Sadelik ah sadelik

• 28 Haziran 2020 Pazar 00:23:59

Dünyaya sade gelir ve dünyadan sade gideriz. Daha ilk yağdığı anda karı yerden kazımakla görevlendirilmiş şehir ekiplerinin kar bekleyişi gibi, dünyaya gelmemizi bekleyen ve aylar öncesinden hazırlık yapan anne, baba ve diğerleri sade yaşamı sürdürmemize izin vermezler. Sadeliği bozmaya ant içmiş bu yol bekleyenler daha ilk anda bebeği kat kat sarar, el, ayak, baş, kulak her yanına bir şey giydirir, günler sonra da ağzına tıkaç iliştirler. Sade kalman da ağlaman da yasak bebek. Sen bile uyacaksın kurallarına dünyanın....

Yaşamının ilk günlerinde yüzlerce şey alınır bebeğe. Bebek her yerden fışkıran eşya ka(la)balığının arasında büyür, büyüdükçe ka(la)balık çoğalır. “Büyüdüğümde de yumurta olacak mı?” diye sormuşum anneme küçük bir çocukken. Keşke “Biz beş kişiyiz, evde neden 20 tane çatal var?” diye sorsaymışım. Ya da “Çatalın yaptığını kaşık da yapıyor, çatal niye var?” diye sorsa çocuklar annelerine....

Çocuklar böyle sorular sormuyor ne yazık ki ve kalabalığı artırma sahnesine çıkmakta gecikmiyorlar. Küçük büyük herkese ait eşyalarla evlerde eşya fışkırmıyor artık, her yer eşya kusuyor. Çekmeceler, vitrinler, gardolaplar, şifonyerler, televizyon üniteleri, masa üzerleri, mutfak ve banyo dolapları, tezgah altları, buz dolaplarının içleri-üstleri-kapakları, arabaların torpido gözleri, kapı cepleri, kendi ceplerimiz, çantalarımız, cüzdanlarımız. Bir çekmeceyi çekmeyi verin, geri kapatması ne zormuş bazen....

Şunu anladım ki, yaşam tarzımızda gerçekleştirdiğimiz bazı değişiklikler bir çok eşyayı gereksiz kılıyor. Örneğin, spor giyinmeye başladığımızda ütü, ütü masası çıkıyor hayatımızdan ve bu işlem için harcanan süre ile enerji kârımız oluyor. Zararlı olduğunu hep duyduğumuz ve er geç zararı ile yüzleştiğimiz şekeri ve tatlı yemeyi bıraktığımızda bu sefer hayatımızdan çıkan şey çay kaşıkları ve tatlı kaşıkları oluyor. Şu insana bak sen! Kaşığın bile üç boyu olmazsa yaşayamıyor kurduğu hayatı. Çay kaşığına gerek kalmadıysa çay tabağına niye gerek olsun? Ona, çayımıza attığımız zehri karıştıran kaşığı koyuyorduk. Şekeri bıraktığımız gün çay kaşığını çıkarmıştık hayatımızdan. Çay içerken bardağı sehpa üzerine koyup çay tabağına da veda edebiliriz. Konu tabakta iken çeşit çeşit tabakları da konuşalım. Hep hayal etmişimdir; herkesin özel, akıllı ve kırılmaz bir tabağı olsa, yemek bile ısıtabilsen bu tabakla, yumurta kırabilsen. O kadar özel olsaki bu tabak, üzerinde adımız bile yazsa ve küçük çocukların yatarken yanında istediği oyuncağı gibi yanımızdan ayırmasak onu. Çorbamızı, yemeğimizi, pilavımızı, salatamızı onunla yesek. Az ve en çok iki çeşit yemek önerilmiyor mu? O özel tabağımızın bu işi görmesi için neyi eksik? Evlerdeki şekil şekil tabaklar, servis tabağı, ana yemek tabağı, düz tabak, çukur tabak, ordövr tabağı, antre tabağı, dessert tabağı, salata tabağı, tatlı tabağı siz de çıkın hayatımızdan. Misafirin başımızın üstünde yeri olmalı tabii ki. Ama yeryüzünde herkesin özel bir tabağı olursa herkes bu tabağı gittiği yere götürecek ve onu kimseye yıkatmak istemeyecektir. Miktar ve çeşit olarak az yiyeceksek, çeşit çeşit tencerelere gerek var mı? Biri yeter de, hadi iki tencere olsun. Ama bunlar akıllı tencere olmalı, tava işlevini de görmeli, kapağı ve kendisi tabak gibi de kullanılabilmeli ve bazen ortadan yemek isteyenlerin ihtiyacını karşılamalı. Herkes kendi özel tabağını yıkayacak dı zaten, iki tane tencere için de bulaşık makinesi çalışmazki. Ey bulaşık makinesi, tuzunu ve deterjanını alıp git evimizden ve bir daha dönme olur mu?

Bir matematikçi olarak şöyle bir formül önerebilirim. Evlerimizi “Fonksiyon sayısı en az 2” tanımına uygun eşyalarla donattığımızda hem hiçbir fonksiyon kaybı yaşamayız hem de evdeki eşya sayısını en az yarıya düşürürüz.
..........

Keşke DÜNYANIN tüm şehirlerinde, Paris’te, Tokyo’da, Pekin’de, Mekke’de, İstanbul’da, ... hayatın içine girmiş bütün eşyaları, ilaç dahi olsa zararlı her şeyi şehrin en büyük meydanına yığsa insanlar, bu kararı alsa ve o devasa yığını küle, dünyayı güle dönüştürecek ateşi yaksa insanlar. Alevlerinin gökleri yalaması pahasına yaksa, bir kez olsun iyi bir ateş yaksa insanlar. Sonra da titiz davranıp en temel eşyaları hayatlarına soksa ve temiz bir dünya kursalar. Gereksiz hiçbir şeyin üretilmediği, herkesin temel ihtiyaçlarına ulaştığı, topraktan tohumdan ayrı düşmemiş, sebzesini bahçesinden meyvesini ağacından yiyip suyu ormandan içtiği, yoğurdunu peynirini inekten aldığı sütle yaptığı, tahinini pekmezini kendi ürettiği hayat kursa insanlar....

Ne yazıkki böyle bir hayatın değil, tüm ülkelerde bir atışta en çok sayıda insan öldüren silah yapmanın peşinde insanlar. Birbirini sevmenin değil öldürmenin eğitimini alıyor insanlar. Hatırlamıyorum okullarda “Sevgi” adında ders var mı herhangi bir ülkede. Dünyanın kurtuluşunu taş devri yaşantısına dönmekte görenlerdenim. İlerde böyle bir hayatın yaşanacağını umuyorum. Fabrikanın, marketin, mağazanın, verginin, faturanın olmadığı, herkesin birbirini gerçek anlamda sevdiği, saydığı, kendisinden çok diğerini düşündüğü ve dolayısıyla da yönetilmeye, idareciye, polise, askere gerek kalmadığı bir yaşam olabilir mi TÜM DÜNYADA bir gün....

50 yıl önce aya çıkan, şimdilerde denizin tabanına döşediği borularla doğal gazı bir ülkeden başka ülkelere taşıyan insanlar bunu başarabilir mi? Bu son derece basit, doğal, sevgi dolu yaşamı başarmak en zoru galiba...