İŞ BİLENİN KILIÇ KUŞANANIN

• 18 Haziran 2020 Perşembe 15:16:34

Kızılelma’da birkaç dönem Muhtarlık yapan Topcu’giller den Osman TOPCU dönemi:
Zamanın Koyulhisar kaymakamının; Kızılelma’dan kendisine hiç bir olumsuz olay veya şikayet gitmemesi ,mahkeme davaları olmaması dikkatini çeker. Kaymakam bey diğer köylerin defterlerine bakar bir sürü olay şikayet veya mahkeme davaları mevcut. Fakat bakar ki Kızılelma köyünün dava defterinde, ne bir mahkeme davası ne kendisine ulaşan bir şikayet var. Bu durum Kaymakamın oldukça ilgisini çeker .Kızılelma köyü muhtarı Osman Topcu’yu makamına çağırır:

-Muhtar sizin köyde hiç olay olmuyor mu? veya bize mi bildirmiyorsunuz?
Bakıyorum diğer köylerin sayfaları dolu sizin köyün sayfası neden boş, sizin köyde hiç olay olmaz mı?

- Kaymakam bey bizim Kızılelma’da şükür Allah’a olumsuz bir olay dönemimde çıkmadı ufak tefek çıkan olayları da biz İmamımız Rüşan hoca, ihtiyar heyetimle birlikte yatıştırarak çözüyoruz, ufak tefek Kız kaçırma, tarla yayma, gibi olayları size aktarırsak bizim görevimizi yapmadığımız anlamı ortaya çıkar...

-Sizleri tebrik ederim sizler gibi düşünen yöneticiler olduğu için Kızılelma çok şanslı, sizlere ve Kızılelma halkına çok teşekkür ederim ALLAH birliğinizi ve bütünlüğünüzü bozmasın...
 
Kaymakam beyin demiş olduğu gibi Kızılelma’nın o zaman ki imamı olan Rüşan hoca’nın bunda çok katkısı ve emeği ve katkısı vardı. Rüşan hoca camii’de çocuklara din dersi vererek çocukları dini konularda eğitmesi onlara güzel ahlak ve yardımlaşmayı aşılaması sayesinde yetişen nesil güzel ahlaklı Haramı, helali büyüklere saygıyı bilen bir nesil olarak yetişti. O dönemlerde Köyde yapılacak bir iş oldu mu imece usulü bir birlerine yardıma gider, köye yapılması gereken yolları kazma kürekleriyle çalışarak açarlardı. Reçberlik zamanı herkes bir birine yardım ederdi, diyelim kendi tarlasını oraklarla biçerek kurtaranlar, yanında ki tarlada çalışanların tarlası eğer henüz bitmemiş se onun tarlasını kurtarmadan kesinlikle orasını terk etmezdi. Hemen o kişinin yardımına koşarak hep beraber bir çırpıda o tarlayı da kurtarırlardı. İnsanlarda birbirine yardım etmek için adeta yarışırdı.

Bu duruma örnek teşkil edecek bir olayı Ali oğlu’gilin Davulcu Musa anlattı:
Mesudiye’nin bir yaz şenliğinde ;Kızılelma’da yaşamış olduğu olayı bana nakletti:

-Kızılelma’da bir düğüne gittim düğün çok kalabalık bir sebep den dolayı çıkan münakaşa kavgaya dönüştü ama ne kavga düğündeki erkekler neredeyse hepsi ellerine ne geçirdilerse bir birlerine vuruyorlar Birden ufak boylu bir kişi geldi boyu neredeyse 1.50 cm. ”Muhtar Osman Topçu” kavga edenler sıksalar suyunu çıkartır! bir bağıdı:

-Yazıklar olsun sizlere utanmıyor musunuz ? birbirinizi kırmaya !çabuk kavgayı bırakın yoksa karışmam hepinizi falakaya yıktırırım.

-Çok şaşırdım ufacık bir adam bir bağırmasıyla kavgayı durdurdu. Kimseden karşı bir hareket yok sanki biraz önce kavga da birbirlerini yiyen o kalabalık gitti yerine sakin bir topluluk geldi. Kavgayı bırakıp hiçbir şey olmamış gibi halaylar çekmeye devam ettiler…

Bu şekilde yetişen nesil’i gurbete çıkması bile değiştirmedi , Çarşamba’ya gidip ilk yerleşenler Kızılelma dan gelen mevsimlik işçilere "köylülerine" , evlerini açarak aşlarını işlerini paylaşmayı sürdürdü. Bu durum İstanbul’da da aynı şekilde devam etti ilk gidip yerleşenler evlerini gelen köylülerine açarak onlara destek oldular iş buldular yanlarına aldılar. Zamanla birikim yaparak ev sahibi olma imkanına kavuşan köylüler karşılıksız bir birlerine yardım yaparak diğer köylülerinin de işçi parası vermeden birer ev sahibi olmalarını sağladılar. Almanya’da da bu benzer durum aynı şekilde devam etti ...
 
Zamanımızda bu değerler gelişen ekonomik durumlar neticesinde değerini yitirdi kimse kimseye bir kuruş almadan iş yapmıyor veya bir çıkarı yoksa yardım etmiyor...

Yayha’gilin Temel’e soruyorlar Temel gardaş hiç gelip gitmiyorsun? halimizi hatırımızı sormuyorsun ?eskiden gider gelirdik ne oldu bizlere?…

-Niye gelip gideyim halinizi hatırınızı sorayım ! Allah’a şükür her şey bol kimsenin kimseye ihtiyacı yok. Eskiden yokluk vardı bir birimize muhtaçtık…