Bir gün yarım kalıyorsun ugruna bir çok şeyden vazgeçtiğin,hayallerinden bıle vazgeçecek kadar sevdiğin insan seni yarım bırakıp gittiğinde..Bir daha bağlanamıyorsun kosulsuzca ,içinde yarım kalmışlık duygusuyla korkuyorsun "sil baştan başlamaya"...

Hele içinin o kuruntulu sesini susturup elini uzattıkların seni daha bir aşyagıya cektıginde içinde kalamamazlık duygusuyla hep yarım yaşıyorsun herşeyi
hep yarım,hep ucundann azar,azar..

Ama hiç bir şey tam değil. "Yarım yamalak sevdalarda",yarım yamalak aşklarda tükeniyoruz herbirimiz.

Ne zaman kendimizi kandırmaktan vazgecip aynaya bakıp yüzleştiğimizde o eski hikaye daha bir parçalıyor yüreğimizi.

Mutsuzluktan boğuluyoruz be hepimiz ama itiraf edemiyoruz ne kendimize nede etrafımızdakilere...

Herkes yarım bu hayatta herkes birileri tarafından ya terkedilmiş,yada karşılık görmemiş "aşktan" o yüzden yarımken herkes tam olmayı basaramıyoruz

Hepimizin yüzünde mutluluk maskeleri varken,içimiz bitik tükenik. Ve yokki yarım kalmamış insan yada varmı ki aşktan sabıkasız?...

Aşk yok eski bir hikaye "O" ve ben artık kabullendim sonunda sadece kendini kandırmak var ne zaman kendini kandırmaktan vazgecıyorsun o zaman gıdıyorsun ıcınde olduğun "yarım hıkayeden" başka bir hıkayede kendini kandırmak ve tamamlamak umuduyla..Ama ayn hikayelerin döngüsünde bitik birer "yalnızlar yolcusu"olmaktan kurtulamıyorsun işte.

İşte bu yüzden kalabalıkların arasına karısıyorsun bol bol kendı yalnızlığının sesini ı duymamak için.

Nevin Aktekin Gülfırat