"Güle Güle git Haziran : Ölümsüzlere Selam..."

• 30 Haziran 2020 Salı 16:40:43

Haziran da gidiyor bugün, usul usul.

Yüzümde kırgın bir çocuk tebessümü. Kimimize yeni umutlar getirdi gelirken kimimizden de götüreceği ne varsa götürdü. Gürültülü kalabalığımıza bir mahzen sessizliği getirdi. Bazen de diri hafızamıza hüzünlü bir yetmiş yaş unutkanlığı.

Kilitli, tozlu bir sandık kalplerimiz. Unutmaya karar verip bütün acılarımızı, hayal kırıklıklarımızı terk ettik oraya umut edip dirilmek için. Her şey güzeldi. Sonra bir rüzgâr esti, zamansız bir fırtına başladı asfaltı bozuk, rögar kapağı açık unutulmuş arka sokakta.
Bir şair dirildi, hiç ölmemiş gibi haziranın sıcak bir yaz sabahı:

“ Açardın yalnızlığımda mavi yeşil,
Açardın tavşankanı kınalı berrak.
Yenerdim acıları, kahpelikleri.”

İçimde, telleri kopan bir bağlama sustu. Sonra bir türkü kırıldı Anadolu’nun, dağların, ovaların ozanını uğurlarken.
Diyarbakır sustu, sevda sustu.

Ahmed Arif, bozdu suskunluğunu ölmek fiilinde ölümsüzleşerek.

Ölümsüzleşmenin bedensel var oluşun ötesinde olmadığını kanıksayanlar var içimizde. Öyle olsaydı şayet bütün kayıplarımız bir unutuşun gölgesinde silinecekti amansız. Hangimiz hırkası kapı arkasında kalmış eşini, mektubu cebinde sararmış sevgilisini, annesini kokusunu unutamadığı, bir dağ gibi diri duran, toprağa verdiği babasını… Ölüm, toprağa verdiğimiz hangi sevdiğimizi öldürdü? Onların ölümsüzlüğünü hangimiz inkâr edebilir? Unutmak fiili, tozlu raflara kaldırmaktan öteye gitmez nereden bakarsanız.

Unutmak fiili, öldürmez zamanın geride bıraktığı hiçbir simayı, kaldırmaz hiçbir gölgeyi karanlık bastığında. İhanetin, değer bilmezliğin öldürdüğü aşk bile bu fiile yenilmez kolay kolay. Zamansız çekip giden acımasız bir sevgili dahi boğulmaz bu tutsaklığın çukurunda. Unuttuğumuzu sandığımız her şey acı bırakan her ize “Bak, seni öldürdüm.” yalanından öteye gitmez aslında.

Hasta kalbinin sonlandırdığı hayatına neler sığdırdı kim bilir, öleceğini hissedip şu dizelerle ölümsüzleşerek;

“Bizim avludan mı kalkacak cenazem?
Nasıl indireceksiniz beni
Üçüncü kattan?
Asansöre sığmaz tabut,
Merdivenler daracık.”

Ölüme inanmadı Nâzım Hikmet. Bundandır ki her haziranda bir yaşama arzusu büyütürüz onu hatırlayıp. Ciddiye alırız yaşamanın, nefes almanın ne büyük bir hürriyet olduğunu tekrarlayarak.

“Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile mesela, zeytin dikeceksin.
Hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil
Ölmekten korktuğu halde ölüme inanmadığı için
Yaşamak, yani ağır bastığından.”

Ölümsüzlüğün en güzel resmini çizip kaldı belleğimizde bir Nâzım,
TARİH: 3 Haziran.

Yorgun yüzlerimiz yüreğimizin kimliğinizi ele veriyor çoğu kez. Küstüğümüz bütün resimlerden sırtımıza bir hüzün alıp yürüyoruz. Ağırlığımız arada durduruyor mola yerlerinde hayatın. Tökezliyoruz. Birçoğumuzun aynalara olan düşmanlığı yansıyor iki üç dizelik bir şiirde bile.

Ölümün kendisine zıt düşen, en çok yaşamaya layık olan Ahmet Haşim de sessiz bıraktı giderken sözcükleriyle. Geceyi, acıyı, kabullenemediği kendini bile götürerek. Ne Zaman gökyüzüne bakıp hüzünlenecek olsam içimde duyduğum sesle dirilir bir yüz,
Oysaki hiç gitmemişken;

“Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden,
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak.
Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak.”

Kimimizi sakinlik iyileştiriyor, kimimizi bitmeyen yollar. Yürüdüğümüz bu yolların birçoğu çıkmaz sokak olsa da amaçsız bir yaşama haliyle yok oluyor kaybolma korkumuz. Ne bir adres, ne bir tanıdık yüz tedirginliği. Yürümek sağaltıyor sıcağı sevmeyen yaraları, yürümek unutturuyor yalnızlık korkusunu.

“Ayrılıkla başım belada
Gözlerini çevir gözlerime,
Yoksa ben
Sensiz bu sessizlikle
Deli gibiyim.
Sensiz bu sensizlikle.”
Ki haziran Cahit Zarifoğlu’nu da ekler 7’ sine 1987’nin.

Ne biliyorsak yaşam dediğimiz bu kısa yolculukta, elimize bilmediklerimizi tutuşturur ‘an’. Yaşadıklarımız, bizim olur emanet bir yabancıdan. Ne hüzün, ne acı, ne ayrılık ne de aşk sonuna kadar bizimle.
Aşk, bir uzun yol manzarası, yaşadıkça geçilmeyen.

“Yağmurlar dindiği zaman,
Geleceksin.
Ki karanlık ölümdür.
Işığım söndüğü zaman,
Güleceksin.
Ki karanlık ölümdür.
…
Ki bu aşk başka nedir?
Bütün ömrümüz onunla
Böyle geçti.
Toprakla gök arası.
Varla yok arası öyle.
Derken, uçtu
Dıranas yalvarası:
Tanrım, merhamet et kula.”

Takvim yaprağına adı yazılıdır Ahmet Muhip Dıranas’ın. O da haziranın öldüremediği ölümsüzlerden.
Açtım her birinden zamana kazıdıkları hüzünleri, yaşama sevinçlerini dinliyorum. Bir tek yağmur eksik toprak kokusunu hatırlatacak. Ölümsüzlüğü bir çerçeveye koyuyorum, rüzgârını kesiyorum odanın açık pencereyi kapatarak.
Bugün gidiyor haziran,
Onlar gibi, usul usul.
Fakat ölüm onları götürdüğü yaşta her geçen yıl gençleştiriyor. Yaşadıkça yaşlanan, acı çektikçe dağılan, özledikçe boğulan biziz.

Ölmek ölümsüzleşmekse her yıl hatırlanarak,
Yaşamak tükenmekse ağır ağır bir duvar
saatinde,
Hangimiz için işliyor zaman?

NURAY KAÇAN-
30 Haziran 2020
İZMİR-

"Ölüme yürüyen bütün ölümsüzlere..."