Bende ateş kül duman sen aklıma geldiğin zaman...

• 17 Temmuz 2020 Cuma 11:48:16

Sahi sen aklımdan hiç gittin mi ki? saatin katranına takılı kaldı gözlerim ve takatsiz bedenim!
Yine bir terminal-deyim...
Ne işim var burada, nereye kim gidiyor, niye? Onlarca soru içinde cevapsız kalıyorum, birazdan bir yolcu elinde valizi ile belirecek belki de kaçacak bir şehirden. Belki de umutla açacağı yeni bir kapıya ilk adımı atacak oturdum bir bank köşesine ve bekliyorum o yolcuyu içimde milyonlarca düşünce milyonlarca senaryo.
Alıyorum, veriyorum, ölçüyorum, biçiyorum. Heyecan gitgide daha fazla oturuyor soluma bir bir geçiyor insanlar etrafımdan, hayır bu değil bu da değil ve nihayet köşeden görünüyor biri.

Öyle bir yürüyüş yok allahım bastıkça kaldırım taşları inliyor ayakkabısının tıkırtısı özgüvenli bir kadın olduğunu gizleyemiyor beline kadar sapsarı upuzun saçlar, sütün gibi bir bacak çorap olası gelir insanın ve dizlerine kadar inen uzun bir etek adeta rüzgarla sevişiyor. Mağrur bir bakışı var ama hüzünlü çatık kaşları bir an yaklaşmak istiyorum daha yakından bakmak yüzüne ayakkabılarının ışıltısı kırmızı rujuna kafa tutar cinsten, beyaz teni bir kaymağı andırıyor evet yavaşça yaklaşıyorum.

Bu güzel kadın nereye ve neden gidiyor? Bir an beynime takılıyor sanki cevaplar acaba sevdiğimi terk etti? O da kahredip aşka terk ediyor buraları hayır ya beynimdeki sorulara verdiğim tüm cevapları iptal ediyorum çünkü bu kadına bir erkeğin hayır diyebileceğini düşünmüyorum.
Her adımda biraz daha yaklaşıyor bana, aman Allahım kalbim duracak! ilk kez bir kadın bu kadar etkiliyor beni ve yavaşça omzundan düşüyor o ipek şalı bir an şal olasım geliyor, omuz başlarından yavaşça süzülmek istiyorum.
Bakıyor gözlerimin ta içine derin derin eriyor sanki tüm bedenim, kırıklarını toplamaya çalışan bardak gibiyim.
Kısık ama buğulu bir sesle -pardon beyefendi ateşinizi alabilir miyim diyor.
Ateş mi? Beynim bir anda reset atıyor tüm geçmişime ve yokluyorum ceplerimi çakmak bulamıyorum, eli yavaşça dokunuyor omzuma,
-çok teşekkür ederim beyefendi yok galiba ateşiniz .
Ben sigara içmiyorum diyemiyorum ve o anda duyuluyor muavinin sesi -Antalya’ya beş dakika, yavaşça ayrılıyor yanımdan o güzel kadın adeta yalıyor parmak uçları cam fayansları ve ben arkasından öylece bakıyorum. Avuç içlerimde bir fazlalık fark ediyorum. O da nesi bu bir şal evet kadının şalı elimde kalmış yere düştüğünde almış olmalıyım! Ama nedense ne düşüşü geliyor aklıma, ne de elime alışım -hemen kadına vermeliyim diyorum. Koşuyorum perona ve orada yine, o güzelliğiyle karşımda!
Yanına gidiyorum kalbimin sesi kulaklarımla duyuluyor artık ve şalı uzatıyorum -çok affedersiniz ben de kalmış -çok teşekkür ederim beyefendi inanın beni çok mutlu ettiniz rahmetli annemin yadigârı kaybetsem çok üzülürdüm.

Sohbet o kadar güzel geçiyor ki otobüsü kaçırdığını farkında bile olmuyor ve ağlamaya başlıyor o güzel kadın ağlarken bile o kadar güzel ki!
Kıyamıyorum göz yaşlarına ben sizi götürürüm diyorum, önce tereddüt ediyor sonra biniyor arabama ve yol boyunca o anlatıyor ben dinliyorum. Birini çok sevmiş ailesi istememiş ama onu kırmamak adına karşıda gelmemiş ama çocuğun ailesi kızı hiç kabul etmemiş, oğlan kıza senin için her şeyi ve herkesi silerim demiş ama kız ah almaktan çok korktuğu ve iyi bir aile terbiyesi aldığı için onu annesinden ayırmak istememiş, aşkını kalbine gömmüş zaman içinde aynı şehirde olmak ona acı verince terk etmek istemiş ve Antalya’dan küçük bir ev almış. İşte o anda da yolu bana denk gelmiş o anlatırken doluyordu gözlerim ama erkek ağlamaz diyordu vicdanım. Böyle güzel kadınlar var mı? diye içimden geçirirken, o güzel kadın bana bir hayat dersi veriyordu.

Meğerse aşk vazgeçmek demekmiş, seve seve.
Yolculuk bittiğinde telefonlarımızı verdik birbirimize ve hâlâ görüşüyoruz.
Almasını bilirseniz her şey bir mesaj tabii anlayana..!