AH! ELLERİNİZ

• 26 Haziran 2020 Cuma 06:38:33

Mehtap abla,sen anneme benziyorsun.O yüzden seviyorum seni.Gençliğin geliyor gözlerimin önüne.Apartman topuklu ayakkabıların ve kısacık eteğin,albenisi rüzgarda savrulan saçlarınla mahallenin delikanlılarınını şaşkına çevirmeni hayal ediyorum.Muzip bir gülümseme gelip konuyor dudaklarıma.
O eski İstanbul dedikleri şehirde doğmuşsun ya sen, hani…Haliç’in mavi,havanın suyun bedava olduğu,Orhan Veli’nin şehrinde doğmuşsun ya.Kıskanıyorum seni..Aşklarını,aşıklarını…
Hovardalığın gamsız faytonlarına binip müthiş bir vurdumduymazlık içerisinde koşuşturuyorken yeniyetmeler,bin dertsiz,bir kedersiz kolejli kızların yanından usulca,sessiz ama dimdik,mağrur geçişin geliyor aklıma.İşe gidiyor olmalısın ya da bir buluşmaya.Beyoğlu’nda hızlı hızlı yürüyen bir kadının ayak sesleri yankılanıyor kulaklarımda..Bir fısıltı kulağımda,bir ses yıllar öncesinden,sen olmalısın.Gözlerimi kapıyorum ve senin hayallerinin bir doğup,bin öldüğü güzel güvercin gözlerinin arkasına saklanıyor hasret.

Ah Mehtap abla,ellerin ne kadar da çok benziyor annemin ellerine.........

Çekingen,buruk gülümsemelerin ardından atılan şuh kahkahaların peşisıra gelecek ağlama krizlerini ezberletmişti çocukluğum bana .Annem sade bir kadındı,utangaçtı,arada bir şen şakrak kahkahaları, şuh kahkahalara dönüşüverirdi. O zamanlarda kısa bir sesizlik dolanırdı odada.Kardeşimle gözgöze gelir gülümserdik birbirimize.Tam da o sırada bir güvercin konardı geniş pencereli balkonumuzun demirlerine…Annemin gözleri takılıkalıverirdi güvercinlere.Her haftasonu beni ve kardeşimi alıp,Sultanahmet’e götürürdü.Kuşlar izin vermezlerdi kanatlarını okşamamıza.Bir kenara oturur,sessizce içini çeker,güvercinlere buğday yağmuru yağdırmamızı gülümseyerek seyrederdi.Şimdi artık yok…

Ne güzel elleriniz…Ne güzel! Elleriniz….diyorum...Annemin ellerine benziyorlar….İşte belki de sırf bunun için seviyorum sizi…
12 Haziran 2011/sinop