CAN OĞUL-İSMAİL GÖKTUĞ-1

• 12 Mayıs 2020 Salı 15:24:44

Sen şimdi büyüdün oğlum.Kendine yetiyorsun.Hayatınla ilgili kendi kararlarını alıyorsun.Hiç düşündünmü nasıl büyüdün?Bu günkü varın,varlığın nasıl oluştu?Hangi emekler,hangi alınterleri,hangi dualar var o varlığında?Nasıl bir harç karıldı hiç düşündünmü?
Annenin hamile olduğunu öğrendiğimiz zaman büyük bir heyecan ve sevinç kapladı duygularımızı.İki kişilik ailemiz üçe çıkacaktı.Hayatımız daha da renklenmişti.Heyecanlar hazırlıkları getirdi.Sen doğmadan önce tüm hazırlıkların yapıldı;ne giyeceksin,adın ne olacak ,nerde uyuyacaksın,nasıl mama içeceksin...
Annenin karnı büyüdükçe seni hissediyorduk.Sana dokunabiliyorduk.Sen de canın sıkıldıkca tekme atıyordun.Seni sıkıştırmaya gelmiyordu.
İlk ultrasonda kız olabileceğin söylenince herşey pembe hazırlandı.Doktorumuz ikinci ultrasona çağırdıysa da anne gitmedi;erkek çocuk derler diye.Hep kız hayaliyle karnında seni büyüttü...
Birgün anne,muhtemel tansiyonu düştüğü için bayılmış.Bizi bir telaş ve korku aldı.Ya bebeğe birşey olduysa?Sana birşey olmadığını anlayana kadar yüreğimiz hop oturdu,hop kalktı..Senin sağlıklı olduğunu söyledikleri zaman tekrar dünyalar bizim olmuştu..Çünki sen herşeyimizdin artık.
Aylarca ana karnında korunarak büyüdün.Seni takip ediyorduk;büyümeni,hareketlerini..Derken birgün annen geldi dedi..
-Ne geldi?
-Suyum geldi..
Büyük bir heyecan ve telaşla,ayaklarımız yere değmeden Gülhane Kadın-Doğum kliniğine gittik.Kalbimiz boşluktaydı sanki,pırpır ediyordu..Bizi bir hasta odasına aldılar.Yanımızda getirdiğimiz bavulu açtık,hazırlanan zıbın ve diğer giyecekleri çıkarıp bir köşeye koyduk.
Anne-baba olacaktık,onun heyecanı vardı.Nasıl bir bebek gelecekti;sağlıklı mı,hasta mı,özürlü mü?Onun heyecanı vardı.Anne de ve bende..Halen farklı bir heyecan ve telaş içindeydik.Takvimler 27 haziran 1985 i gösteriyordu..
Anneni de hazırlayıp sancı odasına aldılar.Serumlarını taktılar.İlaçları serum içine koydular..Anne zaman zaman kasılıyordu.Ağrı geldikçe bağırıyordu.Bağırdığı zaman dayanamayıp dışarı çıkıyordum.Bazen odaya gidiyordum,bazen balkona ..Vakit geçmiyordu,sıcak basıyordu.Yerimde duramıyordum..Ankara ya bakıyordum..O şehre bir kişi daha geliyordu ama onun umurunda bile değildi...
Zaman zaman sancı odasına gidiyordum.Sözde annene destek vermek istiyordum.Aslında o benden daha cesurdu.Boşuna dememişler"kadınlar bir,erkekler dokuz doğurur""diye...Ben doğurmaya başlamıştım bile..
Hatice ebe;
-Ben burdayım doktorum,siz rahat olun,ben herşeyi hallederim.Siz istirahat edin
diyordu kibarca..Aynaya bakmadığım için şeklimi,şemalimi göremiyordum..
Ben yine bir oda,bir balkon,bir koridor arasında mekik dokuyordum..Saatler geçse de benim için zaman durmuştu sanki..Gözüm Ankara’yı tarasa da kulağım doğum salonundaydı..
Birara Hatice ebe bebek geliyor dedi.Heyecanım tavan yapmıştı.Kalbim davul çalıyordu sanki..
Hatice ebe talimatlar yağdırıyordu;
-Ikın,iyice ıkın..
Sonra devam ediyordu;
-Haydi bakayım az kaldı..Ha gayret..