PARANOYA

• 1 Mayıs 2020 Cuma 13:42:15

PARANOYA

Ellerimi yıkadım mı? Biraz evvel kapı koluna dokunmuştum. Ama o kapı koluna benden başka dokunan yok ki. Olsun ben yine yıkayayım. 1-2-3---------20 hayır 40 a kadar sayayım daha garanti olur. Her yer çamaşır suyu kokuyor. Genzim yanıyor. Nefesim daraldı. Acaba hastalanıyor muyum, yoksa çamaşır suyumu daralttı beni? Camları açmalıyım. Temiz hava girsin. En üst kat. Kiremitlerin içinde kuş yuvaları var. Acaba pirelenmişler midir? Ya içeriye pire girerse? Camların da açık kalması lâzım. Muhtemelen pire girdi. Girmediyse neden kaşınıyorum.? En iyisi her yeri tekrar çamaşır suyuyla temizlemeliyim. Ablam 87 yaşında. Alzheimer hastası. Onunla da ilgilenmem lazım. Daha bir ay evvel düştü ayağını çatlattı. İnanır mısınız 20 gün kan kustum. Bu ortamda onun da çok temiz kalması lâzım. Her gün çamaşır yıka, yıkananları tekrar çamaşır suyunda kaynat. Hiçbir yere çıkamadığımız ve kimseyi de içeriye alamadığımız için, bilgisayardan öğrenerek alçısını ben açtım. İyi mi? Habire balkona çıkıp sigara içiyor. Balkon bana yasak oldu. 60 senedir sigara içiyor. İlim adamları bu sigaranın zararları konusunu tekrar ele almalılar bence. Her yer tütün kokuyor. Camları açmalıyım. Ya pire girerse? Seksen yıllık hayatımda böyle zulüm görmedim

Yiyecek bir şey kalmadı. Markete sipariş vermeliyim. İnternetten market hesaplarına girmekte zorlanıyorum. Gece yarılarına kadar hattın boşalması için beklemem lazım. Sipariş verirken öyle yanlışlar yapıyorum ki bakmışım almayacak şeyi almışım alacak olan gereksinimi unutmuşum. Gelenler ise bambaşka. Eyvah kart bilgilerimi vermem lazım. Ya başkalarının eline geçerse bilgiler. Ya hesabımı boşaltırlarsa. Zaten üç kuruş para var Ben ne yaparım o zaman.
Şimdi market, siparişleri gönderecek. Bahşiş vermem lazım. O kadar yaklaşmamam gerekli. En iyisi kapıdaki gazeteliğe parayı bırakayım. Oradan alsın. Eyvah geldi. Kapıyı açık bırakıp gerilere gitmem lazım. Maskesi var mı? Evet var. Ama çok kullanılmış gibi gözüküyor. Ürkek ürkek torbaları içeri bırakmasını istiyorum. Bahşişi sepetten almasını söylüyorum. Bolca koymuşum. Yüzü gülüyor. Evladım bu şartlarda virüse yakalanma tehlikesinde bile çalışmak zorunda. Para artık gözümde iyice önemsizleşiyor. Torbalar bana ben onlara bakıyorum. Hemen eldiven giymeliyim. Bir bir içeriye alıyorum. Ağızlarını açıp doğru lavaboya. Elleri yıka. 1-2-3------20 hayır kırk. Üstüne kolonya banyosu. Torbaların içlerini boşaltmak ise başka macera. Kimini deterjanlı su ile yıka, kimini sil. Kimini 24 saat havalandır. Buz dolabına ne zaman koyacağına karar vereme. Tekrar tekrar elleri yıkama.
Evi tekrar havalandırmalıyım. Kaşınmaya başladım. Eyvah kesin pire girdi. Sokaklar köpek dolu. Eyvah bunlar açlar. Ve de en önemlisi susuzlar. Ne yapmalıyım. Balkondan ekmek atıyorum. Yanlış yerlere düşüyor. Köpekler kesin oralara ulaşamaz. Pencereyi bin kere açıp bakıyorum ulaşabildiler mi diye. Bu ara ya pire girerse.
Bana ne oldu böyle. Aslında çok güçlü bir kadındım. Tek başıma ayakta durdum. Dim dik yaşadım. Şimdi ise her şeyden korkuyorum. Uyumaktan, uyanmaktan, rüya görmekten. Yürüyememekten. Evladıma sarılamadan ölmekten. Baharı yaşayamamaktan. Yeşile dokunamamaktan. Denizin kollarına kendimi atamamaktan korkuyorum
Ölümden mi korkuyorum? Hayır. Hiçbir zamanda korkmadım. Ama böyle ölmek istemiyorum. Yatağımda huzur içinde yakınlarımla helâlleşerek olsun istiyorum.
Çok şey mi istiyorum?

AYTEN TEKİN