DÜNYANIN EN İYİSİ

• 13 Temmuz 2020 Pazartesi 00:02:12

Türkiye standartlarına göre uzun boylu sayılırdı, 1,86 boyunda esmer, pala bıyıklıydı. Kıvırcık saçlarını kapatan şapkasını başından hiç eksik etmez, yaz kış üzerinden çıkarmadığı haki yün paltosuyla gezerdi. İngiliz külotu pantolonun üzerine giydiği körüklü çizmeleri onun vazgeçilmez aksesuarıydı. Yürüdüğü zaman bastığı yerler zıngır zıngır titrer, konuşmaları çok net ve keskindi. Karşısında izin almadan kimse konuşamazdı, ziyaretine gelen ve ziyaretinden gidenler temenna çekmeden huzurunda konuşamazdı, oldukça sert mizaçlıydı. İsmi Ağabey’di yöresinin ağasıydı. Ağası olduğu köyü için canını verebilecek bir ti niyeti vardı, korkusuz, gözünü budaktan esirgemezdi. Varlıklıydı, ahırlarında, komlarında, ağıllarında, yaylasında sürülerini idare eden sürüyle çobanları; sürülere göz kulak olan sürüyle köpekleri vardı. Bütün bu sürüler yetmezmiş gibi tabiri belki doğru olmayacak ama sürüyle hanımı; her hanımından da sürüyle çocukları vardı. Ağabey, adına müsemma bir yaşantı içindeydi. Bütün bu varlık içinde her türlü aracı da alabilecek gücü olmasına rağmen O, yörenin en iyi atını besler, yapacağı yolun uzaklığına bakmadan bile bütün yolculuklarını atıyla yapardı. Murat adını koyduğu doru atıyla dağ taş, ova, oba demez gezerdi. Başka köylere, başka yerlere de doru atıyla yolculuk yapardı. Rahmetli çok da içerdi, sofrasından devlet adamları eksik olmaz, şehre her yeni gelenin makamı ne olursa olsun devlet adamlarını ilk önce o misafir eder, evinde ağırlardı.

Ağabey yöresinde hem çok sevilirdi hem de her zaman olduğu gibi bir insanın çok seveni olduğu gibi çok çekemeyeni de olur misali Ağabey’i de çekemeyen çoktu. Ağası olduğu Sarıpaşa Köyü ile komşu Yokuşpaşa Köylerinin arasında sınır kavgası ta atadan beri vardı. Bu kavga daha önce sulh içinde çözülmek istenmiş, mahkemeye gidilmiş ama mahkeme işi çözememiş, bugün git, yarın gel denilerek mahkeme uzadıkça uzamıştı. Mahkemenin sorunu çözememiş olması insanların sinirlerinin bozulmasına sebebiyet vermişti. Bu iki köyün sakinleri sınır sorununu tabiri caizse kan davası haline getirmişti. Olay o kadar dallanmış, budaklanmıştı ki birbirlerinin canlarına zarar verdikleri yetmezmiş gibi, mallarına da zarar vermeye başlamışlardı.

Babasının esmerliğine inat o sarışına yakın kumral, kıvırcık saçlı, mavi bilye gibi parlayan gözleri vardı, babası gibi uzun boyluydu, daha 17 yaşındaydı. Babasının üçüncü hanımının köyüne gitmişti. Babası adını İsa koymuştu, bu ismi oğluna vermesiyle kendisinin ne Hıristiyan, ne de Musevi olduğunu söylemek yanlış olurdu o kendince İslamiyet’e inanan Müslüman biriydi. İsa Yalnızpaşa Köyünde bir hafta kadar kaldı, bir hafta boyunca çalıştı çabaladı, işleri bitirmek için uğraştı. O gün de akşama kadar dayıları için çalıştı, çabaladı, kışlık odunları, kışlık yiyecekleri hazırladı, kimisini ambara, kimisini mereğe depoladı. İşini bitirmiş akşam yemeği için dayılarıyla birlikte sofraya oturmuş lokmaları midesine göndermek üzereydi. Bir haber geldi Sarıpaşa köyünden, haber adeta şivan düşürdü sofraya. Sarıpaşa Köyü ile Yokuşpaşa Köyü arasında kavga çıkmış, kavgada yaralanan ve ölenler olmuş diye. Olaylar bir ulakla ulaştırılmıştı, Yalnızpaşa Köyüne. Ulak’ın anlattıklarını duyunca İsa, lokmalar dizildi boğazında nefes alamaz, lokmaları yutamaz oldu, olay vahimdi ve hemen gitmesi gerekiyordu. Küçük dayısını yanına alarak yarı aç, yarı tok bir o kadar da karanlık duygular içinde sofradan kalktı, babasının doru atının kardeşinin sırtına bindiği gibi dağ, taş, ova demeden kimselere görünmeden gizlenerek Sarıpaşa Köyüne doğru yola koyuldu. Uzun geceler içinde uzun yolculuktan sonra kendisini uzun sorunların içinde buldu.

İsa Sarıpaşa Köyüne gelmişti ama Köyün Kudretli ağası, babası ortalıkta yoktu. İsa cinnet geçirdi, hani babam, yoksa babama bir şey mi oldu? Amcası Karabey, İsa’nın suratına bir tokat attı, sakin ol oğul, Ağamız Ağabey’imize bir şey olmadı, sakin ol. İsa, suratına yediği sillenin acısını hala duymuyordu babam da babam diyordu. İsa’yı sakinleştirmek dayısına kalmıştı, İsa sakinleştikten sonra oğlunun geldiğini öğrenen Ağabey saklandığı yeraltında ki mahzenden çıktı, geldi, oğlunun karşısına çıktı. Babasını sağlıklı gören İsa, babasına temenna çekti, elini eteğini öptü, Allah seni başımızdan eksik etmesin, sen yeter ki başımız da ol dedi.

Sabah oldu, her yerde İsa’yı arayan jandarma komutanına haber salındı, Yokuşpaşa Köyünden Cesur’u vuran İsa teslim olacak diye. İsa hâkim’in karşısına çıkarıldı. İsa, Hâkime: İki köy arasında çıkan sınır kavgasında, Cesur’un küfür ettiğini, köylerinin ağası olan babasını silah ile vurmak için nişan aldığını, bu hareketi görünce de sinirlerine hâkim olamadığını, belinden çıkardığı 16’lık tabancasıyla Cesur’u korkutmak için ateş ettiğini ve Cesur’un kavga sırasında yaralandığını, sonra da ölüp ölmediğini bile bilmediğini söyledi. Hakim, Zabit Katibine seslendi, yaz: Sarıpaşa Köyü nüfusuna kayıtlı Ağabey ile Pakize’ den olma İsa Güneş, yapılan soruşturma neticesinde suçu işlediği, Yokuşpaşa Köyünden Cesur Kahraman’ı öldürdüğü gerekçesiyle suçlu bulunmuş Türk Ceza Kanunun ilgili maddeleri gereğince 36 yıl ile cezalandırılmasına karar verilmiştir. Karar ortama düşünce adeta kulaklar sağır oldu, taş yürekler bile çatır çatır çatladı, gözler önce buğulandı sonra da sel oldu.

İsa yıllarca hapishanede kaldı, suçu olmadığı halde, genç bedeni hapishanenin zor şartlarına dayanamıyordu ama yapacağı bir şey yoktu, Ağa babası için bütün zorluklara katlanmalıydı. Uzun bir süre hapishanede suçlu olmadığı halde suçu varmış gibi yatı, özgürlüğüne kavuşmasına birkaç yılı kalmıştı ve her dönem olduğu gibi o dönem de bir af çıktı ve o da bu aftan yararlanandı. İsa’nın Özgürlüğüne kavuşması davullarla zurnalarla karşılandı, koçlar kurban eylendi, bir festival havasında İsa karşılandı.

İsa’nın rengi kaçmış, yaşama hevesi gitmiş, saçları ak pak olmuştu artık genç değildi, orta yaşını da geçmek üzereydi. İsa kesik kesik öksürüyor, zor nefes alıyordu, vücudu şişiyor, bacakları kütük gibi oluyordu. Hemen doktora götürüldü, doktor birçok tetkik ve tahlil yaptıktan sonra teşhisini koydu, tedavisi zor olan amansız hastalık. Dünya da daha çok şeyler yapacakken gençliğini yaşayamayan, orta yaşının büyük bir kısmını hapishanede geçiren İsa, babasının suçunu üstlenmişti. Kendince Dünya’nın En İyi insanıydı babasının suçunu kabul etmekle ama adaletin tecelli etmesini engellemişti. İsa, devletine, milletine hizmet edeceği yaşını hapishanelerde geçirmiş, iyilik yapacağı çağını kullanamamıştı. İsa, bir varmış, bir yokmuş olmuştu.