Siz hiç çaresiz kaldınız mı? Duyar gibiyim. "Çok" der gibi çoğunuz..Peki niye çaresiz hissederiz kendimizi? Çarenin bizde olmadığindan. Deva elimizde değildir çünkü.
Çırpınırız çare için.Ama bulamayız. Ne yapsanız ne etseniz gelmez o mutlu an.Sizi korkutan gelmemesi değil hiç gelmeme ihtimalidir.
Suçlu ararsınız. Yok ki... Döner dolaşıŕ kendinizde bulursunuz kusuru.Neden mi? Gücünüz bir tek kendinize yeter de ondan.
Kafanız karışır, aklınız bulanır , yorulursunuz. "Umut" tek ilacınızdır. Eğer onu yitirirseniz işte o zaman gerçekten çaresiz kalırsınız.
Bazı şeyler vazgeçilmezdir.Size ait olduğunu hissettiğiniz şeyler. Ancak size ait değildir hiçbir şey. Bir şeyi kendinizin zannettiğinizde en büyük yanılgıya düşersiniz. Herkes kendine aittir. Size ne kadarını verirse onunla yetinmeyi öğrenmelisiniz. Hepsi benim demeyin sakın. İste bu mutsuzluk kapısının girişidir.
Mutluluk mu istiyorsunuz? Elinizdekiyle yetinmeyi bilin. Yoksa o çaresizlik duygusunu yaşarsınız. Kendiniz olmaktan çıkar baskası olursunuz. Kimsenin kalbine hükmedemez kimse.
Mutsuzlukta suçlu aramayın. Mutlluluk sizsiniz.