebedi yurda hazırlanıyorum...