Ben buralardan kaçtım. Kalemimi kırdılar da kaçtım, yoksa epey kalırdım.
Ev ne güzel, gece ne güzel, nefes almak ne güzel...
İşten izin aldım bugün. Kafam normal olmadığından müsaade verdiler. Sensiz de yaparız dediler :).
Epey uzun zaman önce çok duygulu şeyler yazmışım buraya. İçimi baya dökmüşüm, döktüklerimin kıymetinin bilinmeyeceğini bile bile. Terapi sanatı bu. Kadın yazmazsa, konuşmazsa acısını haykırmazsa fıtratı bozulur.
Manevi yönden kaybettiğim pek çok şey var bu sıralar. Kendime olan güvenim, kadın olarak hayattaki yerim, ne için ve kim için yaşadığıma verdiğim cevap ve biricik ailemin güveni.
Bugün kendime döndüm ve herşeye rağmen iyi ki varım dedim. Anneye bir kucak koca bir özür borçlusun, senin zincirlerin bir tek ona bağlı dedim.
Bir tek analar kol kanat gerip yavrularını gururla kolunda, kalbinde taşır. Bir tek onlar gözünüzün içine sevgiyle ve saygıyla bakar. Bir tek onlar iyiliğiniz için ömürlük savaşır. ( babaları es geçtiğim düşünülmesin ben bu konuda çok şanslı olmadım).
Dengemi kaybettim kusur olmasın, ondandır daldan dala atlamam... Büyük sözü dinlemedim diye çok şeyler geldi başıma.
Kafama çuval geçirip mi gezsem, kafama çuval geçirmem gerektiğini düşündürenleri çuvalla mi boğsam bilemedim. Yıldım baz şeylerden, yıldırdilar.
İsyanım, kendimi önce değerli hissetmeme sebep olup sonra da bir kadının en güzel en kıymetli hayalini yerle bir edip kendini adam sanıp dolaşanlara! Gururla koluna takamayacagi kadının hisleriyle oynamamali bir ADAM (!). Seviyorum diye sözler verip sevgisi karşısında dik duramayanlara diiiiit’li küfürler ediyorum. Var olmayın, oksijen tüketmeyin. Bu yazım ömür boyu hatırlayacağım 5 yılımın intikamı olarak şurda dursun.
Bundan sonra iletişim kuracağım karşı cins önce babam sonra hastalarım ve hayırlısıyla psikiyatristim olsun.

Ruhsal sağlığınızın korunduğu güzel günlere...