Nasıl söylesem… bir tür hastalık bu.
Nasıl olduğunu bende bilmiyorum ama havadan bulaşıyor gibi, kalbim sıkışıyor, nefesim düzensizleşiyor, kimi zaman düşüncelerim öyle sabitleşiyor ki adımlarımı bile şaşırıyorum.
Kendimi bir duvara yaslayıp içime çekebildiğim kadar hava çekiyorum sonra bir yerlere… bir banka oturup sigara yakıyorum biraz olsun rahatlatıyor.
Kendime telafisi zor yalanlar söylüyorum, mesela; “herşey iyi olucak” diyorum kendi kendime böyle şeyler işte.
Söyledim ya, bu bir tür hastalıkmış.
Adına “aşk” diyorlar bir tür kriz bu, kaslarım istemsiz hareketler yapıyor; istemsiz gülümsüyorsun (şimdi senin yaptığın gibi), sonra şaşırıyorsun (şimdi senin yaptığın gibi), sarılmak istiyorsun (umarım bunuda yapmak istersin), kimi zaman yeri geliyor ağlıyorsun… böyle şeyler işte.
Nefes yoluyla bulaşıyor olmalı çünkü senin olduğun ortamlarda oluyor bu. Senin olduğunu anlayınca başımı çeviriyor oradan uzaklaşıyorum doktor istedi bunu yapmamı, böylece herşey daha kolay oluyor.
Ama birde diyorlar ki başkay yoluda varmış bu işin. Biraz zormuş ama istenirse yenilebilirmiş bu hastalık, eğer dediklerini yapabilirsem uzunca süre kriz geçirmeyebilirmişim öyle söyledi.
Ellerimi tutmalıymışsın sonra gözlerimin içine bakıp bütün içtenliğinle “yanındayım” demelisin. Sonra “seni bırakıp gitmem” demelisin bunun gibi işte…
Soruyorum şimdi sana.
Sen benim ilacım olmak istermisin?

Mustafa onur orhan