anılardan...

• 5 Mayıs 2020 Salı 21:04:55

bir yazı okuyordum aklıma geldi paylaşmak istedim...

pek alışkın olmadığımızdan bana ilkten biraz tuhaf gelmişti.

evdeydim iş yaparken zil çaldı, karşımda iki tanımadığım 10-12 yaşlarında çocuk. ne istediklerini sordum, oynuyorduk arkadaşlarla susadık su istiyoruz dedi birisi. biraz afalladım siz bu civardan değilsiniz herhalde dedim. yok dediler biz şu semtte oturuyoruz buraya oynamaya geldik. fazla soru sormadım içeriye geçtim bardak aldım dolaptan ve su verdim onlara. oyunlarına kaldıkları yerden devam etmeye gittiler. bu olayın üzerinde fazla durmadım gerçi, çünkü nihayetinde çocuklar, akıllarına öyle esti diye düşündüm. ama şöyle bir durumda var; normal alman ailelerinde çocuklar başkasının yani tanımadığı birisinin kapısını çalıp bir şey istemezler o yüzden biraz tuhaf gelmişti. ve ilk kez oluyordu.

aradan bir kaç ay geçmişti ki yine bir akşam saatlerinde, hava kararmak üzere kapı çalındı. açtım yine bu iki çocuk. dışarıda yağmurdan sırılsıklam olmuş vaziyetteydiler. şaşkın gözlerle onlara bakıp ne istediklerini sorduğum da, birisi daha doğrusu önceki gelişlerinde ilk öne atılan yine bir hamle yaparak elini cebine attı ve içinde kağıt mendil olmayan boş plastik poşeti bana gösterdi. arkadaşımın ihtiyacı var dedi. istedikleri önemsiz bir şey olduğundan tamam dedim, kağıt mendil dolu paketi kendisine verdim.
ama aklıma bir şey takılmıştı; neden böyle davrandıkları, neden topu topu bisikletle beş dakika bile tutmayacak mesafeyi katedip annelerinden bunu istemedikleriydi.
yabancıya benzedikleri için hangi ülkeden olduklarını sordum önce. ben polonya’dan arkadaşım da suriyeli dedi.
peki neden gelip benden istiyorsunuz dediğimde ise, sizinle konuşmak hoşumuza gidiyor ve bize kızmıyorsunuz cevabını aldım.
arkalarını dönüp gideceklerin de ise onlara şunu dedim; bir daha geldiğinizde kapıyı size ben açmayabilirim ve açan kişi ise benim kadar net olmayabilir...

çünkü evimi satmıştım, hüzün dolu
geriye dönüş hazırlıkları içerisindeydim.
almanya anılarımdan...

sevgi batbay özçelik