Karıncalar

• 29 Haziran 2020 Pazartesi 22:13:19

"Karıncalar" Sevimli yaratıklar, küçücükler. Cesurlar, korkusuzlar. Onlardan insanların öğreneceği çok şey olduğunu düşünürüm.

Paylaşım, dayanışma, çalışma onların simgesidir. Sevinçle yuvalarına taşırlar bulduklarını, bütün yaz topladıklarıyla hep kışa hazırlık yaparlar.
Bizlere kim bilir nasıl bakarlar, bir küçük çocuk bile onların gözünde kocaman dev gibidir. Ayak altlarında, o bizim hep çiğnediğimiz, horladığımız topraktalar. Bizden milyonlarca kat fazlalar bu dünyada ama varlar mı, yoklar mı, hiç yaşıyorlar mı? çoğumuz farketmeyiz bile. Kırıklarımızla yetinen mâsûm hayvancıklar.

Onların araç gereçleri de yoktur ama engel tanımazlar. Köprüler kurarlar, aşarlar bütün önlerine çıkan engelleri. Örülürler birbirinin üzerlerine, kimi köprü, kimi merdiven olurlar. Öyle birbirlerinin üzerlerinden geçerek yollarına devam ederler. Yukarılara tırmanırlar, aşağılara inerler. Akıl dolular, sevimli şeyler.

Kocaman aileleri vardır, birçok kardeş, bir koloni karınca sarılırlar birbirine. Karanlıkta ağlarlar, karanlıkta gülerler. Paylaşımdır dünyaları.

Yuvalarında baharı beklerler. Ah onların o uzun kış uykuları. Aylarca, toprakta dışarıda ayaz, kar, buz onlar sıcacık bir yuva yapmışlar yaşarlar öyle yerin dibinde. Garip, sessiz ama mutlulardır.

Hep umutla yaşarlar, bahar gelecek onlar yine yuvalarından çıkıp yaşamlarını sürdürecekler diye beklerler. Umut onların dünyası.

Kendimi onlarla özdeşleştiririm. Onlar baharı beklerler. Ben de senede bir memleketime gelip eşime dostuma, o hep gözümde tüten vatanıma kavuşacağım diye beklerim. Dağlarını, denizlerini özlerim. Camii önlerinde yaşlı dedelerle sohbet etmesini severim. Sonra, nerede olsa insanlara güler yüzle davranır, onlara adeta ’sizi seviyorum’ dercesine bakarım. Birkaç yaşlı amca varsa oturduğum yerlerde çay, ya da soğuk bir soda, gazoz ısmarlarım. Onların yüzlerindeki hoşluk beni sevindirir. Onlar bilmezler tabii ki. Benim yüreğimdeki hasreti. Normal olamayan bir durum da hasıl olur bazen. Kim bilir belki de;
" Bu adam niye böyle" derler.

Hiç ayırmadan aynı güneşin insanlara baktığı gibi baktım. Bir fakir, ya da zengin benim için değişmedi. İnsanı maddeyle değil hep mânâ ile değerlendirdim.
Bursa’da içim içime sığmaz, uçacağım sanarım. Bölünmem lazım; oraya gideyim, buraya gideyim, onu görmem lazım, buna gitmem lazım derim. Heyecan sarar her yanımı. Uyku uyuyamam. Eşimi dostumu bir kez göreyim diye koşturur dururum.

Tatilimiz bitince, kimi gördüysem, ne yapabildiysem kâr sayarım. " Seneye kim öle kim kala." der bavulumu toparlar düşerim yollara.

Ama yine de kendimi şanslı sayarım. Hiç değilse karanlıkta değilim. Üzerimde gökyüzü, bulutlar, güneş, ay, yıldızlar var. Bana gülerler hep.

Özgürlüğüme, sağlığıma şükrederim. Hep mutlu olurum. Lâkin, gurbet işte bazen de insan garip olur. Ondandır yazdıklarımda böyle hüzün dolu konular işlemelerim. Çünkü, hasreti, aşkı, sevdayı çekenler bilir derler.
Kırk bir yıl gurbeti yaşadıysa insan, tabii ki, hüznü de, acıyı da bilir. Hele bir de benim gibi duygusal bir insansa.

Onlar girerler toparağa, aylar sonra tekrar çıkarlar. Yine hayat onlar için güzel olur, sevinç dolu olurlar. Yaşam devam eder. Yine gece gündüz demezler çalışırlar durmadan.

Kalplerinde sevgi vardır. Hiç kötülük bilmezler. Sevimli yaratıklar, güzel yürekli karıncalar. Onlar girer çıkarlar toprağa, işte farkımız bu.
Biz girince bir daha çıkamayız topraktan.
O karanlık yerde öylece kalıveririz.

" Ne pencere ne baca, üstümde açar gonca.
Ne elimiz kalkar, ne de dilimiz söyler. "

Bizler Allah´ın aciz kullarıyız. Bakmayın siz o büyüklenenlere, böbürlenenlere. Yoksa, pamuk ipliğiyle bağlıyız bu dünyaya.

İstedim ezilmesinler.
Hep hatırlansınlar, unutulmasınlar.
Sevimli...
İyi kalpli yaratıklar.
Yaşasın karıncalar.

.
Fikret Şimşek