Gözlerinden kaldıysa geriye biraz mavilik, gökyüzüne bırak nolur. Çünkü sen mahrum bırakınca gözlerinden beni, karanlıktan başka bir şey kalmıyor geriye. Sonsuz karanlıklar kaplıyor her yeri. Güneş rengi saçlarını dökme omuzlarına, sakla. Çünkü istemsizce yine sevmeye başlıyorum hayatı, umut kaplıyor içimi. Beynime yüzlerce kelime hücum ediyor ama dilim yanyana getiremiyor iki tanesini. Hiçbir maşuk değildir, sende değilsin; en azından öldürecek kadar olmalıydın merhametli.

Biliyorum, kelebekler uçuşuyor midende. Onun hayali ile yaşıyor, elini tutmasını bekliyorsun. Ben ise aklının köşesinde bile yokum. En acısı ne biliyor musun; sana kızmak istiyorum delicesine. Ama haklı olduğunu da biliyorum. Çünkü sen çok güzelsin. İsyan ediyorum Tanrıya. Aşk acısını yaratmış olsada maşukları haksız kılmalıydı daima.

Tanrım lütfen söyle bana , sen hiç aşık oldun mu kendinden daha güzel birisine. Yoksa aşk sadece insanlar için mi. En azından  aşıklara bir şans ver rüyalarda da olsa,  sarılabilsinler sevdiklerine. Yada dur bekle beni dinle; Maşuklarının şekline girsin Azraile söyle, verirken aşıklar son nefeslerini. Karşı gelmesin son gülümseyişlerine.
Ağlayarak doğduysakta, ağlatarak öldürme.