AYNADA ARAMAK KENDİNİ

• 3 Mayıs 2020 Pazar 16:52:11

KAR TANELERİNDE ESKİMEYEN ZAMANDI YAŞADIĞIMIZ,ÖLÜM TANRIYA KALDI-AH O ALDANIŞIMIZ

……………
Suya baktı yüzünü aradı.
Sonra ağaca
Kulaklarına ninniler fısıldıyordu dağ rüzgârları. İçinde adının geçtiği düş-sütüyle besliyordu O’nu kavallarının sesinde umut kuşlarını da besleyen gök çobanları. Gökyüzünü yuva yapmış kartalların kanatlarının gölgesinde teslim etmişti kendini son uykusuna…
Sonsuz bir çırpınışın esaretinde senelerce sayısız kez yenildiği dünyaya uzaktan bakmak ne güzeldi. Yenilmek bile güzeldi kalbinin aynasına.
Kalbinin sır’ı dökülmüş, sırları ifşa edilmiş aynasından geçen iyiliğe musallat olmuş-olacak tüm karabasanlara savurdu bildiği tüm kallâvi küfürleri. Bir ayna buldu ve kendiyle öpüştü sonsuz varlığına sığınarak hayatın… Damlayan suretinde KANAYAN YARALARINI GÖRDÜĞÜNDE ;EZİLMİŞ BİLEKLERİNDEN SIZAN KANA ALDIRMADAN, dağın eteklerinde neşeyle dolanan kar tanelerine döndü yüzünü. Ayakları halen kendindeydi, adımları beyazı izliyor;sessizliğin sesinde duyamadığı nefesinin özlemi içini kavuruyordu…
………………………………..
byapieceofrose-6 haziran 2015-sinope…..G.A.