BENİM BABAM

• 12 Temmuz 2020 Pazar 10:26:34

𝐁𝐄𝐍İ𝐌 𝐁𝐀𝐁𝐀𝐌

Gelincik tarlasında büyüdüm ben... Papatyalardan taç yapıp, kucağına oturup yanaklarını sıkardım bir öpücüğünü almak için. İçimden, işte bu benim babam dedim! Ruhumda, hep senli dünya kurdum. “Günahları sevgi dolu, güneşi baba kokulu, baharı hasret dolu...”

Şakaklarından gülüşünü sezdim. Var gücümle sana sarılmak için, uykumdan uyanıp, “heybetinin masumluğunu görmeyi,” senin cennet kokunu solumayı sevdim ben.

Annem saçlarımı ördüğü zaman, gözlerindeki mutluluğu görmek için, saçlarımı ilk görenin sen olmasını isterdim.

Bana hep söylerdin, sen benim en büyük sancımsın kızım! Gözlerini kapattığında, bunu hisettirirdin... Benim gözyaşlarım aksa, sen hemen bilirdin. Şu hüzün perdelerini kapat derdin!..

Biz, birbirimize “Aslı ile Kerem gibi” sevgi yüklüydük. Sigaramı bile senin önünde içmeye cesaret edemezdim. Seni incitmekten hep korktum. Bir babanın, kızına verebileceği her şeyi sende gördüm. Sen benim en büyük sevdam, en büyük aşkım oldun...

Kendini mecbur hissederek, koruma amacı güttün. Beni geleceğe yetiştirdin, başarının anahtarını hediye ettin. “Benim memleketim, en büyük mirasım oldun...”

Biliyor musun baba? Tarlamızda seninle fındık toplarken, bana yüksek ağaçlara çıkma cesaretini verdin. “Bir abi, bir dost, bir baba olurken bana, ömrüme de can oldun...”

Adım atarken, sen hayalimde, gözlerimde canlanıyordun. Senin adın Mehmet, ama ben inadına “Tahir baba” derdim. Baba aşkı çok uludur, kızına derman olur bilirim...

Gelin olup evinden giderken, ıslak kirpiklerinden akan yaşlarla, kızım değişini, sarılışını, gözlerimin önünden yağmur gibi süzülüşünü hiç unutamam! O an, yutkunamamıştım! Bir ömür boyu ayrılmıştım yaşadığım evden. Ne kadar acı gelmişti bana. Sonra, alıştım derken, senin özlemine hiç alışamadığımı bildim! “İçimden tonlarca acı kopmuştu!..”

Ben artık anne oldum, sana benzeyen bir evladım oldu. Ruhunu senin sevginle bezedim. Her kelimede sen vardın. “Ben Aslı, o da Kerem oldu annesine.” Büyük bir aşkla büyüttüm onu.

Kırılmış ümitlerin sabahlarında, aynanın diğer tarafında içim tümden kanadı. Büyük bir azimle, bütün sıkıntılarımı varlığının zaferiyle atlattım. Yüreğimde büyüttüğüm sevginle var oldum ben. Kır çiçeklerimizi yetim bırakmadan suladık sevgimizle beraber. Hüzünden uzaklarda, biz “tek ruh, tek beden” olduk tüm acılarda. Koca duvarlı siyahlıkların içinden, çiçeklerin bizli kokusunu, yüreğimize çekmeyi ve bir ömür boyu gönül gönüle yaşayı bildik!..

“Seninle aynı çatıda olmaktan, mutluluğun resmini çizmekten ve senin gururlu kızın olmaktan onur duyuyorum baba.”

𝐌𝐄𝐇𝐌𝐄𝐓 Ö𝐊𝐒Ü𝐙