Yaşlı bir kadın avuçlarının arasında tuttuğu çömlekle koridorda yürüyordu. Yüzünde sevinç… Sanki büyük bir sorunu çözdü çözecek… Hemen karşısında aralık kapıyı dirseğiyle ittirip açtı. Çalışma odası… Bilgisayar başında bir kadın… Klavye tuş sesleri tıkır tıkır… Yaşlı kadın masanın başında dikildi. “Küpelerini çıkar çömleğe koy bakalım.” Parmaklar durdu. Kadın başını hafif yukarı kaldırdı. Bakışlarında Haaa?! anlamı… Yaşlı kadın üsteledi. “Kulakların mı duymuyor senin!” Kadın ne olup bittiğini çözememiş “Küpelerimi çömleğe mi atacağım.” Yaşlı kadın öfkeleniliyordu. Yüzündeki sevinç kayboldu. Çömleği masaya sert bir hareketle bıraktı. “Uzatmaaaa, araştırmaydı rapordu diye diye evde kaldın. Hıdırellez geldi. Son şansın.” Kadın alttan ala ala “Anane, anlamadım.” Küpelerini çömleğe atarken yaşlı kadın gayet ciddi “Baht açma töreni yapacağız. Köyde kısmet açtırmak isteyenler yüzük, küpe çömleğe atardık. Sonra suyla doldurup ağzını kapatırdık. Çömlek bir gece boyunca bir gül ağacının dibinde bekletilir.” Yaşlı kadın eliyle kalk işareti yaptı. “Şimdi sen küpü alıp bahçeye ineceksin. Gülün dibine bırakacaksın. Yarın çömleği maniler eşliğinde açıp küpelerini çıkaracağız.” Kadın isteksiz “Hangi zamandayız,” diye sızlanıyordu ki yaşlı kadın gözlerini pörtletti.



Apartman girişi… Sert rüzgârla sallanan dalar… Çiçeklerin üzerinde yağmur damlaları… Kapı arkasında kadın belirdi. Suratı asık… Elleri arasında çömlek… Kapı kolunu tutmaya çalıştı. Zorlanınca bakışları yere çevrildi. Eğiliyordu ki arkasından bir el uzanıp kapıyı açtı.



Kadın yanında bir adamla gülümseyerek sohbet ediyor beraber bahçeye doğru yürüyorlardı. Ellerinde çömlekler… Kadının gözlerinde ‘Nasıl yani, yok daha neler!’ ışıltısı… Gül ağacının dibine çömeldiler.

*

Pencerelerden birinin tülü aralandı. Yanağa yaslanmış telefon… “Bizimkiler buluştu canım.” Keyifli bir kahkaha… “Aramızda, aramızda.”