YAŞADIKÇA...

• 14 Mayıs 2020 Perşembe 16:13:09

Büyüdükçe öğrenirmiş insan, ruh denen yaş olduğunu.Yıllar eksiltse de ömürden, gönül hep delikanlı kalırmış...
Şimdilerde daha iyi anlar oldum, rahmetli dedemi. ’’Gönül kocamıyor, gönlüm on yedisinde delikanlı’’ derdi..

Ataerkil bir ailenin çocuklarıydık..
Biz üç kardeş, uzun kış gecelerinde ne zaman canımız sıkılsa, onun yanına koşardık. Üç oda, bir salon, devasa bir saraydı gözümüzde..
’’Kocaba (dede’nin yöresel adı) bize bir masal anlatsana’’ derdik ve eklerdik. ’’Ama senin de olduğun masalardan olsun!’’
Yüzü hep güleçti, kocaman açardı kollarını sevgiyle kucaklardı bizi. Dedemin kucağı idi devr-i alem, kocaman bir dünya gizliydi nefesinde. Masal kahramanımız olur ’’kasabaya gittim’’ le başlar ’’ben askerdeyken’’ le devam ederdi. Nur yüzüne hayran hayran bakar, onunla fethederdik evreni. Bu yüzdendi belki de rüyarımda hep uçardım o zamanlar..
Büyüdükçe anladım, insan kanatsız uçamazdı. Hazarfen olsa da, süzülüp biraz gökte, çakılırdı illa ki yere..

Ben masalların yalancı oduğunu, kahramanım ölünce anladım. Bir daha öyle özgürce uçmadım rüyalarımda.
Özlesem de gidenin geri gelmeyeceğini, hayatın bir bağış olduğunu.. Akıp giden ömrün Rab ’’gell’’ deyince biteceğini öğrendim..

Büyümüştüm, büyürken yorulmuştum.!
Lâkin bitmiyordu hayatın öğretisi..
Asi’liğime tezat sevecen bir çocuk vardı içimde. Mevsimlerin dört olduğunu öğreten kitaplara inat ’’beş’’ dedim, yürek serdim aşk mevsimine. Kısacık an’lara çok şey sığdırmayı öğrendim.. Ab-ı hayat çeşmesinden sular içmeyi, yağmuruna ’’ya nasip’’ deyip beklemeyi, derviş sabrımın varlığını öğrendim sonra..

Kader varmış kader içinde, ben beni tanıdım yıllar içinde..
Yüreğimde kocaman bir sevda taşırken anladım ki DELİKANLIYDIM.!

_Duygu Şen_